متن وصال

مبهم بمان
ای معشوق بی قرار
در حس مبهم قرار با تو
حلاوتی است
که نیست حتی در وصال


مصطفی ملکی

کن نظری که تشٖنه ام ،
بهر وصال عشق تو

جان بوصالت دهم گر تو بخوانی مرا

موسی را چقدر باید خوش آمده باشد آنگاه که ده شب به وعده ی ملاقات افزوده شد . دل عاشق به چه خوش است غیر از وصال؟

موسی را به سی شب خواندند و آن را به چهل رساندند و روز حسین یک روز بود که برادرش فرمود: روزی مانند...

ما که سالهاست بهم رسیدیم برای همه عشاق ارزومندم این وصال را

بجز وصال تو؛هیچ از خدا نخواسته‌ایم
که حاجتی نتوان خواست از خدا جز تو

️️️

هرچند که هرگز نرسیدم به وصالت
عمری که حرام تو شد ای عشق حلالت

جان سپاری به وصالِ تو بِجا بود بِجا

️️️

خوشبختی من در بودن با توست و روز تولد تو،
تقدیر خوشبختی من است.
تو آمدی و عمیق ترین نگاه را از میان چشمان دریایی ات به وصال قلبم
نشاندی.

زیباترین گل های دنیا تقدیم به تو
تولدت مبارک عشقم

بوی بهار می‌آید
صدای باران می‌آید
ترانه ی عاشقانه قلبمان
با خاطرات نگاهمان می‌آید
این وصال عاشقانه ما
تا رسیدن به ستاره ها
میماند.

امروز منم که راهی کوی توام
امید وصال می کشد سوی توام
تا دست رسد شبی به گیسوی توام
می ایم و آشفته تر از موی توام

هزار دشمنم ار می کنند قصد هلاک
گرم تو دوستی از دشمنان ندارم باک
مرا امید وصال تو زنده می دارد
و گر نه هر دمم از هجر توست بیم هلاک

ای که نزدیک تر از جانی و پنهان ز نگه

هجر تو خوش ترم آید ز وصال دگران

هرچند امیدی
به وصال تو ندارم ........

یک لحظه رهایی
ز خیال تو ندارم.......

هرچند امیدی به وصال تو ندارم
یک لحظه رهایی ز خیال تو ندارم.

نه مرا خواب به چشم و
نه مرا دل در دست

چشم و دل ، هر دو
به رخسار تو آشفته و مست

گفتی که به وصلم برسی زود مخور غم
آری برسم گر ز غمت زنده بمانم

تو مرا یاد کنی یا نکنی
باورت گر بشود ، گر نشود
حرفی نیست
اما
نفسم میگیرد..
در هوایی که نفس های تو نیست...️

برایت می نویسم دوستت دارم
می دانم که نمی دانی !
ولی مى دانم که مى خوانى!
آرزویم این است:
نخوانده بدانى️

ﺩﯾﺪﺍﺭِ ﺗﻮ ﻧﯿﮏ ﻭ
ﻫٖﻤﻪ ﮐﺲ ﻃﺎﻟﺐِ ﺩﯾﺪﺍﺭ

ﺗﻮ ﯾﻮﺳﻒِ ﻣﺼﺮﯼ ﻭ
ﻫﻤﻪ ﺷﻬﺮ ﺧﺮﯾﺪﺍﺭ

خبرت هست

که بی روی تو

آرامم نیست...؟!

دستت را به من بده
دست های تو با من آشناست
ای دیر یافته !
با تو سخن می گویم ...

زیرا که صدای من
با صدای تو آشناست ...

دلم از نام خزان می‌لرزد
زانکه من زاده‌ی تابستانم!

شعر من آتش ِ پنهان ِمن است
روز و شب شعله کشد در جانم.

می‌رسد سردی ِ پاییز ِ حیات،
تاب ِ این سیل ِ بلاخیزم نیست

غنچه‌ام غنچه‌ی نشکفته به کام،
طاقت سیلی پاییزم نیست!

دچار باید بود
و گرنه زمزمه حیات میان دو حرف
حرام خواهد شد
و عشق
سفر به روشنی اهتراز خلوت اشیاست
و عشق
صدای فاصله هاست
صدای فاصله هایی که
غرق ابهامند.