متن گل

دل مردگان معنای اِحیا را نمی فهمند
فرق غروب و صبح فردا را نمی فهمند

آنها که سیرابند رنج تشنگی ، حتّی
طعم خوش آب گوارا را نمی فهمند

شب خفتگان هم در سکوتِ مبهم شبها
حال دل غمگین و تنها را نمی فهمند

صحرا نشینان بیابان های لَمْ یَزرع...

از سنگسار دردهای بی شمارم
دیگر به پایان آمد آرام و قرارم

بغض قلم لبریز شد از حسرتی که
شد عاقبت گل واژه بر سنگ مزارم

«بهزاد غدیری»

هر روز تو بر عشق بزن لبخندی
بر هر غم و اندوه بزن لبخندی

با عشق بلند شو به پا خیز هر روز
ای آنکه مثال گل ، به ما میخندی

«بهزاد غدیری»

مرد گفت:اگر به این گل نگاه کنی؟
زن نگاه کرد،گل آتش گرفت
مرد گفت:اگر به این نسیم گوش کنی؟
زن گوش کرد،نسیم دیوانه شد
مرد گفت:اگرلبخند بزنی،
زن لبخند زد. جهان محوشد

به دل شمع زد،

--پروانه!

آن هنگام که دید،

گل را

از شاخه چیدند...





لیلا طیبی(رها)

گر که غم لشگر برانگیزد که حالم بد کند
تا پرنده، تا که گل باشد به دنیا، خوشدلم

تصمیم گرفت و بی محابا آمد
خورشید به دشت عشق زیبا آمد

آورده برای او انار و گل و سیب
باران ستاره تا به اینجا آمد

رویا‌ های‌ گرداوری‌ شده‌ ی‌
گُل‌ را‌
به‌ کندو‌ می‌ برند‌
زنبورهای‌ عسل‌

گُل از پیراهنت چینم که زلف شب بیارایم
چراغ از خنده‌ات گیرم که راه صبح بگشایم

گل نسبتى ندارد با روى دلفریبت
تو در میان گلها چون گل میانِ خاری

میشه پروانه شد و روی هر گلی نشست
اما بهتره، مهربون شد و به هر *دلی* نشست

گفتی از پاییز باید سفر کرد...
گر چه گل تاب طوفان ندارد
آنکه لیلا شد
در چشم مجنون...
همنشینی جز باران ندارد

گل یا پوچ
چه فرق می کند؟
یک طرف بازی که تو باشی
هر دو دستم پر است

قلب مانند گل است
فقط در زمان درستش باز میشود...

هیچ گل سرخی بی خار نیست، ولی خارهای بی‌گل فراوانند.

خدا وسط غم هات یه گل می کاره
مطمئن باش

اگر وجود خار در گل مایه اندوه ماست، وجود گل در کنار خار باید مایه شادی ما باشد.

دنیا همه پوچ
تو ،
تنها گلِ من

از کدام قطار جهان جا مانده ام
مدام فکر می کنم
یکی
توی یک ایستگاه دور افتاده
گل بدست
به انتظار من نشسته است!

فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش

گل در اندیشه که چون عشوه کند در کارش

دلربایی همه آن نیست که عاشق بکشند

خواجه آن است که باشد غم خدمتگارش
بیستم مهر روز بزرگداشت حافظ مبارک

با تو
گل می دهم و ناز بهار را نمی کشم

مهر که می آید، پاییز آغاز می شود. برگ های درختان که شروع به ریزش می کنند، شکوفه های لبخند کودکان، یکی یکی گل می دهند.

کلاس آفتابی دانش، آغوش می گشاید برای معلم کوچک و صمیمی اش.
معلم، رنگ مهربانی در کلامش می ریزد تا ابتدای سخن «با نام زیبای دوست»، رنگ و بوی عشق بگیرد. آن گاه پروانه رنگی واژه اش از دهان روشن دانش آموزان پر می گیرد و طنین پرحرارت صدا بر...

مهر که می آید، پاییز آغاز می شود برگ های درختان که شروع به ریزش می کنند، شکوفه های لبخند کودکان، یکی یکی گل می دهند