متن پرنده

پر پرواز دارند، پرنده های دربند


آریا ابراهیمی

در رویاهای مهتابی، زنی به آرامی آواز می خواند،
با ستاره ای درخشان در بالا، روح او بال می گیرد.
در داخل قفسی، پرنده ای در انتظار آزادی است،
نمادی از آزادی، که اسیر است.
او با رویاها، در قلمرو شب می رقصد،
بین سایه و دنیایی بسیار روشن گرفتار...

کاش میتونستیم بمونیم ،از این غم کهنه رها
با دست هم پل بسازیم ،میون این فاصله ها
بی تو گریه کردن چه بده ،باچشمای ماتو غم زده
گریه های مستی سردادن ،تو هوای تلخ میکده
خوب من خوب من ،خوب من خوب من
بی تو دلم میگیره
این پرنده بی...

جا مانده ام،
در خویش ،
پرواز
پرید .
حجت اله حبیبی

برای پرنده
قفس
لانه نیست ، مانع است ،
مانعِ آزادی .
حجت اله حبیبی

کاش
پرنده بودم،
نه برای پرواز ،
برای ناز
وقتی
دستی بر شانه ام می کشی .
حجت اله حبیبی

مشتی آرزو
برای پرنده ریختم ،
درخت پر زد ، تا اجاق افروزد،
آسمان
سقف لانه ی پرنده هاست .
حجت اله حبیبی

من
آخرین پرنده ام
میل پرواز
از آغوش تو را ندارم .
حجت اله حبیبی

من پرنده ام
زمین گیرِ پر خویش .
حجت اله حبیبی

پرنده
پَر زد
در هیاهوی شهر
و کسی
فریاد زد
ایمان
که رفت ،
مراقب وجدان
باشید.
حجت اله حبیبی

میبوسمت!!!
چه فرقی میکند پشت گوشی ۔۔۔۔
یا پشت گوش

پرنده روی سیم هم
پرنده است

پرنده؛ ناله هایش را زِ گوشِ ابر پنهان کرد
ولی؛ باران حواسش بود
و غم؛ در شهرِ بی دردان شده سِیلان!
شیما رحمانی

[•دَرحَسرَتِ آزادی•]

محبسِ ساخرِ فاخری که برایش برگزیده بودند او را از خواسته ی قلبی اش مستغنی نمی کرد.
آزادی اش مرهون میله های زندانی بود که پیله شده بود دور کالبد نحیفش؛ حال دیگر موسم پروانه شدنش فرا رسیده بود و از خانه ی زنگار گرفته اش پس از...

دلی که چشمِ امیدی به این زمانه ندارد
برای اشکِ شبانه ، سری به شانه ندارد

پرنده ای که قفس را نفس کشیده دمادم
برای پر زدن ، امّید و پشتوانه ندارد


بهزادغدیری شاعرکاشانی

ابر
پرنده ایست
پرازگریه.
رضا حدادیان

درخت شدم
تا پرنده های دلتنگ
سربرشانه ام بگذارند.
رضاحدادیان

درخت بی سرو سامان شده است بعداز تو
پرنده سر به گریبان شده است بعد از تو

بهار دست تکان داد ودور شد از من
هوا ،هوای زمستان شده است بعداز تو

هزار پنجره ی پُر غبارم وانگار-
-زمانِ قحطی باران شده است بعداز تو

کسی که آینه دار سپیده...

در نهضت عظیم دو بازویش
من گریه ام گرفته که آخر...
آخر چرا پرنده به دنیا نیامدم؟

از آن روزی که با کفشهای آلوده
و پر از گِل و لای
بر برف ِدل پای نهادی؛
حالم شبیه پرنده ای ست در قفس

که نه راه پرواز را می داند
و نه دوستی با قفس...

روزهای اول پاییز یه عادتی هم که داره اینه آدمهای غمگین رو مهربون و اشکی تر می کنه از بقیه سال...
یعنی شما با گردن افراشته داری برای خودت راه می ری توو شهر،
بی رویا و بی کابوس،
یخِ یخ.
یهو یه برگی می مونه زیر پای چپت و...

دنیا بهشت است اگر
همه چیز سر جای خودش باشد
ماهی در آب
پرنده در آسمان
و
سر من
روی سینه ی تو

جا ماندم
می خواستم پرنده باشم
و پرواز کنم
حال اکنون درخت ام
با عمیق ترین ریشه هایم
جا ماندم!

پرواز را به خاطر بسپار...

تو درست می گفتی فروغ پرنده مُردنی ست،

اما بعد از مرگ پرنده
پرواز هم دق کرد و مُرد،
پرواز بدون پرنده بی معناست

ارس آرامی

پرآوازه بود
نت خواستنت
پرنده ها
می رقصیدند
بهار
طلوع می کرد

یاسمن ایرانی