کفتر نامه بر و پا پَر و چاهی آمد ... وعده دادم به دلم اینکه تو خواهی آمد وعده دادم که به مهمانی من می آیی ... گرچه خوابت به سرم سرزده گاهی آمد .. بهزاد غدیری
ضریح آینه و آب اشکی بروی گونه خیسش چکید و رفت نجوا نمود و از دلش آهی کشید و رفت در ازدحام ساحت محبوب شهر عشق با خاک راه حضرت جانان خزید و رفت بی آنکه چشم دل بسپارد به غیر دوست حتی کبوتری به نگاهش ندید و رفت با...
یا کنج قفس یا مرگ این بخت کبوتر هاست دنیا پل باریکی بین بد و بدترهاست ای بر پدرت دنیا آن باغ جوانم کو دریاچه ی آرامم کوه هیجانم کو بر آینه ی خانه جای کف دستم نیست آن پنجره ای را که با توپ شکستم نیست پشتم به پدر...
هر زمان می بینمت از قبل بهتر می شوم فکر کن با هر نگاهت شعری از بر می شوم سنگم و با رود می غلطم به شور دیدنت هرکجا باشی به سمت تو شناور می شوم آشنایم با زبان سنگ و باران و علف شانه هایت را که می بارم...
«روی قبرم بنویسید» کبوتر شد و رفت زیر باران غزلی خواند، دلش تَر شد و رفت چه تفاوت که چه خورده است؟ غم دل یا سم آنقَدَر غرق جنون بود که پرپر شد و رفت روز میلاد: همان روز که عاشق شده بود مرگ با لحظه ی میلاد برابر شد...
صفحه تلویزیون اخبار جنگ های جهان را برفکی نشان می دهد به پشت بام می روم دو کبوتر روی آنتن عشق بازی می کنند دنیا از پشت بام کوچک ما آغاز می شود
کبوتر می گفت: عاشق آسمان است! اما همیشه روی گنبد تو می نشست... آسمانی تر از شما مگر پیدا می شود؟ سلام آسمان هشتم امام رضا جان
در آوردن خرگوش یا کبوتر از کلاه یک شعبده باز وقتی تو از لای موهایت بهار را بیرون می آوری !
بیهوده به پرواز میندیش کبوتر بیرون قفس ریخته پر های زیادی
روز یا شب؟ –نه، ای دوست، غروبی ابدیست با عبور دو کبوتر در باد چون دو تابوت سپید و صداهائی، از دور، از آن دشت غریب، بی ثبات و سرگردان همچون حرکت باد –سخنی باید گفت سخنی باید گفت...
هر صبح کلاغی روی آب پر می نشیند منقارش را شانه می زند و از باتلاق بزرگ خبر می آورد در من اما ، هر صبح کبوتری می میرد
شب هنگام به کنارم بیا تا گیسو بافته های شعرت را با لبهایم بگشایم! آنگاه بگذار در کهکشان چشمانت با ساز نوازش کبوتر قصه ی رویای ذهنم را به خانه سپید دستهایت برسانم! و نوازش دستهایم بر گیسوان شعرهایت آرامشی را هدیه خواهد آورد که در آرزویش بودم در زیر...
دوستت دارم ... و هراسانم دقایقی بگذرند که بر حریر دستانت دست نکشم و چون کبوتری بر گنبدت ننشینم و در مهتاب شناور نشوم سخنت شعر است خاموشیت شعر و عشقت آذرخشی میان رگ‌هایم چونان سرنوشت ...
دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند از گوشه بامی که پریدیم، پریدیم
تو آخرین سرزمینی باقی مانده در جغرافیای آزادی تو آخرین وطنی هستی که از ترس و گرسنگی ایمنم می‌کند. تو واپسین خوشه و واپسین ماه واپسین کبوتر واپسین ابر. تو واپسین شکوفه‌ای هستی که بوییده ام و واپسین کتابی که خوانده‌ام آخرین واژه‌ای که نوشته‌ام...
آسمان فرصت پرواز بلندیست ولی…. قصه این است چه اندازه کبوتر باشیم روز نیرویی هوایی مبارک
اصلا تمام نامه ی اعمال ما درست شرط قبول،رویت مهر ولای توست مانند فرشهای حرم صحن قلب را باید زهرچه غیر شما خوب خوب شست آقا! به لطف حضرت زهرا نوشته است ما را به پای حضرتتان دستی از نخست دارم کبوترانه به سمت تو می پرم یاری اگر کنند...
به نام عشق که زیباترین سرآغاز است هنوز شیشه عطر غزل درش باز است جهان تمام شد و ماهپاره‌های زمین هنوز هم که هنوز است کارشان ناز است هزار پند به گوشم پدر فشرد و نگفت که عشق حادثه ای خانمان بر انداز است پدر نگفت چه رازی است این...
نگاهش کنید گریلای گیسو بار من گره از قطار گلوله گشاده است. نیمی ماه و نیمی مادر گهواره بان باران و گل سرخ است هنوز این خط شیر کو این هم نشان شوان من قباله ی کردستان را در مجضر انار و کبوتر و زیتون امضا کرده ام!
دهانت لبخند ابروانت لبخند انحناهایت لبخند و دست هایت که مثل بال های سفید کبوتر وا می شوند و بر هم می افتند لبخند می زنند
عقربه های ساعت رو به جلو میروند! برای کبوتر ها دانه میریزم میخورند و بعد هم میروند! شیر آب را باز میکنم آب هم در حال رفتن است! اصلا چرا راه دور بروم؟! جسمم دارد روز به روز پیر تر میشود! بی معرفت میخواهد زودتر بمیرد و او هم مثل...
اشتباه تو تنها به دام انداختن کبوتر نبود ! تو گندم را بی اعتبار کردی …
کبوتر با کبوتر چیپس با ماست دروغ میگه طرف خوشکل تر از راست تو این دنیای مرموز مجازی که نه پیداست کی دزده کی قاضی که اقدس توش شده ریتا و مهسا بطول خانم شده مهناز و طناز کامنت و لایک و پست و چسب بینی تو هر برنامه مجبوری...
هر چه زیبایی و خوبی که دلم تشنه اوست مثل گل ، صحبت دوست مثل پرواز کبوتر می و موسیقی و مهتاب و کتاب کوه ، دریا ، جنگل ، یاس ، سحر این همه یک سو ، یک سوی دگر چهره همچو گل تازه تو دوست دارم همه عالم...
