متن عاشقانه

دستانم را بگیر؛
دیگر نیازی به دنیا و آدم هایش نخواهم داشت
چرا که تو برای تمام من کافیست...

خورشیدمی
و عادت هر روزه ام این است ،
یک پنجره
مبهوت تماشای تو باشم

گل میکنم باز ازمیان زخمهایم
هستی شبیه نوش دارویی برایم

یک شهر دستانش دخیل آسمان شد
وقتی که فهمید ازنفس افتاد پایم

شادی رویای وصل از دل من پر گرفت
به ساحل قلب من موج غمت سر گرفت

خسوف غم آمد و صورت ماهت گرفت
چه بی صدا آمد و تو را چه راحت گرفت

میان فریاد من سکوت تو دیدنی است
برای من گل عشق همیشه بوییدنی است

شعله ی احساس...

نه شکوفه ای، که با بهار از راه برسی
نه بارانی، که از آسمان بباری؛
کسی تو را پست نخواهد کرد؛
مروارید نیستی که با امواج به ساحل برسی؛
گروگان هم گرفته نشدی، که پول تو را مجدد به من نزدیک کند؛
راهی برای برگرداندنت نیست؛
تو با پاهای خودت...

فراوان گفته ام با تو که چون جان دوستت دارم...
توئی داروی هردرد و. شفای قلب بیمارم..

کلیابی کاشانی

زمان عاشقی بگذشت و من در حسرتم بی تو
خدا را شکر از این بابت که در هر حال خوبی تو

درست کنار ثانیه های بی قراری ام
کنار دل شوره های شیرینم
تو کنارم هستی ، در قلبم
و چه جایی بهتر از قلب یک عاشق
میدانی...؟
حتی اگر دنیا را داشته باشی
وقتی قلبی برایت نزند...
فقیر ترین انسانی...
تودر قلبم هستی محبوب زیبایم
قلب من خانه ی توست...

سرباز توأم
جامهٔ رزمم ، لبخندت
سلاحم ، نگاهت
میدان نبردم، دل آدم های حسود
این سو منِ تنها و آن سو جهانی
چاره ای نیست باید که بدانند
فرمانده تویی...

تو را دوست دارم .
تو تورامیخواهم.
تورا به خاطر عشق دوست دارم .نه چون من سزاوار عاشق بودنم .بلکه تو لایق عشق هستی .

تو جهان مخفی منحنی لبات
کلی توت فرنگی به چشم میاد
که با نور ماه شب چهارده چشمات
هارمونی قشنگی
ساخته شده

جرم کرده ام
و به سوی مرزهای تو
تبعید شده ام
دیارم چشمانت
و تنت وطنم میشود

من اونقدر دوست دارم
که هر وقت داشتی از چشمام
سقوط میکردی
قلبم رو پنجه هاش ایستاد
و قبل از افتادنت بغلت کرد
برای همینه که تو
گوشه نشین
قلبم شدی

آیینه می رقصید با اعجازِ نازت
در من تمنا غنچه ای زد سارقم کرد!

دیدی مرا یک لحظه، چشمم را گرفتم
زیبایی ات بی رحم بود و عاشقم کرد

▫️شاعر: سیامک عشقعلی

نگیر ازمن
نگاهت را
هزاربار خوانده ام
شعر چشمانت را

صیدنظرلطفے (صابر)

دوستم داشته باش؛
مثلِ پدری که دخترش را،
دختری که موهایش را،
موهایی که باد را،
و بادی که گلهای پیراهنم را
دوست دارد...!

اگر حسود نبودم
چیزی برایت مینوشتم
که بی شک تمام زنان دنیا
بعد از خواندنش
عاشقت شوند...

هر چه صدایت کردم
نشنیدی
چه حرف هایی که در گلویم جا ماند
و چه لحظه هایی
که بی تفاوت از کنارشان گذشتی
میان ازدحام این همه حرف
دست به دامان سکوت شدم
که خواندنش
سواد عشق می خواست
اما افسوس
تو آن را هم نداشتی


مجید رفیع زاد

خنده هایت مست میکند مرا
گرچه خود نمیدانی
آیدای زندگی من هستی

لیلا! برای دست هایت یاس چیدم
یک روسری با رنگ دلخواهت خریدم

می خواستم شعری برایت گفته باشم
اما نشد! انگار نقاشی کشیدم

دلگیر از دنیا نباشی مهربانم!
دیشب دوباره خواب دیدم... خواب دیدم...

لیلا! خودت خوبی؟ بگو از حال کوچه
با این خیابان ها به چشمانت رسیدم

هر جا...

دوستت دارم های
بر روی کاغذ را
مچاله کرده ام !
دیگر نمی نویسم ؛
می خواهم بغض شود
و در خواب
به انتظارت نفس بکشم
تا بدانی
نهایت عشق من
چشم هایی است بارانی


مجید رفیع زاد

باز هم شب شد
باز هم تنها شدم
باز هم فکر و خیالت به سراغم اومد
تو تنها تک ستاره قلبم هستی که خواب را از چشمانم ربوده ای

تو را دوست دارم.
به سان کودکی، که آغوش گشوده ی مادر را.
شمع بی شعله ای، که جرقه ی نور را. نرگسی، که آینه ی بی زنگار چشمه را.
من، تو را دوست دارم …
فائزه حیدری

پیدایم کن
من پشت ابرهای سفید پنهانم
تا شعرهایم را به باران بسپارم، بلکه تو را لمس کنند
که هیچ اجری بالاتر از
لمس گونه های اناری تو نیست
برای اشعارم.
به قلم:مأوا مقدم زاد