متن غمگین

خانه،
بدونِ تو،
هنوز نفس می کشد،
اما،
محتضری ست، رو به مرگ !



لیلا طیبی (صحرا)

دلم از نبودنت پر است
هر روز خاطراتم را الک می کنم
و جز دلتنگیِ تو چیزی برایم نمی ماند
نه تو آمدی
نه فراموشی
خیالی نیست
من کوه می شوم و پای نبودن هایت می مانم.

عزیز اسمونی من

ما هر آرزویی کردیم واسه یکی دیگه براورده شد.

حالم اونجوریه که اخوان ثالث میگه :
خواهم که به خلوت کده ای از همه دور
من باشم و من باشم و من باشم و من....

آن روز که رفتی را به یاد سپردم،
مثلِ کوچِ پرستوها
مثلِ رفتنِ بهار
بسیار
مرا
آزردی.

و من سالم چنین بد گذشت که دیگر رمقی برای شروع سال نو نمانده
همچنین فرصتی برای دوباره شاد شدن نمانده
و امیدی برای از نو سبز شدن نمانده :(

منم آن شهری
که یادش رفته
کسی را ندارد
دلش میخواهد
برقصد سرمست
ولی نا ندارد...

_برشی از ترانه

نگاه ساکت مردم به روی صورتم دزدانه می افتد
همه گویند عجب شاد است،عجب خندان
دل مردم چه میداند که من دنیایی از اشکم...

داشتم به حرفش میخندیدم
برگشت بهم گفت قشنگ میرقصی!
گفتم مگه تا الان رقصم رو دیدی؟
نگاه کرد به چشمام و گفت رقص جسمت
رو نه ولی غمی که موقع خندیدنت
تو تیله هات معلوم میشه رو دیدم
و قشنگه چون هنرمندیت تو
مخفی کردنش دوستداشتنیه:)

مگر میشود بعد رفتنت زیر بارش ممتدخاطراتت درکوچه افکار ؛ با چشمهایم بدون چتر داشتنت قدم زد وخیس نشد...

در غمگینی شب، یک ستاره از آسمان فرود آمد
و درخششش در دل های ما جاودانه شد.
زن دایی عزیز، روحت شاد و یادت گرامی.
گرچه دیگر در بین ما نیستی،
اما خاطراتت همچون فانوس نور در تاریکی،
همواره راهنمایی ما خواهد بود.

ای با عدوی ما گذرنده ز کوی ما
ای ماهروی، شرم نداری ز روی ما؟:)

منوچهری

سخت است تورا دوست داشتن، مانند یخی که عاشق خورشید شد!

مائده رمضانی

دیدن تو مانند ملاقات کردن ماه و خورشید است...
همانقدر دور و محال!
مهمان آغوش گرم تو شدن مانند آدم برفیست که می خواهد خورشید را در آغوش کشد...
همانقدر دلخراش و دست نیافتنی!

مائده رمضانی

یک روز دیگر این جا نیست.
بیدار می شوید و او دیگر این جا نیست.
در شب رفته است.
جای تن هنوز بر ملافه هاست، جایش سرد است.

_مارگریت دوراس
_برشی از کتابِ مرض مرگ
_ترجمه ی پرهام شهرجردی

پدر و مادر و آشنایان و دوستان بازهم مصرند که بگویند
آسمان آبی است
اما من جای خالی تو را نشان می دهم
و می گویم آبی که هیچ
من اصلا آسمانی ندارم
آسمان من او بود
،که رفت!

مهدیه باریکانی

اتفاقاتی بر این تن گذشته است که خستگی اش نه با ایستادن وَ نه با مدارای چندین ساعته ؛ بهبود نمیابد.
ریز به ریز این تن را که جستجو کنی ، وقایع تلخی می یابی که با هیچکس مشترک نیست!

بااین درون آشفته،
بعید نیست که خزانمان فرا رسیده باشد....

به وقت وداع وقتی باران خاطره شروع به باریدن میکند؛ واژه ها درگِل افکار گیر میکنند و قدم ازقدم برنمیدارند اینجاست که سکوت به شکل قطرات مُرواریدی از ناودانی چشممان غلطیده وروی گونه خودنمایی میکندوسپس سیل اندوه ، غمی سنگین ونگاهی دوخته شده به مسیری که راه برگشت برای کسی...

نمون پایِ من
آدمِ رویایِ تو نیستم
به چی دلخوشی، منی که یه روز هستمو نیستم!
نمون پایِ من
منی که با خودمم درگیرم
منی که از همه حتی از خودمم دیگه سیرم…
نمیگی دیوونه با من فقط واست
چیزی که میمونه دردِ بی درمونه…
برو وابسته نشو خسته میشی...

برای مردی که تنها ،رفیقش سقف و دیواره!
شباش هم ابری و دلگیر، اونم از دودِ سیگاره
یه مَرده خسته از راهه ،که خسته ست از زمین خوردن
که سقفِ آرزوهاشم، خلاصه میشه تو مُردن
نخواست باور کنه اینو، که رسم روزگار اینه
که تنها همدمِ شب هاش، یه مشت...

مثلا اونی ک رفته از در بیاد تو بگه:
من زنده ام؛همه ی اینا شوخی بود :)

زنده یاد بانو غزاله علیزاده :

«خسته ام برای همین می روم. دیگر حوصله ندارم. چقدر کلید در قفل بچرخانم و قدم بگذارم به خانه ی تاریک، من غلام خانه های روشنم»

زیباترین لبخندها همان است
که به ناگهان
بر چهره ای خاموش و غمگین نقش می بندد.

- کریستین بوبن

«دیو»
مردی فریاد کشید،
صدایش در حیاط خانه پیچید،
گنجشک پرید،
شادی پر کشید.
پسرک تنها لرزید،
ترسید،
تهدید، تهدید، تهدید.
کسی اشک پسرک را ندید.
اما ای کاش کمی تردید.
پیرزن همسایه ناامید.
پسرک از خودش پرسید
آیا مرا ندید؟

دستی رفت به هوا،
کودکی رفت به فنا،
و...