متن غزل

تویی که لحظه به لحظه دلت تَرک خورده ست!
سکوتِ خونینت را ، اَنار می فهمد

رضا حدادیان

حریفِ تو شبِ طوفانِ سرنوشت نشد
درختِ صبحِ تورا، ریشه دار می فهمد

رضا حدادیان

شرمنده اگر دست من غمزده خالیست
درویشم و در کیسه به جز آه ندارم....

رضا حدادیان

چشمان پُراز گریه ی تقویمم وبی شک
یک پلک زدن فرصت دلخواه ندارم

یک تّکه آفتاب برایم بیاورید!
از آسمان تار خودم گریه ام گرفت

از غربت مزار خودم گریه ام گرفت
از ابر اَشکبار خودم گریه ام گرفت

پاییز می وزد و تو لبریز خنده ای
امّا من از بهار خودم گریه ام گرفت

سیاره وار، هرشب وهر روز، های های
در حلقه ی مدار خودم گریه ام گرفت

وقتی که پرده پرده  دلم...

مباش چشم به راهِ خزان و باور کن
تو را شکوفه شکوفه بهار می فهمد

رضا حدادیان

پُر است حنجره ات از گلایه،  بی تردید
فقط زبانِ دلت را، سه تار  می فهمد.

رضا حدادیان

به چشمِ گل،جنگل با تمام وسعت خود
شبیه گوشه ی گلدان شده است،بعد از تو

رضا حدادیان

درخت بی سرو سامان شده است بعداز تو
پرنده سر به گریبان شده است بعد از تو

بهار دست تکان داد ودور شد از من
هوا ،هوای زمستان شده است بعداز تو

هزار پنجره ی پُر غبارم وانگار-
-زمانِ قحطی باران شده است بعداز تو

کسی که آینه دار سپیده...

‍

تا سر به هوا هستم و همراه ندارم
راهی به جز افتادنِ در چاه ندارم

چشمان پُراز گریه ی تقویمم وبی شک
یک پلک زدن فرصت دلخواه ندارم

از نعره ی پُر آتش  آن کوه مِه آلود
جز چند نفس شعله ی جان کاه ندارم

مانند سپاهی که پریشان...

جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را
نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را
کنون با بار پیری آرزومندم که برگردم
به دنبال جوانی کوره راه زندگانی را
به یاد یار دیرین کاروان‌ گم‌ کرده را مانم
که شب در خواب بیند همرهان کاروانی را
بهاری بود و...

حماسه درد
همیشه بر سر عهدی نبسته میمانم
کتاب خاطره را نانوشته میخوانم

میان جنگل شرجی به خوبی باران
اسیر جاذبه های نسیم و گیلانم

مرا به مرز جنون می بری برای چه
سر چه داری از این روزگان ویلانم

چگونه پر بکشم سمت آسمانت را
منی که ساکن جغرافیایی...

به هر بهانه رو زدم ز یاد برم خاطرات تو را
همین خاطرات هر بار خزان نمود نوبهار مرا
تنهاتر از تنهایم در این برهوت عشق
حال چگونه از سر به در کنم حال و هوای تو را
مستی عشق تو کِشاند مرا به هر دام بلا
سینه سوختم و...

ساحت باران

از عشق مگر چیز کمی خواسته بودیم
یا آنکه بهشت و ارمی خواسته بودیم؟

دلدادگی و مهر و محبت به میان بود
مستانکی و جام جمی خواسته بودیم

این کبکبه ی چرخ پر آشوب کجا بود!
وقتیکه فقط آه و دمی خواسته بودیم

صد کوچه ی آوارگی و...

چه ساده، آمدم پیشت؛ ولی هرگز نفهمیدی؛
کنون که… پرزدم رفتم، به دنبالِ چه می گردی؟
زهرا حکیمی بافقی (کتاب نوای احساس)

هر گَه که چین عشق را با تار گیسو می کشی
این جان بیمار مرا این سو و آن سو می کشی

هر گه شکوفه میزنی بر خرمن آن شال خود
گویی دل بی صاحبم تشنه لب جو می کشی

با سیل زیبای تنت دیدم سراب باورم
این عاشق سرگشته...

از دست رفت
دیر جنبیدی عزیز من قرار از دست رفت
فرصت سرمستی و بوس و کنار از دست

زخم کاری را مداوا سرسری کردن چه سود
نوشدارویی نیاوردی و کار از دست رفت

بعد عمری جانفشانی ها به پای دوستان
در کمال نارفیقی ها قمار از دست رفت

آن...

شعله عالم افروزم

من عابر پس کوچه های سرد هر روزم
آواره ی شهر خزان از فصل نوروزم

شب تا سحر گرد چراغ لاله می ریزد
خاکستر پروانه های مست خودسوزم

زانو زدم عمری به پای نرگس مستی
تا توشه ای را در تماشایش بیاندوزم

دیوانه و دلبسته ی دُردانه...

گاهگاهی من هوای کوی یاران میکنم
حس و حالم را درون سینه پنهان میکنم

اولین دیدارمان هر جا که باشد هر زمان
با زبان شعر خود آن لحظه طوفان میکنم

با غزل های بداهه فصل پاییز تو را
من بهاری کرده و لبریز باران میکنم

ظاهرا حرف دلم را گفته...

ای عشق

می برگی و می جوانی ای عشق
ان گونه که می توانی ای عشق

دنبال خودت مرا همیشه
بی واهمه می کشانی ای عشق

بیگانه و آشنا نداری
همصحبت و همزبانی ای عشق

یک ذره ی بی نشانه ام من
صد خوشه کهکشانی ای عشق

من مرغ شکسته...

از دست رفت
دیر جنبیدی عزیز من قرار از دست رفت
فرصت سرمستی و بوس و کنار از دست

زخم کاری را مداوا سرسری کردن چه سود
نوشداروی نیاوردی و کار از دست رفت

بعد عمری جانفشانی ها به پای دوستان
در کمال نارفیقی ها قمار از دست رفت

آن...

مثل بهاری مست
من دیوانه را  دیوانه تر کن مثل گیسویت
رها کن پشت سر در خوشه ای از خرمن مویت

چه میشد بامدادی همدل و همراه هم باشیم
تو جان از من بگیری من سری در شیب بازویت

شبی در آسمان من بریزی نقره از ماهت
برقصم لحظه ای...

یقین که مست کند یک جهان زبوی تن تو

اگر که باز شود دکمه های پیرهن تو

نه مستی است که پیراهنت ز تن بتراود

خدا شراب خودش را نشانده در بدن تو

پراز شکوفه و گل می شود تمام غزل هام

اگر که وام بگیرم به بوسه از دهن...