متن عمر

عمر ضایع مکن ای دل که جهان می گذرد

میان بیابان برهوت در جاده ُ زمان
ماشین عمر با شتاب می رود
و با آخرین سرعت دانه های تسبیح زمان را
یکی پس از دیگری پشت سر می اندازد
وقتی کلمهُ ایست را توی حلقهُ
سرخین تابلو نظاره گر می شود
آخرین ضربات بانک ناقوس زمان
توی گوش طنین...

زندگی کردنِ من مُردنِ تدریجی بود
آنچه جان کند تنم عمر حسابش کردم

عمر ما کوتاه است
رنگ در رنگ بیالائیم
سردیِ دلها را
به شومینه ای گرم، بسپاریم!
عمر ما کوتاه است
یک، قدم برداریم
سردی واژه را
به دستِ باد بسپاریم!
عمر ما کوتاه است
بیا، مهربان باشیم
فاصله ی ِدلها را
کمی نزدیک تر سازیم

رعنا ابراهیمی فرد

در فریب آرزوها، عمرها به پایان مى رسد.

- امام علی (ع)

وقتی به پارک می روم ، پیرمردهایی می بینم که در سکوت به نقطه ای خیره شدن !
شاید به گذشته فکر می کنند ، به اون دوستت دارم هایی که نگفتن ، به دوران سراسر مهربانی در قدیم و شاید به این فکر می کنند که چه زود عمر...

حریف عقربه هایت نمیشوم ، دنیا...
زمان من شده اتمام و باورش سخت است

حواس من به شتابت نبود ، یک لحظه...
مجال ده که نفسهای آخرش سخت است
.
.
بهزاد غدیری

هنگام سپیده دم خروس سحری،

دانی که چرا همی کند نوحه گری؟

یعنی که: نمودند در آیینهٔ صبح

کز عمر شبی گذشت و تو بیخبری!

از منزل کفر تا به دین ، یک نفس است
وز عالم شک تا به یقین ، یک نفس است
این یک نفس عزیز را خوش مى دار
کز حاصل عمر ما همین یک نفس است

عمر که بی عشق رفت هیچ حسابش مگیر

در قمار روی تو ، باختیم عمر گران را

ارس آرامی

دنیا گهواره است
خوابت میکند
پستان توهم در دهانت میگذارد
میرود و هر چه داری با خود میبرد
بیدار که می شوی
میفهمی
عمر به قدر همان خواب در گهواره بود.

غم گذر می کند از هر دل،ولی
جای آن باقیست تا عمری هست

قطار عمر می گذرد به شتاب
ولی ز کجا بگذرد؛
ز سبزه زار و دشت و ز کوه،
کویر یا که بیابان
همان تفاوت است از گذار زندگیهامان ...

دست و پای در بند ریشه های هرز
هول و هراس فرداهای ناپیدا
در گیر و دار نابرابر جدال ها
به گِل نشسته زورق اقبالش ...
کوک های درشت می دوزد
وصله های زخم را
بر درازای عمر گزاف
از یاد رفته است
بی نام و نشان

می نشینم لبِ رود
ریسمانی، می گذارم در آب
تا بگیرم شاید
عمرِ بگذشته ی خویش
لیک می دانم من
ماهیِ کوچکِ عمر
سال ها پیش
گذشت از این رود ...

عجیبم از عمر تمام می شود
بند دل بی تو آب می شود
اینگونه که من میخواهمت
مردن هم دشوارمی شود ...

رسم تقدیر چنین است و چنین خواهد بود
می رود عمر ولی، خنده به لب باید زیست

پیرمردی خسته از دنیای خود
از میان کوچه های شهر میگذشت
یاد معشوق و پاکت سیگار او
او نمیدانست !!
این عمر هم میگذشت؟

این عمر پر از قصه ی سرگشتگی ماست

ماییم که در هروله ی عشق غریبیم

دلِ دنیا، دلِ من بود، کبابش کردند
آسمان، منزلِ من بود، خرابش کردند
«زندگی کردنِ من، مُردن تدریجی بود
آنچه جان کند تنم، عمر حسابش کردند»

جمعه هایی که می رسند از راه
شنبه هایی که باز در راهند

غصه هایی که اول هفته
عقده هایی که آخر ماهند

دلخوشی ها که عمر می بخشند
درد هایی که عمر می کاهند

سال هایی که می روند از عمر
عمر هایی که تند و کوتاهند

شب کسانی...

بی تو ...
مهتاب کجا ؟
کوچه کجا ؟
شعر کجا ؟
بی تو...
از باقی این عمر گذشتم...
.

کاش می شد عمر خود را هدیه میدادم به او
زندگی را دوست دارم ، مادرم را بیشتر