متن هجوم

کوچه‌ها آه می‌کشند
چشم‌ها از هجوم
سایه‌های خاطرات
به آخر دنیا می‌رسند
نبودنت هر گوشه پیداست
پاهایم، تمام خیابان‌ها را
بوسیده‌اند

با اینکه اشک هایم
با چشم هایم بیگانه اند
اما از هجوم بی امان دلتنگی ات
اشک هایم دخیل بسته ی چشمانم شده اند

ممنوعه ای برای من
نمی توان صدایت را بوسید
دست ها را به موهایت گره زد
و میان میخانه ی چشم هایت
مست شد
اما ای کاش می توانستم
در هجوم هیاهوی نداشتنت
لااقل دیوار خانه ات می شدم
تو تصویر نگاهت را
بر سینه ام قاب می گرفتی
من...

جمعه

یعنی

هجوم

خاطرات تو...

چشم ها را می توان بست
و ندید...
یا نخواست...
یا نگفت...
چه کنیم، با هجومی که نامش..."یاد"است

پرپر شدم شبیه گلی در هجوم باد
آن کیست تا بیاورد اینک مرا به یاد...

تو یک نفر بودی
تو با چه لشکری
به تنهایی من هجوم آوردی
چشمانت_دستانت_عطرتنت.....

جهان بیمار و تب دار از هجوم ناامیدی هاست
فقط آغوش تو
درمان این حجم از تباهی هاست

میخواهم تکان بخورم اما نمی توانم انگار که بدنم احساس
ندارد...
بوی گسِ خاک تا مغز و استخوانم رفته
تلاش می کنم تا به یاد بیاورم کجایم که به ناگه حرکت جانوری را روی پوست صورتم احساس می کنم می ترسم و میخواهم فریاد کنم و پرتابش کنم اما صدا...

اگر کوچکترین گوشۀ ذهنت را برای لحظه ای خالی نگه داری، عقاید مردم از هر طرف به سمتت هجوم خواهند آورد.

پدر جان ....
درد هایت را با هیچ کس نگفتی
از غصه هایت حرفی نزدی
از تمام چیز هایی که
در دلت بود و به دست نیاوردی.

چه روز ها گره زدی به شب
و چه گره ها که باز کردی از فردای ما
پاهایت خسته
از جست و جوی...

اول اندر کوی او
جز نقش پای ما نبود
آخر آنجا از هجوم خلق،
جای ما نبود

عاقبت هجوم ناگهان عشق ،
فتح می‌کند پایتخت درد را …

از هجوم عطرت
خیالم رهایی ندارد
که هر لحظه تو را
از هر جای شهر
به اتاقم می کشم
به گل های پیراهنت پیله می کنم
تا پروانه ات باشم
از اینجای شعر دیگر
در حال خودم نیستم
وقتی به لبان شیرینت فکر می کنم
ضربان های قلبم محکم تر...

جنگ نابرابریست!
من با دست خالی
شب با هجوم خاطره...!

چشم‌های آبی‌اش بر من هجوم آورده بود
حملۀ سرخی تدارک دیدم و بوسیدمش