متن سقف

با زندگی کنار آمده ام
زندگی با من نه
ما زیرِ سقفِ هیچ
به مرگِ هم
چشم دوخته ایم...
«آرمان پرناک»

    می خواهم
    سقف  باشم
    برای  خانه ی  دلت
    که  چکه  کند از  من
    قطرات  عشق
    تا  هر لحظه
    بدود   در   رگهایت،
    عطر  بهشتی
    که
    تنها
با یاد تو
ساخته شد                                                     

سرِ سبزت را
محکم تر از همیشه بچسب
و کلاهت را،
باد بی حوصله است انگار
و پچ پچ باران
تَرَک انداخته گویا
سقف وحشت را.

(دلتنگ)


در میان بازوانت
دلتنگ توام
من به یک سقف فکر می کنم...

فروغ گودرزی

دیواری را
که بالای سرمان گذاشته اند
سقف نامیدند
تا هوای پنجره به سرمان نزند،
پرواز
اولین آرزوی فراموش شده ی ما بود.

سقف این خانه پر از ترک های پی در پی میشود.
فریاد می کشم بانگ عجیبیست ندای درون خویش را به خنجر کشیدن ، یا اینکه سخت بیدار ماندن و خیره شدن به نقطه ای که مرا به هیچ سمت سوق نمی دهد.
سخت است درگیر کسی باشم که هرگز...

برای زندگی نَه سقف میخواهم نَه زمین...

نقشه ی جُغرافیایی دَستانت

برایَم ڪافیست..

قدری نوازش اندکی لبخند
یک عشق پاک و دلبری پابند
یک سقف ساده با دلی خرسند
یک سینی چای و کمی هم قند
من غیر از این ها آرزویم نیست
تنها تو باشی زندگی عالی ست

سلامت را نمی‌خواهند پاسخ گفت
هوا دلگیر، درها بسته، سرها در گریبان، دست‌ها پنهان،
نفس‌ها ابر، دل‌ها خسته و غمگین،
درختان اسکلت‌های بلور آجین
زمین دلمرده، سقفِ آسمان کوتاه،
غبار آلوده مهر و ماه،
زمستان است

همه ی دردها.همه ی اشک ها…

آسمان رنگش را مدیون چشمان توست

من…این ارامش را مدیون تو هستم

اسمان برایم سقف نمیشود؟؟!

نشود!!!

زمین زیر پایم استوار نیست؟؟!

نباشد!!!

این ها به چه کارم می ایند؟!

سرم که روی شانه ات باشد هیچ چیز نمیخواهم

نه از زمین نه از...

باران می بارد
عشق چتر می گشاید
باران تگرگ دانه می بارد
عشق سقفی می شود
باران پاییز دانه می بارد
عشق بهار می شود
باران مرگ دانه می بارد
عشق زندگی می شود
باران باز می ایستد

هر روز
خودم را به خارج پنجره ام
پرت می کنم
و لحظه ای بعد
با یک پیچک کوچک پیچیده شده
به روزمر گی باز می گردم
و رنج مردمی را می بینم
که مثل گربه ای از سقف آویزان شده اند
تمامی این شهر از سقف آسمان اش
آویزان...

صدایش سوز غریبی دارد که بند دل را پاره می کند. می گوید ده ماه است که عروس شده، هشت ماهی می شود که به تهران آمده. جز نانوایی سر کوچه و سوپری محل جایی را بلد نیست. اولین بار یک هفته بعد از عقدکنان شان کتک خورده. مادرش که...

…و امان از دلی ڪہ
گنجۂ خاطراتِ تلخ و شیرین است و
…آسمان ڪہ ابری میشود
بارانی ات می ڪند……
…و این باران نہ با چتر علاج میشود
…نہ با سقف……
……ابری ڪہ می شود
…حواست را آنقدر پرت ڪن
……ڪہ دلت اصلاً وقت نڪند
……بقچہ اش را باز ڪند……...

باران میراث خانوادگی ما بود
کوچک که بودم…
از سقف خانه ی ما میچکید
بزرگ که شدم از چشمانم!!

هر شب ...
از سقف خیالم تو می چکی
و این عاشقانه ترین بارش دنیاست

وقتی کسی بگوید من خیلی تنهایم یا غمگینم به اتاقی فکر می کنم که فقط چهار دیوار دارد و یک سقف.

تو فکر یک سقفم، یک سقف بی‌روزن
یک سقف پابرجا، محکم‌تر از آهن

سقفی که تن‌پوشِ هراس ما باشه
تو سردی شب‌ها، لباس ما باشه

دوباره می‌سازمت وطن!
اگرچه با خشت جان خویش
ستون به سقف تو می‌زنم
اگرچه با استخوان خویش