دست نامردی که دل / پاکت نشونه گرفت فکرنمیکردمیرسونه / قلب پاکت به بهشت شاگردای توراهت / به خوبی ادامه میدن باشهادت نمیمیره / یه مردی که واسه میهن افتخارکسب کرده علمش / توی جهان زبانزده ازترورش چشم ملت / چشمای یه جهان تره
وطن یک مرد هر کجا که شکوفا شود ، است.
گاهی لازم است نقشه را از وسط تا بزنم آذربایجان بیفتد روی خلیج فارسی تبریز بهتر شود و بندر لزگی برقصد گاهی هم نقشه را باید از شرق به غرب تا زد خراسان را فرستاد به پابوس آهوان کردستان اما حرفهای من باد هواست از پنجره وارد می شود نقشه...
آن هنگامه که جان ارزانی وطن بود و خون ارزانی هدف جوانان یک به یک و تن به تن و پشت به پشت هم رهسپار جاده عاشقی بودند. و ای حال عاشق بودن..... عاشق بودن که چشم بر مکر دنیوی بستند قدم در راه عاشقی گذاشتن . و ای حال...
باز هم از وطن.... یک گل دیگر کم شد چشمان مادر دیگری .. پر از نم شد ایران دوباره داغدار جوانان وطن گشت تن ها همه سوخت و هوا پراز سم شد جامه سیاه بر تن مردم شهر رفت خنده بر لبها همه خشکید و باز یک شهر غم شد...
هم ناله ی قطره های باران بودن در پیکرِ زخمیِ وطن جان بودن آنقدر که فکر می کنید آسان نیست ! سخت است در ایران شجریان بودن ...
سوال می کنی از حسِ من در آغوشت، به من بگو که چه حسی تو در وطن داری؟!
این جدایی درد دارد مثل دوری از وطن حوض بی ماهی تو هستی ماهی بی حوض، من
از خودم از وطنم سخت فراری هستم من رکوردار غم و مصرف چایی هستم دگر از عاشقی و رابطه ها میترسم از دوباره غرق در حاشیه ها میترسم با کمی نم نم باران ، دلم میگیرد پرسه در شهر و خیابان ، دلم میگیرد کوچه ها را به قدم های...
جنگ پایان خواهد یافت و رهبران با هم گرم خواهند گرفت و باقى میماند آن مادر پیرى که چشم به راه فرزند شهیدش است و آن دختر جوانى که منتظر معشوق خویش است و فرزندانى که به انتظار پدر قهرمانشان نشسته اند نمیدانم چه کسى وطن را فروخت اما دیدم...
ز پرچم رنگ خونینش به تن بود به دل اندیشه ی رنج وطن بود مصطفی ملکی
من که عاجز شده ام در وطن از تنهایی
وطن لازم نیست حتما سرزمین بزرگی باشد!! گاهی مساحت کوچکی است در حد فاصل دو شانه... ️️️
وطن؛ پایین شهر ورزش؛دعوا خوراک؛عرق سگی پوشاک؛شیش جیب آمریکایی سرگرمی؛کفتر بازی همدم؛هایده یساری تیکه کلام؛نوکرتم شغل؛مراقبت از رفقا مبدا؛ زندان فکر و خیال رفیق سلامتی همه بچه های پایین شهر هر چند بالا و پایین نداره
خوبیم! عمیقا خوبیم... گیر کرده‌ایم میانِ زهدانِ گربه‌ی بداقبالی که مادر ماست... که دائم از درد به خود می‌پیچد، به در و دیوار می‌کوبد و ما دانه دانه می‌میریم، ولی تمام نمی‌شویم، می‌مانیم تا نفر به نفر، مردنِ عزیزانمان را به نظاره بنشینیم و روزی هزاران بار بمیریم... خوبیم، هرچند...
من دلم پیشِ غریبی ست که نامش وطن است
کرده است دلم باز هوای شیرت یاد تو و غرّش رسای شیرت با پای پیاده همه جا را گشتم مادر چه شدند بچّه های شیرت؟!
هرچه مرهم میگذارم بند مى اید مگر اى وطن خون تو از اروند می اید مگر
ای مادرم ایران زمین آغاز تو، پایان تویی بر دشت من، باران تویی در چشم من، تابان تویی ایران من ایران من آن مهر جاویدان تویی ای در رگانم خون وطن ای پرچمت ما را کفن دور از تو بادا اهرمن ایران من ایران من
به زمان نمی‌رسم از فراز روزهای تو می‌گذرد سرزمینی که وطنم بود خاکی که خانه‌ام بود شب هایی که زندگی‌ام بود به وطن نمی‌رسم کسی برای تو خواهد نوشت نامه‌ای نه کتابی نه آوازی که از سر دنیا عبور کند مرزها را مثل موهایت کوتاه کند ...
سفر تو کردی و من در وطن غریب شدم...!
به هر فصلی غمی ؛ هر صفحه ای اندوه انبوهی وطن جان خسته ام ... پایان خوب داستانت کو
چه غریبانه تو با یاد وطن می نالی من چه گویم که غریب است دلم در وطنم...
دوباره یک روز روشنا، سیاهی از خانه می‌رود به شعر خود رنگ می‌زنم، ز آبی آسمان خویش
