شعر کوتاه

چنان سکوت بلندی ست
در حوالی عمر
که کمترین خبری
از صدای تو نمی آید !
مرا ببخش غریبه
اگرچه عاشقی , اما
در این دیار...کسی
پا به پای تو نمی آید ...


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو

منم که در شاخه ها دویده ام
شبیه موریانه ای در تو زیسته ام
و به حیات وحش پیوسته ام.

رُزا جمالی

بگذر از جان ، پی آنکه دوستش داری
ورنه بی دوست
زنده ماندن عذابی ست در گور.

بلوغِ عشق
یعنی که رها بشوی
[ میوه ی رسیده
بندِ درخت نمی شوند ]

دکمه
شعری از رُزا جمالی

چشم هام به نورکم عادت کرده اند
به آن ها دکمه دوختم
در تاریکی لمس ام کن!

بازگشتن تو
پاشویه ی نور بود
در آستانه ی دری به تاریکی

دارد نگاه نجیبت مرا
درقهوه ای ترین خلسه ی جهان
غرق می کند
نبضم فصیح می شود
آنگونه ام که شعری
دارد استخوان می ترکاند...


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو

تنهایی ام خیلی بزرگ بود
تا این که پیش پای تو
مرگ آمد
برای همیشه با من زندگی کند...!


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو

بوی درد تازه می آید
انگار
یک کوچه آن طرف تر
کسی دارد شعر می پزد ...!


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو

تا تو موهایت را مى بافى
من مى روم حواسم را بیاورم
بنشینم و دوباره بدوزم
شوق نجیب نگاهم را
به دامن بلند لحظه هاى پر از تو

چه خوب مانده است
و از هنوز عاشقانگى ما
این حس یلدایى نرفته است ...!


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو

چقدر آرام می شود
در نگاهت
دلم ، که بی تو ترین اقیانوس تنهایی ست
کنارم که هستی
آسمان در من پر می گیرد...


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو

بعد از حیات ما
حیات دیگری هم هست
این را چراغ آخر این کوچه می گوید
که دلقرصیهایت را
وقتی که ترسهایت دچار هنوز بود
روشن نگاه می دارد...!


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو

سنگینى مى کند
این غم غریب ، در نگاه من
مثل آسمان ؛ که روى شانهٔ زمین ..!
آهاى ...!
مى آید صدایم .؟
یک نفر کمک کند...!


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو

اگر مرگ نبود
از این دلمردگی طولانی
دق می کرد زندگی..!


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو

جهان ، پر از آوار واژه هاست
و من ، صدا روى لحظه هایم مى ماسد
مثل وقتى که
دارم غزل نمى گویم


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو

شد زمستان، عروس جهان، به صد امید
بار دیگر به تن کند لباس سپید

خستگی
روی شانه های نگاهم
سنگینی می کند
اما هنوز در سکوت مبهم این شب
آوازه ی زیر لب خیالی ترین تردید روشنم
که فردا ، با تو می رسد آیا
یا دوباره فقط صبح می شود...


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو

می رسم باز من به گوشمال سکوت
مثل بانگی که از فراز حنجره هاست
گفته باشم ؛ کسی نمی رهد هرگز
آسمانش اگر بقدر پنجره هاست ...


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو

من در هوای تو با غمت
چنان
برگم که رهگذاری
زیر پا گذاشته
در کوچه ای که باد
تشویش خود را
در آن ، جا گذاشته
یک شب هزار شب هم می شود
وقتی
من هم بدون تو
مرا تنها گذاشته ...


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو

زندگی
زیباترین راه
به مرگ است...!

ای خوش آن نقاش بی همتا که با برف سفید
هر طرف رنگی زَند، نقشی کِشَد، طرحی جدید

گل بگویی و گل بشنوی

خانه خانه

رد تو را می گیرد

پروانه

باران که هَدَر برود
چه تفاوت دارد
من سرِقرارهای سرراهی گم شوم
یا تو آدمِ کوچه های خیس نباشی.
؟!

خواب عشق را دیدم که در آن تو را دیدم
گفتم به کجا می روی
گفتی به جایی میروم که
اسیر عشق
نشوم