متن آوارگی

.
آدم‌ها
می‌آیند
می‌روند
می‌رسند
ولی من،
نمی‌رسم که نمی‌رسم که نمی‌رسم!

خیابان‌های کرج را
هر روز تمام می‌کنم
و این یعنی:
آواره‌گی همیشه تمام شدنی نیست!

من در این شهر غرق شده‌ام
کوچه‌ها گاهی به لطف
جسمم را به خانه می‌رسانند
و هربار
مادرم را پیرتر از بار قبل...

سکوتِ ما گنه‌کاری است، خیانت با زبان سرد
در آتش نگاهِ او، دل از اندوه می‌لرزد
صدای گریه ی یک طفل، چه آتش‌ها که افروخت
خدایا بر سر او هم، پناهی نیست، اگر دردی‌ست
کجاست آن عدالت‌ها؟ کجاست آغوش ایمن؟
که دستانش به لرز افتاد، دلش زخمی ز بی‌درکیست
نگاهش...

انگشت به انگشت
و رگ به رگ دستانت را سپاسگزارم
که در روزگار آوارگی خانه ی من بودند
و به وقت توفان سرپناهم
و آن گاه که میهنم را
از زیر پایم بیرون کشیدند، دستان تو وطنم شدند.
هر کجا دستانت را دیدی
سلام مرا برسان.

زندگی ام در سه جمله خلاصه میشود:
گذشته ای که مانند خانه ای خراب بنا شد
اکنون که پس لرزه ای خانه ام را ویران کرد
و آینده ای که قرار است با آوارگی سر کنم

چه بود؟
غیر یادت های های من چه بود
نغمه ی شور و نوای من چه بود

در میان شهرک آشفتگی
کوچه نام آشنای من چه بود

جز غم دیرین ایام وصال
مژده دنیا برای من چه بود

یا که در این عالم سرگشتگی
اینهمه هول و ولای من چه...

شده یک روز دلت تنگ شود بغض کنی
فکر تو گنگ شود منگ شود بغض کنی


شده آوار شود شعر و غزلها به سرت
غم تو ساز بد آهنگ شود بغض کنی

اعظم کلیابی بانوی کاشانی

میرسد روزی شوم آواره ی کوی دگر
از همان کوی دگر باز شود روی دگر
از دل و چشمم  تو افتادی دگر
هر چه کردی تا با خود کردی دگر

مارا چه به رقصیدن؟!
به تکرار آوارگی

چرخاچرخ
به کجا خواهی رسید

گوی جهان!

فرصت پرواز کردن ها: همین حجم قفس
وسعت آوارگی ها: بی کران در بی کران!

‏تو قشنگترین آوارگی بین ذهن و قلب منی...

ﻧﺒﻮﺩﻧﺖ ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ ؟
ﺩﺭ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﭼﺮﺍ
ﻧﺒﻮﺩﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺧﻢ ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ ﻣﺪﺍﻡ ؟
ﻭﻗﺘﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺩﺭ ﻧﺒﻮﺩﻧﺖ ﻣﯽﭼﺮﺧﻢ
ﻭﻗﺘﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﺩﺭ ﺑﻮﯼ ﺗﻨﺖ
ﺩﺭ ﮔﻞﻫﺎﯼ ﭘﯿﺮﻫﻨﺖ
ﻋﺸﻖ ﻣﻦ !
ﺁﻭﺍﺭﮔﯽ ﻭﺍﺩﯼ ﭼﻨﺪﻡ ﺑﻮﺩ..؟