ندارمت اما دوست داشتنت را عاشقم. اینکه شب ها با خیال خامی بخوابم و صبح با امید مضحکی چشم باز کنم من به این ناعلاجی خود معتادم و خیال عاقل شدن هم ندارم. آه !اگر بدانی درد تو چه لذتی دارد..! ندارمت افسوس...! امّا دوستت دارم! و من این دوست...
افسوس که نامه جوانی طی شد / وان تازه بهار زندگانی طی شد / حالی که ورا نام جوانی گفتند / معلوم نشد که او کی آمد کی شد
- آلزایمر۲: آی ی ی ی،،، گمانم ناوی ام، سوخته میان پاره آهن های سانچی! یا که آن دخترِ نو بالغ --بخت برگشته،،، برای جوریِ اندک جهازش می کرد در پلاسکو، --خیاطی! شایدم، یکی از صد و چند تن --مسافرانِ اوکراین! افتاده به پای مرگ از تیر تک تیراندازهای داعش...
از بهار است که من، دانه دانه دوستت دارم هایم را به برگ درختان آویزان کرده ام؛ اما افسوس که آنقدر ندیدی... آنقدر ندیدی... که پاییز آمد... و دانه دانه دوستت دارم هایم، به زیر پاهای عابران پیاده فغان خش خش سردادند
این روزها، هوس جای عشق را گرفته است ای کاش خدا پیامبری می فرستاد به نام حضرت عشق که رسالتش، عاشق کردن مردم بود ومعجزه اش کتابی بود که سوره ای به نام والعشق داشت و مردم را به بهشتی فرا می خواند که سردرش نوشته بود باب العشق و...
دانستن الفبای عاشقی اصالت میخواهد! افسوس که این روزها لقب عاشق میدهند به هرکسی که آمد وچند صباحی لاف عاشقی زد و نمک ِعشق خورد و نمکدان احساسی را شکست! اینان درواقع دروغگویانِ نمک نشناسی هستند که بزودی در دنیای هوسهای رنگارنگشان نمک احساس بیگناهان ساده دل، بدجور چشمان زندگیشان...
تمام آنچه از تو می خواستم این بود که خودت را برسانی به دلتنگی هایی که همیشه همچون سایه ای دوش به دوش تمام راه را با من قدم میزد. همین که نبودنت بسانِ رقیبی می ماند که از بودنت پیشی میگرفت سخت ترین عذاب دل به حساب می آمد....
شومی فال من از قهوه و فنجان پیداست پشت این عقربه ها پیکر بی جان پیداست جسمم آواره و روحم پی تو می گردد فرم ویرانی من چون بم کرمان پیداست سایه را پشت خودم میکشم اما افسوس ضعف پاهای من از عمق خیابان پیداست صورتت فرم کمان دارد و...
افسوس که بی فایده فرسوده شدیم وَز داسِ سپهرِ سرنگون سوده شدیم؛ دردا و ندامتا که تا چشم زدیم، نابوده به کامِ خویش، نابوده شدی
فخرم همه این بود که مطلوب نگارم افسوس که مطلوب خودم با رقبا رفت
خاطره هایت را آویز کرده ام به دامنِ خیالم؛ تا هر دَم می گردم به دورت... آن هم بگردد و بچرخد به دورم... اما افسوس... که زبانم از غم نمی چرخد و لبی باز نمی شود... آنهم این لبِ مانده از فراقِ لبخند... من با ترکِ دل ، درّه ی...
گاه می اندیشم خبر مرگ مرا با تو چه کس می گوید؟ آن زمان که خبر مرگ مرا از کسی می شنوی روی تو را کاشکی می دیدم شانه بالا زدنت را بی قید و تکان دادن دستت که مهم نیست زیاد و تکان دادن سر را که عجیب! عاقبت...
آه می ریزد به دلم طنین ناله های خزان همچون شاپرکی خسته درون خاطره های دور و دراز عاشقی کجا رفت آن لحظه هایی که بر ناز نگاهم سجده میکردی و من ، میان آغوش تو نبض دلتنگی را راهی مرگ خاموش میکردم . . آه.... اگر تو را یکبار...
مشکل اینجاست : همیشه آدم های تنوع طلب دست می گذارند روی آدمهای وفادار، افسوس ...
مادر نازنینم... خیلی دلم می خواست با بهار که همه چیز جان می گیرد و زنده می شود تو هم جان بگیری و زنده شوی لیک افسوس... عیدت مبارک مادرم
هرچندکه اندام تو برف سبلان است از گرمی اهوازِ لبت بوسه پزان است یک شهر در این عرضه تقاضای تو دارد تقصیر لبت نیست اگر بوسه گران است بازار طلا نیست اگر موی طلاییت با هر وزش باد چرا در نوسان است؟ سر ریز شدم از یقه پیرهن از بس...
افسوس زندگی من اینست که به اندازه کافی نگفته ام دوستت دارم.
تو بخت بودی و یک بار در زدی، رفتی به خواب بودم و از دست دادمت، افسوس
پا به ماهِ غمم، ولی افسوس پای چشمان ماه می خندم و به این که چقدر ساده شده ست روزگارم تباه، می خندم... .
زمانی که یک در بسته می شود، در دیگری باز می شود؛ ولی ما اغلب به قدری طولانی و با افسوس به در بسته نگاه می کنیم که دری که برای ما باز شده است را نمی بینیم.
روزهای آخر چقدر عرفانیست چشمهایم عجیب بارانیست عطر جنت تمام شد، افسوس آخرین لحظه های مهمانیست پیشاپیش عید سعید فطر مبارک باد
با کاسه ی آش دختر همسایه افطار نمایید، ثوابش خفن است در موقع خوردنش، ولی یاد کنید یادی ز دل هر آنکه روزش چو من است: افسوس که تا شعاع سیصدمتری هرکس شده همسایه ی ما پیرزن است!
ای کاش می رسید به جانم نگاهِ مرگ افسوس دستِ مرگ خریدارِ من نبود
ترس احمقانه است. افسوس هم همینطور.
