متن عشق

عشق سرآغازِ هیچ هاست که بعد از تجربه اش

هیچ کس، هیچ وقت، هیچ گاه، هرگز آن آدم سابق نشد!

ارس آرامی

😍تو😍
انگار تمام عشق جمع شده تُ وجودت
که من همش دوس دارم بگم بت دوست دارم دوووستتت دارمم

همین که به هر بهانه
دلم تنگ توست
یعنی عشق

دنیا همه هیچ و اهل دنیا همه هیچ
ای هیچ برای هیچ بر هیچ مپیچ

دانی که پس از مرگ چه ماند باقی
عشق است و محبت است و باقی همه هیچ

همین بالا بلندی نام عشق است
درخت جان من اندام عشق است

عشق اگر عشق باشد، فاصله
و زمان حرف احمقانه ای اَست :)

گاهی از رنگین کمان خاطره
می شود احساس روییدن گرفت
می شود گاهی برای لحظه ای
حس و حال عشق و باریدن گرفت

می شود از کوچه های زندگی
زخم های کهنه را درمان نمود
لا به لای غصه های نا تمام
روزهای سخت را کتمان نمود

کاش می شد...

عقلم به پای دلم افتاد تا بفهمونتش شکسته

در تاریکی ، زندگی گم می شود
عشق گم می شود
ترس بیدار می شود
شادی ، زشت می شود
غم از کوچکی گم می شود
انتظار ، پوچ می شود
انسان نیست می شود
نور اگر بتابد زندگی می آید
زندگی اگر بیاید انسان می روید
زندگی درخت است...

می نویسم
امشب به عشق همان که تنهایی ام را وزن کرد و به سنگینی نگاه منجمدش خرید
نگاهی که دلم هرگز از دیدنش سرد نخواهد شد
نگاهی محبوس شده در یک عکس
عکسی که نمی دانست هنوز در دست های من است

می نویسم
امشب تا لغزش قلمم روح...

در این غربت
و این تاریکی اندوه
بگو عطر کدامین یاد...
جز تو...
دلم زنده می دارد؟

عشق یعنی دو مرغ دریایی
برفراز کشاکش امواج
پرگشوده به شکل پروانه
در طوافی به قدمت خورشید

عالم از شور و شر عشق خبر هیچ نداشت

فتنه انگیز جهان غمزه جادوی تو بود

میتوان عشق را رنگی کشید،در کنارش آدم سنگی کِشید
میتوان دریایی از احساس را، در کنار ساحل مانی کِشید
میتوان بااوج عشق پرواز کرد،بالها را بی گمان آبی کِشید
میتوان آغوش رادِلبازکرد مثل رود، دَستان راجاری کِشید
میتوان باران رابا هرعَطش جای یک اِستکان چایی کِشید
میتوان درکافه ای در...

عشق یعنی نفست بند یکی باشد و بس
نگهت جز به یکی مات به هر جا نرود

برف را که دیده ای
صبح بیدار می شوی و میبینی
بی خبر همه جا را پوشانده است
عشق هم همین است..!

یک جا نوشته بود:برید کنار یک گلدون و از آدمی که دوسش دارید
براش صحبت کنید اگر پژمرده شد یعنی اون آدم
زندگی شما نیست، و اما اگر پژمرده نشد...!
دوست داشتن خیلی حسِ عجیبیه؛ هرجا میری
هرکاری می کنی، با هرکی حرف می زنی، به صورت مجزا
یک جایی...

بگذار با تمام حروف ندا صدایت کنم

باشد آن گاه که نامت را می خوانم،

از میان لبانم زاده شوی...

بگذار دولت عشق را بنیان نهم

و تو ملکۂ آن شوی

و من بزرگ ترین عاشقان آن شوم.

بگذار انقلابی را راهبر باشم

که حکومت چشمان تو را بر مردمان...

یک سو دل است و هی هی و آشوب دلبری ست
یک سو هنوز همهمهٔ جنگ زرگری ست

ای عشق ای کرامت مطلق، مرو بمان
بی تو جهان که هیچ غزل هم دری وری ست!

ارس آرامی

مثل آتش در آه یک خرمن
مثل یک هرم زیر خاکستر
عشق، مثل هزاربارگیِ
شعله ی سینه سوز می لولد...


جلال پراذران

شعرهایم خیس شده؟!
بگمانم عشق جای دستانم از چشمانم سرازیر شده...

چقدر شادی و شیرین کامی انسان را خوشرو و زیبا می کند. عشق در دل می جوشد و آدم می خواهد که هرچه در دل دارد در دل دیگری خالی کند. می خواهد همه شادمان باشند، همه بخندند، و این شادی بسیار مسری است.

عشق نوعی میلاد است. اگر پس از عشق، همان انسانی باشیم که پیش از عشق بوده ایم، به این معناست که به قدر کافی دوست نداشته ایم. اگر کسی را دوست داشته باشی، بامعناترین کاری که می توانی به خاطر او انجام بدهی، تغییر کردن است …

اگر چه سوخته ام در بلای عشق بسی

به عمر خود دل ازین سان نداده ام به کسی