متن غمگین

میرفت ولی داغ نگاهش هنوز بر دل ما هست

اولین چیزی که چشمم را گرفت
اشکی بود
که چشمت را گرفته بود
و برفی که در دستت می‌تپید
آن روز
آنقدر حواس‌پرت بودی
که یادت رفت
برای این آدم برفی
دستی درست کنی
و دهانی برای بُردنِ نامت
رفته‌ای
رفته‌ای و شالِ دلتنگی
دارد خفه‌ام می‌کند

باورِ مجبورم!
هر قدر هم که ابر بپرورانی
گوشه‌ی گمشده‌ی آسمان، پیداست
با تکان دادنِ فصل‌ها
بیدار نمی‌شود زندگی
با شوک‌های «طاقت بیاور، طاقت بیاور»
قلبِ غمگین
از درد
بر نمی‌گردد
چشم‌بندت را بردار!
آسمان،
همه جا یک رنگ نیست...

چه سخت می‌گیرد زندگی،
بر چکاوکی؛
که‌ او را توانی نیست؛
تا صداقت سینه‌اش را،
از حنجره‌ی پنجره،
پرواز دهد!

پیوسته بارانیست چشمم، در نبود تو.

لعنت به هوایی که تو را یاد من انداخت.

چه می‌شد ماهی عیدت خودم بودم به تنهایی
گهی با پشت ناخن میزدی بر شیشه ی تنگم

مگر دلتنگی چند کلمه است؟
که آسمان را برهنه می کند
و روی کاغذ می بارد
باور کن که پشت پای تو این باغ
سیب خُشکید...

بی پناه و خسته دل، چشم به راهم که بیایی.

کیلومترها فاصله دارم
از آرامشی که آرزویش را داشتم.

زخمی تر از آنم، که زخمم تو نبینی.

چیزی نمی دانید
از منی که تن ویرانم را
پشت پرده های گل دار پنهان میکنم.

آدم وقتی دلش میگیرد
باید گوشی را بردارد
کف اتاق دراز بکشد
شماره ی فرد مورد نظر را بگیرد!
چشمانش را نیمه باز رها کند
و همینکه پاسخ داد
بدون سلام و علیک بگوید
یه کمی با من حرف بزن
هیچ حالم خوب نیست

تلخ کرده روزگارم را،
دلخوشی های کوچیک دوران کودکی.

بدجور به رخ میکشد ثانیه ها، لحظه های نبودنت را.

آن‌جاکه
    فرش کلبه ی مسکین
                         حصیر بود
برسفره
          تکه نانی و
                 اندک پنیر بود


بیگانه برد
          ازوطنش تحفه
                            پرنیان
اینجا کسی
         نه حامی مرد
                       فقیربود

هر لحظه نبود تو مرا، پیر ترم کرد.

‏زرافه ها بخوان بغضشون رو قورت بدن یه سال طول میکشه

اگرچه دریا دریا گریستم ،امّا
شده ست تشنگی شوره زار، حاصلِ من

به غیراز آینه هرگز قبول باید کرد
نبود حتّی یک آشنا، مقابلِ من

ندیدی اما،
قواره‌ی تنت شدم.
وجب به وجب،
خزیدم در تار و پود زندگی‌ات.
تا عمق جانت، دلم ریشه دواند.
شدم بخشی از روزهایت،
اندازه و بی‌کم و بیش؛
مانند لباس‌هایی که هرروز به تن می‌زنی
و لمس آن‌ها را روی پوستت حس نمی‌کنی.

- کتایون آتاکیشی‌زاده

بی تو هر شب زیر سیل گریه مدفون می شوم
با مرور خاطراتت زار و دلخون می شوم
بی تو در این راه دشوار پای لَنگم می کشم
طعم تلخ بی کسی را بی تو هر شب می چِشم

شده دلتنگِ کسی باشی و از شدت حزن گریه بر شانه ی بالِش کُنی و خواب شَوی؟ شده با عطرِ به جا مانده ای از رهگذری رنگِ رخساره ببازی ، مست و بی تاب شوی؟

دیگر برایت نمی‌نویسم،
نمی‌گویم دلتنگم،
نمی‌پرسم چرا نماندی…
فقط گاهی
می‌نشینم روبه‌روی دیوار،
و فکر می‌کنم
شاید اگر دیوار بودی
مهربان‌تر بودی.
من را دوست نداشتی،
و من،
با همان دوست نداشتنت
سال‌ها زندگی ساختم.
خانه‌ای از خیال،
که تو حتی سایه‌ات را هم
به آن قرض ندادی.
من آن...