متن نبودنت

در کافه ی قرارمان
صندلی خالی
نبودنت را
فریاد می زند

بودنت چندان نبود
که کودک خیالم را آرام کند،
نبودنت اما
خلایی است؛
پُر نشدنی!



لیلا طیبی(رها)

نبودنت،،،
مرگ است وُ
خانه بی تو، گوری تاریک...
وَ من،،،
لاشه ای کوکی!



سعید فلاحی (زانا کوردستانی)

ِ
تو می روی
قطار هم احمقانه می برد تو را
بر روی ریل ها
می میرند
مانده حرف ها
حرفهایی
موازی نبودنت
ِ

آخر هفته که می شود
جای خالی ات خالی تر می شود
خاطره های نبودنت
تنهایی های عقب افتاده ام را
تا صبح پُر می کند

نه چای دلتنگی از دهن می اُفتد
و نه این صندلی
دست از نبودنت بر می دارد
هر جایی تو را کم دارد
همه...

هم در هوای ابری آبان دلم گرفت
هم در سکوت سرد زمستان دلم گرفت

هرجا که عاشقی به مراد دلش رسید
هرجا گرفت نم نم باران دلم گرفت

با خنده گفتمش: به سلامت… سفر بخیر…
وقتی که رفت، از تو چه پنهان... دلم گرفت

بیرون زدم ز خانه که حالم...

نگران نباش ...! بیکار نیستم .... ثانیه ،ثانیه های نَبودنت را .... "نفس" می کِشم .....!!!

کشنده تر از گلوله؛
نبودن توست...
--(مرگِ تدریجی!)--

وقتی،،،
روزهای سال تمام می شود وُ،
هنوز\
ندارمت!


سعید فلاحی (زانا کوردستانی)

می خواهم از این هرج و مرج پناه بیاورم به آغوشَت...
کو آغوشت؟؟ تا مثل گنجشکی بلرزم از اشک در لانه ی اَمنِ ابدی ام....
کو دستانِ نوازشگرت روی تنِ نازکِ زخمی ام؟!
نجس است نبودنت ...
کو بودنت مردِ حسابی؟!

افسانه نادری

فکر نکن کم آورده ام نشسته ام
نه!
دارم نبودنت را از این دوش به آن دوش می کنم

کاش میشد بهش گفت . . .
نبودنت اذیتم میکنه وصله یِ تَن

مامان
نبودنت جمعه هایی است
پر از دلتنگی...
من هر چه بلد باشم
نداشتنت رو نابلدم

روزگار، نبودنت را برایم دیکته می کند



و نمره ی من باز می شود... صفر!



هنوز نبودنت را یاد نگرفته ام

بگذار اعتراف کنم که دلم در چه حالی ست
بدجور از نبودنت شاکی ست
هر جا هستی برگرد که اصلا حالم خوب نیست...

دلم از نبودنت پر است ، آنقدر که اضافه اش از چشمانم میچکد !

تو برفی
آرام می باری و می روی
و من
یک عمر نبودنت را چکه خواهم کرد!

کسی که نبودنت رو
احساس نکنه،
مطمئن باش وجودت رو
هم حس نمیکنه...

برف ببارد یا باران
برای باور زمستان همین جای نبودنت کافی ست!

چقدر جای تو خالیست اینجا کنارِ من ...
و یلدایی که یک دقیقه بیشتر از شب های دیگر ؛ نبودنت را به رُخ میکشد !

اشک هایم که سرازیر می شوند
دیر نمی پاید که قندیل میبندند
عجب سرد است هوای نبودنت …

نمیخواهم باور کنم اما...
دارم زده میشوم از نبودنت
شاید دیگر برگردی هم مهم نباشد

پُرَم از
بس که غم نبودنت را
در خودم ریختم

می سوزم در آتش نبودنت
و همه می روند
به بهانه ی آب آوردن

رفتن ات عادت می شود
نبودنت عادت می شود
نیامدنت هم
اما
فکر نیامدنت زخم است
خوب نمی شود!