100 متن کوتاه فروغ فرخزاد ۱۴۰۳ جدید 2024

بیا...
دنیا نمی ارزد
به این پرهیز و این دوری

ای شب از رویای تو رنگین شده
سینه از عطر توام سنگین شده

ای بروی چشم من گسترده خویش
شادیم بخشیده از اندوه بیش

همچو بارانی که شوید جسم خاک
هستیم ز آلودگی ها کرده پاک

آدم ها به کفش ها بی شباهت نیستند
کفشی که همیشه پایت را می زند
آدمی که همیشه آزارت می دهد
هیچ وقت نخواهد فهمید تو
چه دردی را تحمل کردی تا با او
همقدم باشی ...

کسی مرا به آفتاب
معرفی نخواهد کرد
کسی مرا به میهمانی گنجشک ها نخواهد برد
پرواز را بخاطر بسپار
پرنده مردنی ست

من
پری کوچک غمگینی را
می شناسم که در اقیانوسی مسکن دارد
و دلش را در یک نی لبک چوبین
می نوازد آرام، آرام
پری کوچک غمگینی
که شب از یک بوسه می میرد و سحرگاه
از یک بوسه به دنیا خواهد آمد...

کتابی،خلوتی،شعری،سکوتی
مرا مستی و سکر زندگانی است

چه غم گر در بهشتی ره ندارم
که در قلبم بهشتی جاودانی است

من پیام وصل بودم در نگاهی شوخ

من سلام مهر بودم بر لبان جام

من شراب بوسه بودم در شب مستی

من سراپا عشق بودم ، کام بودم ، کام ...

دستهایت را
چون
خاطره ای سوزان
در دستان
عاشق من بگذار.........

مرگ من روزی فرا خواهد رسید

در بهاری روشن از امواج نور

در زمستانی غبار آلود و دور

یا خزانی خالی از فریاد و شور

من از نهایت شب حرف میزنم

من از نهایت تاریکی

و از نهایت شب حرف میزنم

اگر به خانۀ من آمدی برای من ای مهربان چراغ بیاور

و یک دریچه که از آن

به ازدحام کوچۀ خوشبخت بنگرم

به چمنزار بیا
به چمنزار بزرگ
و صدایم کن ، از پشت نفس های گل ابریشم
همچنان آهو که جفتش را
پرده ها از بغضی پنهانی سرشارند
و کبوترهای معصوم
از بلندی برج سپید خود
به زمین می نگرند.

ما هرچه را که باید

از دست داده باشیم ، از دست داده ایم

ما بی چراغ به راه افتادیم

من از سلاله ی درختانم

تنفس هوای مانده ملولم میکند

پرنده ای که مرده بود به من پند داد که پرواز را بخاطربسپارم.

ناگهان خوابی مرا خواهد ربود من تهی خواهم شد از فریاد درد...!

غرق غم
دلم به سینه می تپد
با تو بی قرار و بی تو بی قرار...

پری کوچک غمگینی
که شب از یک بوسه می میرد/ و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد...

گریزانم از این مردم، که تا شعرم شنیدند
برویم چون گلی خوشبو شکفتند
ولی آن دم که در خلوت نشستند
مرا دیوانه‌ای بدنام گفتند...

گریزانم از این مردم
که با من به ظاهر
همدم و یکرنگ هستند
ولی در باطن از فرط حقارت
به دامانم دوصد پیرایه بستند.

روز یا شب؟ –نه، ای دوست، غروبی ابدیست

با عبور دو کبوتر در باد

چون دو تابوت سپید

و صداهائی، از دور، از آن دشت غریب،

بی ثبات و سرگردان همچون حرکت باد –سخنی باید گفت

سخنی باید گفت...

با آنکه رفته ای
و مرا برده ای ز یاد
می خواهمت هنوز
و به جان دوست دارمت

آن منِ سرسختِ مغرورم
یا منِ مغلوبِ دیرینم !!

و زخم های من همه از عشق است...

و زخم های من همه از عشق است
از عشق، عشق، عشق

زندگی گر هزار باره بوَد

بارِ دیگر تو

بارِ دیگر تو

به چمنزار بیا

به چمنزار بزرگ

و صدایم کن، از پشت نفس های گل ابریشم

همچنان آهو که جفتش را

رفتی و با تو رفت مرا شادی و امید
دیگر چگونه عشق ترا آرزو کنم

ناگهان پنجره پر شد از شب

بخدا در دل و جانم نیست
هیچ جز حسرت دیدارش

می تپد قلبم و با هر تپشی
قصه عشق ترا می گوید

دیدمت شبی به خواب و سرخوشم
وه ...
مگر به خواب ها ببینمت

دوستت دارم ای خیالِ لطیف
دوستت دارم ای امیدِ محال

عشق چون در سینه ام بیدار شد

از طلب، پا تا سرم ایثار شد

این دگر من نیستم، من نیستم

حیف از آن عمری که با من زیستم

برای کسی که دوست می دارد و با تمام قلب هم دوست می دارد بزرگترین مصیبت ها این است که او را از دیدن محبوبش منع کنند .

برشی از نامه فروغ فرخزاد به پرویز شاپور

در شب کوچک من دلهرهٔ ویرانیست
گوش کن
وزش ظلمت را می شنوی؟
من غریبانه به این خوشبختی می نگرم
من به نومیدی خود معتادم
گوش کن
وزش ظلمت را می شنوی؟

دست هایم را در باغچه می کارم
سبز خواهم شد می دانم می دانم می دانم
و پرستو ها در گودی انگشتان جوهریم
تخم خواهند گذاشت

اگر باد هم خاکم را ببرد و هیچ بشوم باز هم دوستت دارم.


-برشی از نامه فروغ فرخزاد به ابراهیم گلستان

نگاه کن
تمام هستیم خراب میشود
شراره ای مرا به کام میکشد
مرا به اوج میبرد
مرا به دام میکشد
نگاه کن
تمام آسمان من
پر از شهاب میشود..

برشی از شعر آفتاب می شود