متن غم

هرشب خودم را در آسمان...
چند قدم مانده به ماه...
در آغوش ستاره ای کوچک و کم سو
زانو در بغل...
با موهایی آشفته
و چشمان غم آلودِ خیره به مهتاب...
و لبخند بی رمق
در انتظار تو نشسته ام...!
بیا و پریشان حالیِ مرا مرحمی باش
...
بهزاد غدیری...

با یک جمله ی ساده هم می توان اوج غم را درک کرد...!

دلم تنگ شده واست :]🖤

عاشق موج موهام بود
میگفت عصبی باشم ببینم موهاتو آروم میشم
میگفت تورو دوست دارم ؛
ولی موهاتو عاشقم...
هر لحظه اینا یادم میومد ذوق میکردم
لبخند میزدم صورتم سرخ میشد ...
اما الان. ..
اما الان...
لعنت به الان:)

هیچ نمی گویم فقط سکوت و سکوت و سکوت.
دیگر نه انرژی توضیح دادن دارم و نه حتی حوصله اش....

آسمان چشم هایم
پوشیده از ابر دلتنگی است
بغض میان گلویم نشسته
و غباری غم زده
قلب مسکینم را احاطه می کند
دلتنگ بارانم
در غروب جمعه
وقتی که
لحظه های بی تو بودن
تکرار می شوند


مجید رفیع زاد

تا کی غم آن خورم که دارم یا نه
وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

پُرکن قدح باده که معلومم نیست
کاین دم که فرو برم برآرم یا نه

بهزاد غدیری شاعر کاشانی

پشت چشمام دو فنجون قهوه و چند تا کتاب شعر گذاشتم
شاید یه روزی از همین کوچه های شهر بی خبر
بیای
بخوای برام شعر بخونی
و من سرتاپا ،با عشق گوش بدمش
آره چرا میگم چشمام
میدونم رفتیا
ولی خب هنوز پشت چشمام که جاموندی!!!
✍مهدیه باریکانی

خاطرِ من پُر ز تو، جسمم‍ خزان

از غمت دادم‍ به ݪب اشهد، اذان



می کنم گریه ز هجرت ای عزیز

پیش نااهݪان گل من تو نمان



جرم من اندک، غرورت جرم اصل

از گذشت و مهر دی با من نخوان



ریش و مو یار و رفیق رنگ آق!

با...

می توان زیبا زیست
می توان زیبا دید
بلکه شاید دل ما را غم او بود که چنین عاشق کرد؛
نه غم دوران ها،...
که دل ما را بِفِسُرد و به کهی باطل کرد

امشب شبی است که تمام حقیقت تلخ و ناگوار بر دوشم سنگینی عجیبی دارد.
اشک عجز و ناتوانی را ساعتها از دیدگانم سرازیر کردم ،اما به جایی نرسیدم.
چندین ساعت سکوت را بر حرف زدن مقدم دانستم ولی ... دل طاقت نیاورد و نوشتن را بر سکوت مقدم تر دانست...

دست به قلم بردن،
چه راحت و آسان است.
اما ...
روی کاغذ رقصاندنش،
چه سخت و دشوار...

ساناز ابراهیمی فرد

به قول آلبر کامو: تسلای این جهان این است که رنجِ مُدام و پیوسته وجود ندارد! غمی می رود و شادی ای باز زاده می شود. این ها همه در تعادل اند.
این جهان، جهانِ جبران هاست...🌿

اونجایی که غم چشم هارو خیس نمیکنه دیگ رسیده به استخوان
دقیقا همونجایی که ابتهاج میگه :
در من کسی اهسته می گرید

غمت غلیظ ترین کام است…

آرزو مُرد و جوانی رفت و عشق از دل گریخت

غم نمیگردد جدا از جانِ مسکینم هنوز...

حاضرم تموم غم هایی که دوست داری رو یک تَنه گردن بگیرم ،
اما لحظه ای احساس نکنی که هیچ چیز خوب نیست،
ببین تو حق داری خسته بشی ،
کم بیاری ،
داد بزنی ،
گریه کنی ،
زجه بزنی ،
اما حق نداری حس کنی هیچی بدرد نمیخوره....

نگاه کن
چه غمی ست پشت سرت
همه در خود خوابشان
برده...

دربدر...

گفتی بیا و در تاریکی غم را بدر کنیم
نیامدی ...
غم آمد و تاریکی
ما هم دربدر شدیم

روزها خیلی زود میان و خیلی زودتر میرن
ولی یه چیزایی هیچ وقت

نه میٰاد
نه میره
اینجاست که چون میگذرد غمی نیست
چیزی جز یک حرف نیست!

آه که این دل دیگر
از خود خبر ندارد
آه که این غم
دلیل بودنش را نداند
طولانی شد ایام جدایی
آه که روح دیگر؛
جسم،ندارد

سلام،!
خوب فکر میکنم خیلی وقته چیزی ننوشتم...
زندگی میگذرد و درد و غصه و غم و شادی و....
تمام اینها هم میگذرد و فقط تو میمانی و بس...
آنقدر خسته ایم که حوصله ی شرح دادنش نیست:)
حوصله ی شرح دادنِ تمامِ اتفاقات ناگوار و دردناک.
حوصله اش نیست.

چون سخن از مَرد و مَردی گفته شد
قصه ها از استقامت زنده شد
پایداری ،کوهِ غم، یعنی پدر
درد و سختی با وجودش ضربه شد

بس که مهمان نواز بودیم
پشت غم هایمان هم آب ریختیم
و
آنها چه زود دلتنگ مان شدند
که هنوز نرفته، برگشتند.....



برگرفته از کتاب:یک شب از شانه های خدا هم طلبم را برداشتم
به قلم:مریم کنف چیان

وَ اَز دَست دآدیم حَقِ خودِمآن را
بآ دَهآنی که زَبآنِ گُلگُلی نَدآشت:(🥺