متن غربت

او را وطن کردم
مرا به غربت تبعید کرد!!

ارس آرامی

تنها نشسته بود، رو به ماه و دریا
با غربتش، با دردهایش گریه می کرد
زخمی ترین مرد زمین و جنگ دیروز؛
با او خدای او برایش گریه می کرد

سردرگم و غمگین، در تردید و تشویش
تنهاییِ او، وسعت ویرانه ها بود
با سایه ی خود دردِدل می کرد؛...

من یک مهاجرم

از غربتی به غربت دیگر...!!

ارس آرامی

او را وطن کردم
مرا به غربت تبعید کرد...!

ارس آرامی

کاش آنجا که تو رفتی، غم عالم می رفت
کاش این غربت جمعی، همه باهم می رفت

تنهایم
شبیه مهاجرانی که در غربت
دیوار سفارت کشورشان را در آغوش می گیرند
_________________

برشی از کتاب کلیدها

غربت آن است که با جمعی و جانانت نیست !

بعضی آدمها عین لیموی چهارفصل هستن...همزمان شکوفه دارن..میوه دارن..جوونه دارن... برگ ریزون دارن...عطر دارن...اینها تنها کسانی هستند که زندگی رو فهمیدن و باهاش راه اومدن...بعضی ها هم مثل من هستن...یک درخت نخل که از بد روزگار تو جایی سبز شده که نباید ...هوای محیط رو دوست ندارن...خاک رو دوست ندارن...درختهای...

جان به جانش کنی دلتنگ است
پاییز را میگویم
می آید
و تمام نداشته هایت را با نسیمی به صورتت می کوبد
میسوزی و با نم بارانش چکه چکه آبت میکند
روز هایی که دست های سردت بوی غربت میدهد و
آسمان نیمه ابریش عجیب تنهاترت میکند
دلگرمی ها سوار...

تو،،،
به \دوستت دارمی\ گرفتار آمده ای
از جنس نَمُور
که لب های کبودِ مردی مسلول
در پستوئی آفتاب ندیده
بر جانت حواله کرده ست.
شاید
به باورت سخت ست
که با همه دوری وُ،
قِدمَتِ درد
دوستت دارم!
من،،،
در سکوتی \لاجوردی کبود\
به یک تنهایی ضخیم
از غربت...

گفتن ندارد اما ،از دست رفتم انگار
نه تاب ماندنم هست،نه پای رفتن اینبار
بی مهری و ندانم،این بی وفایی از چیست؟
در فکر رفتنی با باران و برگ پاییز

بی تو جهان برایم هم تیره گشته هم تار
فهمیده بودی انگار ،دیوانه ام من ای یار
گم گشته ای...

‍ هزار شب نشسته ام به پای چشم های تو
رها نمی کند مرا هوای چشم های تو

من آن همیشه عاشقم که لحظه لحظه درد را
به دوش خسته می کشم برای چشم های تو

مسافرم ولی هنوز هزار جاده فاصله ست
میان غربت من و سرای چشم های...

در فراقت دم به دم تب میکنم
خورده شعر هایم مرتب میکنم
در قبار غربت و دلواپسی
روز را با یاد تو شب میکنم.

هر روز بوی تازگی میدی
ای یار قدیمی
ته ویرانه های این غربت
رنگ سازندگی میدی
ای یار قدیمی
تو این چاله های سیاه
زندگی
طعم سرزندگی میدی
ای یار قدیمی

غربت آن است
من تُو را
تا آخرین روزهای نفس کشیدنم
تصور کنم
امّا تُو
چند قدم هم برنداری به سراغم.
.
.

اگر به هم نرسیدیم یادمان باشد
که سقف غربت این عشق آسمان باشد

معشوق من ! بعد از تو جایت هم چنان خالی است
خالی است جایت در دلم ، تا جاودان خالی است
جز تو برای عشق ، کس کاری نخواهد کرد
وقتی نباشی ، بی تو شهر از عاشقان خالی است
جز تو زنی آغوش من را پر نخواهد کرد
تو...

مَردی غریب ،آخر این قصه
تبعید شد به بغض زمان،دِق کرد
این چاه های نفت خبر دارند
غربت ،چه با غرور مصدق کرد!

خرابم قهوه چی! قلیان برایم بار کن لطفاً
سری اش را پراز سوغاتی خوانسار کن لطفاً

بخوان آوازخوان! دارد دلم آرام می گیرد
بزن تار و همین تصنیف را تکرار کن لطفاً

شش وهشتی بزن، شادم کن؛ امشب سخت غمگینم
بخوان! آزادم از این بغض لاکردار کن لطفاً

غریبم قهوه...

من هماره، آدمیان را دیدم
که از خورشید می خواستند
طلوع نکند
و از بهار
که شروع نکند
و از تاریکی
که سکوت نکند ...
و آنها گاه
از سفر به غربت ماه می گویند
بی آنکه بدانند ماه
تداوم شُکوهِ خورشیدست !
.

این روز ها نمی دانم چه اتفاقی برایم افتاده\انگار که روحم با روزگار تصادف کرده و چرخه ی روزگار از رویش رد شده و او را کشته \نمی دانم انگار که سال هاست زیر خروار ها خاکم و حس و حال غربت به سرم می زند\همه آشنایند اما احساس میکنم...

دلم گرفته بیا بی بهانه گریه کنیم
به یاد خاطره ای عاشقانه گریه کنیم ...
میان جمع بخندیم از سر اجبار
به حال غربت خود مخفیانه گریه کنیم

غربت آن است
که با جمعی و جانانت نیست...

پدر جان نگاه مهربان و صدای دلنشینت همیشه مرحم دل من در این غربت است
بدان که برای من بهترینی
روز پدر مبارک باد