متن پاییز

خانه بوی نارنگی می دهد،
نارنگی های نارسِ روزهای اول پاییز،
نوستالوژی سالهای کودکی در من بیدار می شود.
هوا بوی پاییزهای کودکی ام را می دهد،
پاییزهایی که هر روزش باران می آمد
و زمین پر می شد از برگهای نارنجی و خرمالوهای نارس که زیر پا له می...

زیرِ این نم نمِ باران غم انگیز بیا
زادهٔ مِهر، پیام آورِ پاییز بیا

ماهِ من، پرده نشین بودنِ تو تا چه زمان؟
طاقتِ برکهٔ جانم شده سرریز، بیا

قهرِچشمان تو ازمن، به چه جرم و سببی!
ای به قربان تو و قهرِ تو، برخیز بیا

انتظارِ تو مگر چیست...

وقتی نباشی مثل من پاییز دلگیر است
وقتی نباشی یک نفر از زندگی سیر است

دیگر نه شوقی در سرم دارم نه امیدی
یعنی جوانی با غمت از عاشقی پیر است

بی شک دلت روزی برایم تنگ خواهد شد
روزی که برگردی برای عاشقی دیر است

یک عمر جنگیدم فراموشت...

سوزهای گاه و بیگاه پاییز
مرا
به داشتنِ آغوشِ
تُ
مشتاق تر می کند

هر فصلی یک نقاشیِ بی نقص است؛
که از رسوماتِ دلبری پیروی می کند.
باید لا به لای خستگی ها
مو به موی طبیعت را با چشم دل نگریست،
و آرامش را درون رگ ها جاری کرد.
باید پا در کفشِ آدم گذاشت و
سیب های ممنوعه ی زندگی را...

پاییز هم می رود وُ
از ما
باز غم می ماند.

اذیت نکنیم پاییز را

تقصیر ما بود
غصه های پاییز

علم بهتره یا آغوش؟
فصل اگه پاییز باشه،
یار اگه کنار باشه،
باد آروم اگه پرده رو تکون بده،
بوی بارون اگه قاطی بشه با بوی عطر تنش
تو بگو کل دنیا یا آغوش؟
تو بگو بهشت یا آغوش؟
آغوش
آغوش
آغوش …

پاییز بارش را زمین گذاشت
و چمدانش را گشود
البته که می دانی سوغاتی اش چیست؟
برای همین خواستم بگویم
شعر وُ شال گردن ام را
همیشه همراه خودت داشته باش
تا سرمای استخوان افکنِ دلتنگی
به انزوایِ روزهایت نفوذ نکند

پاییز است، مراقبِ تنهایی ات باش.

رفتی
پاییز

همسایه شد

پاییز همچون
شعر کوتاهی ست، با مضمونِ عشق؛
که شاعری روان پریش
در شبی بارانی آن را سرود.
و سال ها در آغوشِ یک دفترِ کهنه،
کِز کرد و خاک خورد!
اما نگاهِ معشوقه اش
هیچ گاه آن سطر را نبوسید.
سبز و بالیده نشد،
هلاک شد!

پاییز آمده ست که خود را ببارمت!
پاییز: نامِ دیگرِ «من دوست دارمت»
.
بر باد می دهم همه ی بودِ خویش را
یعنی تو را به دست خودت می سپارمت!

باران بشو، ببار به کاغذ، سخن بگو...
وقتی که در میان خودم می فشارمت

پایان تو رسیده گلِ کاغذیِ...

عطسه هایم عرصه ی پاییز را پر کرده است
حرف رفتن می زنی هی صبر می آید فقط

پاییز کوچیده....
تو
رفته ای با ؛
ترکه های انار
به پاهایم میکوبم
که صندل های تابستانی
تو،
جایِ پای ت
را می بوسد!

پاییز
بر شانه های
انار ریخت
شاخه می خواهد
چکار!

پاییز همان قاب عکس خاک گرفته ی
دلدادگی هایمان است که تو آخرین بار
قول آمدنت را داده بودی
ومن هر روز صبح کنار پنجره با چشمانی مضطرب آخرین برگ های این درختان را می شمارم
نکند آخرین برگ هم به زمین بنشیند و تو نیایی
پاییز یادآور بوی قدم...

بی تو دلگیرترین جمعه ی یک پاییزم
از خودم خالی و از عشق و جنون لبریزم

چون جهنم شده هر جا که نباشی و هنوز
من به لبخند تو یک شهر به هم میریزم

چه شود یک شب اگر باتو به پایان برسد
کو توانی که از این خواب خوشم...

دَر
پنجرهِ
چشم هایشان خیره می مانند
به چشم های من
از نگاه من میترسند
به فکرشان جز یک چیز خطور نمی کند
کهِ من پاییز می شوم
وقتی تابستانم می رود...

میثم قره باغی (نفیس)

پاییز را من شروع کردم،
زمستان را تو...
عشق و جدایی، دو فصلِ به هم پیوسته اند

غمگین نیستم از ناملایمات زمین
از این آبیِ مدوّر
که ما را دور خودمان چرخاند

روزی دوران تبعید سر می رسد
نگهبان وسایل شخصی مان را تحویل می دهد
بال هایمان را از...

آخرین شب تابستان
دست به دامن بلند مهر می شود
وشهریور
از میان کوچه باغ می گذرد
و پاییز پرتکاپو
با بوی نارنج هایش
کنار خلق شیرین چای تازه دم
لحظه های عاشقانه ام را
به نفس نفس می اندازد
باید تب زرد انتظارم را
با حریر پیراهن چاکدارم
میان...

دلتنگ تو بی حد و حسابم امشب

دوری تو می دهد عذابم امشب

پاییز شده دلم هوایت کرده

ای کاش میامدی به خوابم امشب

باران که می بارد دلم هوای قدم زدن میکند ...
زیر باران...
شب...
بدون چتر ...
هوای خنک ...
بادی که آرام هو هو میکند ...
ترانه ی گوش نواز باران ...
قطرات باران که هوس رقصیدن کرده اند ...
همه و همه دلم را هوایی تر می کنند ......

دلم خزان است
در این فصل خزان ...
دلم همانند هوای پاییزی گرفته است ...
دلم هوای قدم زدن زیر باران را دارد ...

همانند برگ های پاییز
رها شو و خود را به باد زمانه بسپر ...

مرا انتظار
مرا صبر
مرا تنهایی
مرا فاصله
و مرا پاییز از پای در آورده است؛
از من هیچ نمانده است
جز لبی که برای بوسیدن رگ گردن تو
هنوز هم نفس نفس می زند...