متن سکوت

باید گاهی دست کشید ....
از دویدن، تکرار کردن....
باید گاهی ایستاد نفسی تازه کرد
باید گاهی بخودمان بیاییم و بایستیم و سکوت کنیم و در سکوت خودمان را پیدا کنیم!
این دویدن ها، آدم را از خودش دور می کند

باید گاهی دست کشید
از همین چیزهای تکراری که...

چه مهمانان بی دردسری هستند مردگان،
نه به دستی ظرفی را چرک می کنند
نه به حرفی دلی را آلوده ،
تنها به شمعی
قانع اند واندکی سکوت...

° سکوت آرامش من است °

تمام عمر منی، لحظه های سرشارم
چقدر ساده بگویم که دوستت دارم
تو اتفاقِ عجیبی در آسمانِ دلم
به تنگنای کدامین ستاره بیمارم
به ابر گفته ام ای عشق، بغض دریا باش
به طعنه گفت:چه می پرسی از دل زارم؟
هزار رازِ نگفته است در سکوت شما
هزار قلب شکسته...

سکوت بهترین جواب برای کسایی ک ارزش کلماتت رو ندارن

نمی خواهم از تو بنویسم،

ولی باز اسب سرکش خیال
شیهه کُنان از اصطبل افکارم بیرون می زند!
یادت را زین می کند
و با خورجینی پُر از واژه های لال
بر این سکوت کِشدار و خیال چروکیده ام می تازد،

و یالش قلم را بر اریکه دستانم می سپارد...

گاهی سکوت
بیانِ کامل ترین شکل از تمسخر و تحقیر است

بوی سکوت می دهد تنهایی ام...
مثل بوی خاک نم زده ای
که تو را می برد به خاطرات...
اما زیادی اش نفست را به تنگ می آورد...
همان سکوتی که فریادت را
به زانو در می آورد.

طعمش را نمی دانم...
باید چشیده باشی تا درکش کنی...
تلخ یا...

تو را نمی‌توان نوشت
چرا که مثل رودخانه‌ای طولانی در جریانی
و هم‌زمان که آفتاب
بر پاهایت طلوع می‌کند
در سرت غروب کرده‌است.

تو را نمی‌توان نوشت

تو زیبایی
و این هیچ ربطی به زیبایی‌ات ندارد

حرف نمی‌زنی
چرا که می‌دانی
یک پرنده وقتی حرف می‌زند انسان است
وقتی سکوت...

وقتی به پارک می روم ، پیرمردهایی می بینم که در سکوت به نقطه ای خیره شدن !
شاید به گذشته فکر می کنند ، به اون دوستت دارم هایی که نگفتن ، به دوران سراسر مهربانی در قدیم و شاید به این فکر می کنند که چه زود عمر...

ای زندان نا امن تاریخ!
ای به بند کشیده شده...!
ای که در تو تسلسلِ قرن ها سکوت خسبیده است؛
ای که تنها رنگ رخسارت سیاهی است و سراسر غم و اندوه و ریا...!
تو را با ما چه خواهد شد...؟
ما را با تو چه تدبیری است؟
ای که...

دنیا برایم کوچک اما خدایم بزرگ ...
به وسعت دستانی که مرا در آغوش گرفته بسیار
بر تخت پادشاهی تکیه زده ام
وقتی که قلمرو فرمانروایی دلم
به بزرگی چشمانی است
که هرجا را نظر می کند جز او نمی بیند
باران چه شاعرانه می بارد
بر چمن زار دلم...

جان جهانم
قبلا با کلمه ها باتو سخن می گفتم
بعد اعداد آمدند به کمکم تا من بگویم و تو بشنوی
نوبت به شکل ها رسید
من شکل ها را می کشیدم ،چیزی نمی گفتم اما تو هم ،می خواندی و هم می شنیدی
و حالا دیگر نوبت سکوت است...

‍ غم دل را نه شب تار فرو می ریزد
نه پشیمانی هر بار فرو می ریزد

بندبند دلم از حس قشنگی پر شد
که هر آن پرده ز اسرار فرو می ریزد

بغض غمگین نگاهم چه غریبانه و تلخ
در همان لحظه ی اقرار فرو می ریزد

هرچه دیوار...

.


در این زمانه گناهی که مهربانی کرد
به من بگو که بدانم کدام جانی کرد؟

سلام کردم و چون دیگران نشستم، او
میان این همه آدم مرا نشانی کرد

نگاه کرد؛ سپس خیره شد؛ سپس برخاست
اگر چه خنده من نیز همزمانی کرد

گرفت دست مرا مثل قایقی کوچک...

من باتو در خود فرو ریختن
در سکوت فریاد زدن

و بی صدا شکستن را آموخته ام...

ارس آرامی

چطور ممکنه تورو بشناسم
وقتی همه چیز در مخفی کار ی تنیده
چطور ممکنه فراموش کنم
چطور میتونم بیشتر بدونم
وقتی همه چیز به یک نخ بسته اس
چطور ممکنه تورو احساس کنم
یک بار دیگه، بدون اینکه عقلم رو از دست بدم

🖌سایه ها رو خورشید آفرید...
سایه های...

دوست داشتنت دریاست...
گاه آرام و پُر از سکوت...
گاه طوفانی و پُر از هراس...
من سال هاست دل به دریا زدم...

ادمها تقریبا از دو سالگی یاد می گیرند حرف بزنند
اما همین که با سکوت آشنا می شوند حرف زدن را از یاد می برند
هنگام ناراحتی به جای حرف زدن با دیگری ، شروع به گفتگوی های درونی طولانی می کنند
عاقبت حرف های ناگفته آنقدر به گلویشان چنگ...

در سکوت خالی شب
در سکوتی که پنجره مات و مبهوت
به بیداری ثانیه ها می اندیشد
کسی منتظر است !
کسی خسته تر از صدا
خسته تر از انتظار
خسته تر از طبیعت است
در این شبی که همه در آرامش اند
خواب از سر شخصی پریده است !...

قلب دنیا زخمی ست
قلب کره ی خاکی می لرزد
و قلب زمین ...
در تپش اضطراب می غلطد
و دنیایی که پر از سکوت سه بعدی ست
حقیقت با کدامین عقربه های ساعت
خود را آویخته است که پیدا نیست
هر دو نالان اند
زمین از لگد مال شدن...

غوغا غروب را
در میان نگاههای خسته ی من
خواهد کاشت
کار من . . .
رسیدن ، به نقطه ای مشوش است
آسمان ، ابر تیره به خود خواهد دید
و شب . . .
چلچراغ های بی معنی
اشک را معنا خواهند کرد
گریستن ، معمایی ساده است...

آن روزها رفت
خاطره اش ، بر ذهن ما نشست
سرد و سفید و برف
همه جا را گرفته بود
آن شب سکوت سرد
فرسنگ ها راه بود
فاصله ها بود و فاصله ها
کسی خبر نداشت از سختی راه
ما بودیم و ما بودیم و بس
تنهایی و بیدار...

سکوت ...
سکوتم گوش آسمان را کر کرد ...
سکوتم فریادى است به بلندى هیمالیا و به وسعت بیکران عشق ...