شعر کوتاه

می رسم باز من به گوشمال سکوت
مثل بانگی که از فراز حنجره هاست
گفته باشم ؛ کسی نمی رهد هرگز
آسمانش اگر بقدر پنجره هاست ...


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو

من در هوای تو با غمت
چنان
برگم که رهگذاری
زیر پا گذاشته
در کوچه ای که باد
تشویش خود را
در آن ، جا گذاشته
یک شب هزار شب هم می شود
وقتی
من هم بدون تو
مرا تنها گذاشته ...


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو

زندگی
زیباترین راه
به مرگ است...!

ای خوش آن نقاش بی همتا که با برف سفید
هر طرف رنگی زَند، نقشی کِشَد، طرحی جدید

گل بگویی و گل بشنوی

خانه خانه

رد تو را می گیرد

پروانه

باران که هَدَر برود
چه تفاوت دارد
من سرِقرارهای سرراهی گم شوم
یا تو آدمِ کوچه های خیس نباشی.
؟!

خواب عشق را دیدم که در آن تو را دیدم
گفتم به کجا می روی
گفتی به جایی میروم که
اسیر عشق
نشوم

در خانه من خورشیدی است
بی وقفه می تابد
ومن برایش آسمان می شوم
مبادا غروب کنی
که این آسمان
تا ابد تاریک شود ....

تو را نمیدانم
من اما گویا به آدمیان نمی مانم
وقتی که نبض بودنم
در رگهای تو می تپد !

هر پاییزی که می آید
عریان می شوم
جسمم با باران شسته می شود
جوری عاشقم که با هر نگاهت
گسترده می شوم

از وجود این همه موجود زیبا، بانمک
طعم دنیا از شکر... نه .... از عسل شیرین تر است

ای گرفتار به زندان اتاق
باز کن پنجره را
گوش بسپار به آواز خوشِ نور و گیاه
زندگانی زیباست ...

خط
چشم
کشیده
شده ات
تمرین
الفبا
میکند
با
من...

بر منکرش لعنت برادر!
تاثیرتان بسیار بوده ست:

اندازه ی سیبی که گندیده
درون جعبه ای "سیب"

تو در تمام زبان ها
ترجمه ی لبخندی،
هر کجای جهان که تو را بخوانند
گل از گل شان می شکفد

با توپ پر هم
نفله می شوی
اگر خودت را بیندازی

وسط "جنگ زرگری"

سیاوش فریدزاده

خوشه
خوشه
برزمین می ریزد
موهای گندمی ات

خدا
لب حوض نشسته بود
مادرم
درآیینه دنبالش می گشت

من جامانده از توام
با لب هایی بی بوسه
که هرروز پوستشان را میخورم

خش خش نکنید برگ ها
صدای لالایی می آید
این صدا آشناست
کجایی مادر
کجایی مادر
کجایی مادر...

تخته می کنم
در خانه ای را که
دیگر روی ماه تو را
نخواهد دید!!

بال و پَر نداشته ام اما
تا دِلت بخواهد،
پریده ام
نیمه شب،
از خواب....

ابر پاره
ماه پاره
چَشم ، پاره پاره
( نگاه از پشتِ میله ها ) .

شعر : حادیسام درویشی

این همه راه آمده ای که سرت به سنگ بُخورد ؟
دریا
آنقدَر تنهایی که دنبالِ موج راهی شوی...!

شعر : حادیسام درویشی