متن دل نوشته های سردار

انسان‌ها می‌روند، اما سکوتشان با ما می‌ماند،
و من با این سکوت زندگی می‌کنم، نه با آن‌ها.

هر نگاه، خاطره‌ایست که پوست می‌اندازد،
و من هنوز همان حفره‌ی خالی را می‌کاوم.

من در این اتاق خالی، فقط سایه‌هایم را می‌بینم،
و هر سایه، گذشته‌ایست که هرگز باز نمی‌گردد.

من در این اتاق خالی، فقط سایه‌هایم را می‌بینم،
و هر سایه، گذشته‌ایست که هرگز باز نمی‌گردد.

من صدا را حس می‌کنم،
نه تو را؛
تو در لحظه‌ها حل شده‌ای، و من فقط پژواکم.

هر نفس تو، نقشه‌ایست که من در آن گم می‌شوم،
و هر سکوتت، دریچه‌ای به هیچ جا…

شاید من ابرم و تو آفتاب،
اما هر بار باران می‌بارد، تنها خاک من را خیس می‌کنی.

تو یک پرسش بی‌پاسخ در ذهن منی،
و من جوابم را میان موج‌های خیال می‌جویم.

در خلأ نگاهت، من پژواک خویش را گم کرده‌ام…
و تنها سکوت حرف می‌زند.

زندگی مثل کتابی ست که توی آن نیستی،
و من هر صفحه‌اش را با چشم‌های خیس می‌خوانم…

تو نقطه‌ای در نقشه‌ی وجودم،
و من مسیری بی‌پایان…
که به هیچ جا نمی‌رسد.

هر رفتنی، جهانی را با خود می‌برد،
و من در همان جهانِ خالی، تنها قدم می‌زنم…

تو دوری و من
همیشه به بوی تنت دل بسته‌ام…

دست‌هایم به تو نمی‌رسد،
اما قلبم همیشه دنبال توست…

من و خاطره‌هایت،
روی سکوت دیوارها نشسته‌ایم…

من شبیه سایه‌ام،
که دنبال تو می‌دود
اما هیچ‌گاه به تو نمی‌رسد…