متن دریغ

به هرچه درنگرم بی تو صد هزار افسوس

به هر نفس که زنم بی تو صد هزار دریغ

من که میدانم دلت خوش روزگارت عالی است
در  کنار من ولی جایت همیشه خالی است

بعد  تو  با درد  تنهایی نمی آیم کنار
زندگی بی تو  برایم قصه ای  پوشالی است

تا که بودی زندگی  رنگین کمان  عشق بود
طرح بی روحش کنون مانند نقش قالی است

در شبم...

ساحلِ امن
بستر مُرده یِ جنبش هاست
و صخره هایِ بزرگ
پُر است از جنونِ موج
و کف هایِ دریغ.

{ تقدیم به روح بزرگ شریعتی}

سر زلف تو کو ؟ مشک ترم کو ؟
لب نوشت ، شراب و شکرم کو ؟
کجا شد ناز اندامت ؟ کجا شد ؟
دریغا ، شاخه ی نیلوفرم کو ؟

سالانه های من

شب آمد و سکوت غریبانه های من
باران گرفته غربت ویرانه های من

من ماندم و خیال تو و حسرت وصال
ماهیکه دل سپرده به افسانه های من

بار غمی به دوش خودم می کشم ولی
یاد تو ماند و زخم سر شانه های من

رفتی و...

خواستم خلاصه شوم در تو
دریغ!
تو خلاصه ای در دیگری

ز دست رفت مرا بی تو روزگار دریغ

حیف از شکوفه ها و دریغ از بهار، کاش
بر جان باغ داغ زمستان دروغ بود ...

شاید خوشبختی
همان لبخندی بود
که ماسک از مردم دنیا
دریغ کرد • ͡•

نویسنده: کتایون آتاکیشی زاده

میدانی امشب دنبال چه می گشتم؟ دستم را انداخته بودم در کیسه ی زمان، و دنبالِ تمام آنچیزی بودم که یک روز بخاطرشان کل شهر را پیاده گشته بودم. وقتی که حواسم نبود و آهنگ، هزار بار از اول شروع می شد. وقتی که خفقان و سکوت، دست به یکی...

به اندوه ما
به دوری از دست هایت فکر می کنم
،
کاش جهان شبیه لحظه های بوسیدنت
دوباره زیبا می شد
،
کاش دریغی نبود
تا پشت پنجره ها
همیشه چشم هایمان
خیس باران نمی ماند

با رقیبان خیالی گرم پیکارم هنوز
با خیالات تو جان دارند افکارم هنوز

من سزاوار سکوتت نیستم حرفی بزن
شب شد و با شوق دیدار تو بیدارم هنوز

ای که درمان دل وامانده ام را ازبری
بعد درمان طبیبان نیز ، بیمارم هنوز

خواب را ازمن گرفتی چشم هایم را...

دارم به این فکر میکنم که
چند سالِ دیگر که یکهو سرهایمان را ازتویِ گوشی هایمان در می آوریم قرار است چند نفر کنارمان نباشند...؟
چند نفر آنقدر بهمان زل زدند بلکه سرهایمان را به سویشان بچرخانیم اما دریغ کرده و دریغ کرده ایم
و آن ها
آرام آرام کوله...

الکسی تایما یه بیماریه که درصد زیادی از ما بهش مبتلایم
تب میکنیم و به حد انفجار میرسیم
اما
دهنمونو محکم میبندیم که چیزی بیرون نیاد
تعریفی تمجیدی دلجوئی...!
آلکسی تایما ناتوانی در بیان احساسات و
فقر ابراز علاقه س،
یا همون کوری احساس.
دلمون برای در آغوش کشیدن عزیزی...

قیمت اهل وفا یار ندانست دریغ ..

دریغ و درد که تا این زمان ندانستم
که کیمیای سعادت رفیق بود رفیق

ظلم است مرهم لطف از ما دریغ‌ کردن
چون داغ سوزناکیم چون زخم دَردمندیم

ﺑﯽ ﺷﻮﻫﺮﯼ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻫﺴﺖ
ﺣﺘﯽ ﺗﻮ ﺩﺭﯾﺎﻫﺎ . . .

ﺑﺒﯿﻨﯿﻦ ﺍﯾﻨﻬﻤﻪ ﻋﺮﻭﺱ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﺩﺍﺭﯾﻢ
ﺍﻣﺎ ﺩﺭﯾﻎ ﺍﺯ ﯾﻪ ﺩﻭﻧﻪ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ
ﺳﺘﺎﺩ ﺩﻟﺪﺍﺭﯼ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮﺧﺎﻧﻤﻬﺎﯼ ﺩﻡ ﺑﺨﺖ

می گن عناصر اصلی چهارتا هستند

آب آتش خاک هوا

خوب که فکر میکنم می بینم درسته



آبی که از تو دریغ کردند



آتشی که به خیمه گاهت انداختند



خاکی که شد محل سجده ی ما



و



هوایی که عمریست در دلها انداخته ای!!

یک دى ماهى سرسخت است و از پَسِ تمام نشدنى ها بر مى آید.آنقدر حساس هستند که احساسشان به تردى میشکند ولى قدرت دوباره خندیدن و شاد بودن را به زیبایى بر روحشان نقش مى زنند.باران محبتشان را از هیچ کسى دریغ نمى کنند و در سردترین روزهاى زندگى قلبشان...

دلم میخواهد آنقدر بدوم
که به آخر زمین برسم
و در انتهای این زمین
که چون قبری تاریک
همه ی ما را بلعیده ست
از بالای آن انتها
خودم را پرتاب کنم به قعر دره ای
جایی
ناکجایی که هیچ صدایی را نمی شنوم

ما دنبال یک کف دست نوازش...

دریغ از یک سیب
همه را گاز زدند

گناه

مهربان من سلام؛
.
ای کاش همین حالا که داری حرفهایم را زمزمه وار می خوانی، آسمان با هرچه ابر که در دلش هست، برایت سنگ تمام بگذارد و باران بباردت... دوست داشتم به جای این نامه، رو در رویت نشسته بودم تا هرآنچه این همه سال، در پستوی شرم...

لعنتی جااان
خودت را
دریغ نکن از من
بگذار
بوسه ات
معجزه ای شود
و تمام این شب ها را
بخیر کند …!