متن غزل

هر بیتِ گیسویت
غزلی است تمام
اما
من در وصفِ تو
صد شعرِ ناتمام دارم.

چند بیت گریه می کنم
وقتی
بُغضِ شعر می شکند
شاید روزی
غزلِ اندامِ تو را
تمام کنم.

با تو
امشب فکر تو در خیالم پر می زند
عاشقانه های تو بر دلم سر می زند
سالهاست به دل قبله گاه عاشقی شده ای
که بر کعبه ی دلت خالصانه در می زند
روشن دل گشته ام در ره عشقت لَختی بتاب
که تاریکی شبهای من با تو...

برای چه؟
اصرار می کنی که بمانم برای چه؟
هی شعر گفته قصه بخوانم برای چه؟

همراه عقل و جنون پای واژه را
تا ساحت قلم بکشانم برای چه

گفتی بیا به دیدن اگر فرصتی شود
بر روی چشم، اگر بتوانم... برای چه؟

تا بی خبر بمانم از احول روزگار...

شبی بر چشم من موی سفید همسرم افتاد
و اشکی گونه غلطید و به روی بسترم افتاد

میان ابرهای روشن و تارِ ترِ گیسو
به دام افتادم و صد واژه از چشم ترم افتاد

به یاد آمد گل سرخِی میان موج گیسویش
و هُرم آتش عشقی که بر خاکسترم افتاد...

نامت تا بر زبان با من است
سودای تو دیگر نام من است

ز سودایت زخمی ز بالان خورد
غم نباشد گوهر غمی چون تو من است

گفتی گر روزی نباشم فراموشت شوم
از من بر نیاید نام تو بر سینه کفن است

تار های نفسم با غم تو درگیر...

زیر تار گیسوی تو دنیا بمیرد
گُنه ز جانب من دنیا بمیرد

بر مرکب عشق تو گشته ام قو
بخند که قوی تنها زیبا بمیرد

هر شب به هوای تو گرفتارم
هرکه مجنون شما گشته ها بمیرد

بر دیده ی تو دائم شدن شاعر
با تو سعدی حافظ مولانا بمیرد...

گُلِ خورشید پژمرده ست،می دانی؟...نمی دانی
دلِ آیینه آزرده ست،می دانی؟... نمی دانی

شب است و کوچه ی آه و غرورِ آسمانی که-
-شبیه من،زمین خورده ست،می دانی؟...نمی دانی

وَ گوش کاج ها  بی تو پُراز فریادِ تاریکِ-
-کلاغانِ سیه چُرده ست،می دانی؟...نمی دانی

عجب جشن قشنگی!میز آماده ست،امّاحیف-
-کسی...

وَ سطر آخر است وسایه ای بر خاک می ریزد-
-که تندیسی تَرَک خورده ست،می دانی؟..نمی دانی
نمی دانی
رضاحدادیان

گُلی لبریز افسون،بی خیال گریه های شمع-
-دلِ پروانه را بُرده ست،می دانی؟...نمی دانی
رضاحدادیان

شده خالی گلوی شعرم از آوازهای مست
قناری درقفس مرده ست،می دانی؟...نمی دانی
رضاحدادیان

عجب جشن قشنگی!میز آماده ست،امّاحیف-
-کسی سهم مرا خورده ست،می دانی؟... نمی دانی رضاحدادیان

وَ گوش کاج ها  بی تو پُراز فریادِ تاریکِ-
-کلاغانِ سیه چُرده ست،می دانی؟...نمی دانی
رضاحدادیان

گل خورشید پژمرده ست،می دانی؟...نمی دانی
دلِ آیینه آزرده ست،می دانی؟... نمی دانی
رضاحدادیان

لابد نمی داند

مانند بادی در دل صحرا شتابانم
چون برگ پاییزی که فرش هر خیابانم

رویای دریایی شدن دارم به سر اما
صد آبشار از شانه های خود گریزانم

بس شوکران از باده آوارگی خوردم
صدها کویر از تشنگی لبریز بارانم

چون موج سرکردانکه سر بر صخره میکوبد
سیلی...

لن ترانی
حریم ظلمت شب پرتوی از نور می خواهد
چراغ روشنی در سقف سوت و کور می خواهد

بتاب از هر شعاع روشنایت آسمانم را
تجلیگاه خوبان جلوه ای پرشور می خواهد

بیا اکنون که مشتاق تو هستم دلبری فرما
که استبصار موسی رعد کوه طور می خواهد

ببین...

بیگانه نیستی

در آرزوی روی تو مردن خطا نبود
راهی به جز برای تو بودن مرا نبود

بی شک اگر فدائی رویت نمی شدم
شیدائی و ترانه و حال و هوا نبود

وقتی که بی بهانه تو را جار می زدم
در جان خسته صحبت هول و ولا نبود

ای...

چه خواهی کرد؟

سرآغازم چنین شد لحظه پایان چه خواهی کرد؟
بگو آخر تو با دلخسته ای ویلان چه خواهی کرد؟

نمی دانم در این راهی که دنبال تو می گردم
در آخر با من سرگشته و حیران چه خواهی کرد؟

اگرچه برده ای از یاد خود قول و قرارت...

شکر ریز

هر گوشه کاشانه گلاویز دلم بود
ماه شب ویرانه شباویز دلم بود

غوغای کلاغان و تماشای درختان
دنیای مترسک زده جالیز دلم بود

کو فصل بهاری که برویاندم از نو
امید خیالی که به پائیز دلم بود؟

سنگم زدی ای دشمن دیرینه حلالت
بی مهری آئینه نمک ریز...

تکرگ آباد

شب ویرانه غیر از ماه تابانی مگر دارد؟
بیابان جز امید ابر و بارانی مگر دارد؟

چه غم از دوری ساحل تهِ امواج دریا را
در این آوارگی امید سامانی مگر دارد؟

میان نقشه ی جغرافیای شهر هشیاران
سر دیوانه جز رویای زندانی مگر دارد؟

جنون آباد بی...

حدیث آرزومندی

من آن شمعم که میسوزم دمادم رو به پایانم
چنان بادی که در صحرا به هر سوئی گریزانم

بروی شاخه میلرزم چنان برگی که در پائیز
رها در باد و باران راهی فصل زمستانم

میان کوچه و پس کوچه های شهر حیرانی
اسیر پرسه های سهمگین هر خیابانم...

خورشید مجسم

پلکی بزن ای آینه ی صبح دمادم
ای مظهر سرزندگی عالم و آدم

لبخند تو جانمایه بالندگی ماست
چشمان تو با گردش هر ثانیه مرهم

از قامت رعنای تو قد قامت هستی
رخساره زیبای تو خورشید مجسم

ای فصل پر از برکت باران طراوت
سرشاخه لبریز شکوفایی و...

ماه خوابیده ست،امّا چشم اَبرآلودِ من
پشتِ پلکِ پنجره،بیدار باقی مانده است

رضاحدادیان

سایه ای پُرزخم،مانندِمریضی لاعلاج
بین مرگ و زندگی،ناچار باقی مانده است
رضاحدادیان