هر روز موهای سپیدش بیشتر می شد با چین پیشانی پدر هی پیر تر میشد دریاچه ای پشت نگاهش داشت؛ با هر غم چشمان کم سویش همیشه پر گهر می شد وقتی پُر از قَد قامَتش میشد دهان صبح از اشک چشمش گونه ی سجاده تر می شد هر روز...
تا سایه ای چون تو مرا بالای سر باشد زیر سرِ شب های من باید سحر باشد من با تو فهمیدم به جمعیت نیازی نیست گاهی جهانت می تواند یک نفر باشد از هیچ طوفانی در این عالم ندارم باک کوهی شبیه تو پناه من اگر باشد کم کرده ای...
پدرم تا دقیقه ی آخر مثل یک کوه تکیه گاهم بود رودی از عشق در دلش جاری تاجِ سر بود و پادشاهم بود در کلامش خلوص پیدا بود همّتش کوه را تکان می داد از نگاهش بهار می رویید تا نَفَس داشت بوی نان می داد مهربان، بی ریا و...
