امان از این " پنج شنبه ها" انگار کسی یا حسی کُشنده، دلت را از سینه ات میدَرَد و به بی رحم تری شکل ممکن چنگ میزند! انگار که در دلت رخت می شویند و با خشونت تمام می فشارند طوری که از گوشه گوشه ی دلت خون آبه یی...
کوک شده ساعتم روی لحظه ی آمدنت و وقت رفتنت سکوت ممتد این روزها نشان میدهد تو را برای ابد جایی در زندگی گم کرده ام...
دیگر امیدی به آمدنت ندارم ... مثل پرنده ای که سال هاست جفت اش مرده باشد...
چه کسی این را در ذهنِتان فرو کرده که دختر های مو کوتاه غمگین اند؟! من دخترِ مو کوتاهی هستم که غم های دنیا را نمیبینم و همیشه میخندم! چه کسی گفته کوتاهیِ مو در دختران دلیل بر شکستی عمیق در عشق است؟! من هم دلبرانه عاشقی میکنم! من با...
کاش واسه دردای روحی ام قرص و دارو بود؛میخوردی و دردش آروم میشد.. میخوردی و مثلا فراموش میکردی که عطرش چه بویی میده یا آغوشش چه مزه ایه. اما چه میشه کرد وقتی تنها مسکنِ این روحِ دردمند تویی و توهم که خیلی وقته اینجا نیستی... راستی! کجایی؟
این پاییز ٬ چقدر پاییز است دلم گرفته ... نیستی و هستم هنوز بی جان و بی رمق ... خسته از روزهای تکراری فرسوده ام در شب های بی روزن سیاهیِ مطلق ...
غم چهارزانو در دلم می نشیند دلتنگی بیخ گوشم غوغا می کند لب می بندم اما حریف چشم هایم نمی شوم اشک روی گونه هایم ذکر ماتم می گیرد و من فرو رفته در آهی جانسوز در خیمه گاه وجودم مرثیه رفتن تو را می سرایم
جنس تمام دل ها از شیشه است.. از شیشه های لطیفی که پشت نقاب لبخند و غرور و ترس پنهان شده اند... مهم نیست جنس نقاب چیست... مهم این است که تمام آنها شیشه اند... شیشه هایی که اگر بشکنند با خورده های تیز خود میتوانند صاحب تمام زخم هایشان...
زندگی منشوریست در حرکت دوار که گاه صورتش سرخ و سفید است و گاه سیاه و کبود.... خوشا روزی که صورت عروس پیشانی سفید زندگی خجل از محبت سرنوشت سرخ و سفید باشد و امان از روزی که صورت خونبس بخت برگشته زندگی دردمند از دست سنگین سرنوشت سیاه و...
این روزا زندگیم به رنگین کمان میماند... رنگین کمانی که در آن نه خبری از احمر و اخضر و ارزق و اصفر نگار ابر ها است و نه خبری از طراوت لبخند آسمان... رنگ رنگین کمان زندگی من تاری روز هایم است که به سیاهی شب هامیماند... سرخی چشمان خیس...
{{سوختن تغیری شیماییست که با تولید نور و گرما همراه است}} نمیدانم آن که کمیا نوشت جفا ندیده یا دیده و دم نزده اما من دیدم و هر چه کردم نتوانستم دم نزنم. کمیاگر نمی دانست شاید نمی توانست و شاید هم نمی خواست اما من می دانم و می...
مسافر کناری ام که پیاده شد پنجره ای گیرم آمد باقی مسیر را گریستم...
تنهایى نام شهرى ست زخمى با خیابان هاى کبود کوچه هایى غمگین و آدم هایى که هیچ کدامشان شبیه تو نیستند
کاش به زنی که عاشق است می آموختند که چگونه انتقام بگیرد ! غمگینم که عشق اینهمه مهربان است...
دوست دارم در این شب دلپذیر عطر تو چراغ بینایی من شود و محبوبه شب راهش را گم کند. دوست دارم شب لرزان از حضورت پایش بلغزد در چاله ای از صدف که ماهش می خوانند و خنده آفتاب دریا را روشن کند. اما نه آفتاب است و نه ماه...
همیشه در انتظارت نشستم همه روز همه شب،وقت و بی وقت حتی آن زمان که شام و سحرگاه همگان،خبر از نیامدنت میدادند.وقتی بهار شکوفه باران شد تابستان غرق در شادی میخندید من بازهم در انتظارت نشستم. دوری از تو هیچگاه،لحظه ای حتی چشمه های امید را در من نبست مهرِ...
با رفتنت گویی تمام شهر تنها یک خیابان شده است! که مدت ها مارا به کنار هم در آغوش میکشید، این روزها فقط ردپای من است و من... کاش بارانی ببارد بلکه بشورد ردپارا که کسی مرا بی تو نفهمد. .
جمعه دخترکی غمگین است... که موهایش را باد نوازش میکند، نه معشوقش...
از احوالم می پُرسی؟ آه! --سوگوارم، سوگوار! مگر نمی بینی آتش گلوله، سینه ی گل را دریده است؟ و پائیزی وحشتناک بر تن باغ چنگ می زند؟ و دارد مرگِ درخت های جوان دانه دانه رقم می خورد؟ امروز؛ چهار خواهر معصوم را گستاخی خدانشناس عریان کرد سوگوارم سوگوارِ زخم...
مادر عزیزم! اگر بودی، برایت گل نمی آوردم، برایت گل می کاشتم. باغچه ی کوچک خانه را پر می کردم از نرگس های زردِ فریبنده. صبر می کردم به گلها خیره شوی و بعد با صدای آرام بگویی چقدر رنگِ زرد را دوست دارم، تا بگویم، منهم! برایت کتاب نمی...
مرا از دور تماشا کن، من از نزدیک غمگینم
دیدم که سیه پوش تو شد هفت آسمان من هم دیدم دلی دارم همان را بر تنم کردم...
از همین جا... به تو ای دور از من .... دورترین نقطه ِ امکان از من به تو ای... رفته به هجران از من ... از همین نقطه... شروعت کردم ... تا همین فاصله ... پایانم شد امتداد ِ بودنت تا دور دست ... ....خط پایان ِ نگاهم ...گُم شد...
بخش اول: برای خیلی از افراد رابطه ای میان تنها بودن و احساس نقص داشتن، وجود دارد. در بسیاری از فرهنگ ها مجرد ماندن نمادِ نقص داشتنِ زن است. این نوع نگاه ریشه در معنای ازدواج دارد. زمانی که ما به ازدواج به چشم یک دست آورد و یا یک...
