متن انتظار

بسم رب المهدی
نشسته ام در آستان انتظار یادی که ؛
قطعا آمدنش ؛ تنها راه نجات بشری ست
وقتی که _او_ رفت من نبودم
نمی دانم وقت آمدنش من هستم ؟ ؛
★★★★★
... با من بگو از آمدنت ؛
_آیا روز بازگشت به دنیای پردرد ما !؛
من...

خورشید امروز دامن خال دار اش را پوشیده بود و در آسمانِ آبی تر از همیشه دل از ابرهای سفید میبرد

امروز ذهن خسته یِ حرفای عجیب ، به دور تمام نگرانی هایش پیله ی امید بست و در انتظار پروانه شدن اشان نشست

امروز خبری از دلشوره های کال...

جاده چای تلخش
را
به انتظار تو
شیرین حل میکند

قناری در قفس
آواز نمی خواند
دانه نمی خورد
آب نمی نوشید
قناری غمگین بود
گفتشم: اگر این چنین ادامه دهی زنده نخواهی بود
گفت :فرق نمی کند
گفتم:زندگی عزیز است
گفت : این زندگی برای تو عزیزِ
من خسته شدم
قفس را باز کردم گفتم:پرواز کن تو آزادی...
اشک...

پنجشنبه است
و عطر خواستنت
دوباره گیج می کند ثانیه های بیقرار را ...
.

تو کجای جهان منی
ای نزدیک ترین دور !
که من سالهاست
پنجشنبه را به انتظار نشسته ام
و سهم چشمانم همیشه بی خبریست

انتظار گاهی قشنگ است
وقتی که می دانی، یعنی دلت مطمئن است
خدا جایی دلی را بی قرارِ بی قراری های تو کرده

آدما همیشه منتظرن،
منتظر یه اتفاق،
یه روز، گاهیم یه آدم ...
اما کسی نمیدونه، ممکنه اون اتفاق، اون روز یا اون آدم هیچ وقت از راه نرسه ...
فقط تنها چیزی که میدونیم، اینه که آدم تو انتظار ذره ذره،
خودشو از دست میده ...

آدما همیشه منتظرن ...
منتظر یه اتفاق
یه روز، گاهیم یه آدم
اما کسی نمیدونه
ممکنه اون اتفاق
اون روز یا اون آدم
هیچ وقت از راه نرسه
فقط تنها چیزی که میدونیم ،
اینه که آدم تو انتظار ذره ذره
خودشو از دست میده ...

بی من چگونه رفت؟ مگر دوستم نداشت؟
آخر چه خواستم که دگر دوستم نداشت !

آن اشک های شوق در آغازِ هر سلام
آن خنده ها چه بود؟ اگر دوستم نداشت

آه ای دل صبورِ کماکان در انتظار!
آه ای نگاه مانده به در! دوستم نداشت

کار رقیب بود که...

ومنی که تمام شب را به انتظار نشسته ام
تا مسیر آمدنت رادیده بانی کنم!
و تویی که نخواستی از مهربانی دستانت؛
برای آبیه انتظارم سایه بانی بسازی !
تو هیج گاه نخواستی و نتوانستی از محل دقیق آرزوهایم بویی ببری!
دیگر هیچ اشتیاقی ندارم تا علاقه ام را پخش...

زیرِ این نم نمِ باران غم انگیز بیا
زادهٔ مِهر، پیام آورِ پاییز بیا

ماهِ من، پرده نشین بودنِ تو تا چه زمان؟
طاقتِ برکهٔ جانم شده سرریز، بیا

قهرِچشمان تو ازمن، به چه جرم و سببی!
ای به قربان تو و قهرِ تو، برخیز بیا

انتظارِ تو مگر چیست...

و تو آمدی
در خزان عمرم،
رخ نمودی در
فصلی که رفتن های پی در پی
گریبان گیر زندگی ام بود.
ماندی و
بند بند وجودم را لمس کردی.
و در بهار عمرم،
کوله بارت را جمع کردی و
گریختی...
چه بی رحمانه،
راه را برعکس پیمودی
و قوانین را...

فصل نشانه گذاری شده ی کتابم را در مکانی که آغشته به آرامش است، باز می کنم.
به دنیایِ خیالی رنگارنگ و شاید سیاه سفیدم وارد می شوم!
هر چقدر که پیش می روم عطش و کنجکاوی ام بیشتر می شود.
صفحات را ورق می زنم و سفر می کنم...

بیا و بی بهانه بند آغوشم شو
گره بزن چشمانم را در مسیر
اتفاقات ارغوانیه تبسم
عبورم ده بی تکلف و ساده

از صداقت نیلوفرها تا عشوه گری نازها
عاشق ترم کن میان دلبستگی ها و وارستگیهای قرمزو بلوطی مردمک دیدگانت!

پروازم ده در ساقه های نازک نیاز
از واماندگی...

پاییز همان قاب عکس خاک گرفته ی
دلدادگی هایمان است که تو آخرین بار
قول آمدنت را داده بودی
ومن هر روز صبح کنار پنجره با چشمانی مضطرب آخرین برگ های این درختان را می شمارم
نکند آخرین برگ هم به زمین بنشیند و تو نیایی
پاییز یادآور بوی قدم...

آخرین شب تابستان
دست به دامن بلند مهر می شود
وشهریور
از میان کوچه باغ می گذرد
و پاییز پرتکاپو
با بوی نارنج هایش
کنار خلق شیرین چای تازه دم
لحظه های عاشقانه ام را
به نفس نفس می اندازد
باید تب زرد انتظارم را
با حریر پیراهن چاکدارم
میان...

مرا انتظار
مرا صبر
مرا تنهایی
مرا فاصله
و مرا پاییز از پای در آورده است؛
از من هیچ نمانده است
جز لبی که برای بوسیدن رگ گردن تو
هنوز هم نفس نفس می زند...

روزهای عمر پرشتاب در گذرند
برف ریزان شد بر موهای مشکینم
اما هنوز هم چشم به راهم
رفتی
بدون هیچ آمدنی...
کاش تکرار داشتی مثل فصل ها....
عاقل نیستم
فلسفه نمی دانم
عرفان نخواندم
اما نیامدنت به شاگردی ام نشاند...
حالا مسئله های انتظار را حل میکنم
مثنوی های عاشقانه...

دلنوازم
دیگر یاد گرفته ام
وقتی که دلتنگت می شوم
می کشانمت به خیالم...
یعنی که در راهِ آمدنی
انگار که از پیچ کوچه گذشته ای
فورا نرگس ها را در گلدان می گذارم
موهایم را باز میکنم
عطر میزنم
پیراهن گلدارم را می پوشم
و دو فنجان چای میریزم...

انارهای کال

در انتظار رسیدن دستانت

به تازگی آموخته ام که همه برای منفعت خودشان یاد من میوفتند ، برای کمی بهتر شدن حال خودشان دست به هرکاری میزنند، آموخته ام که باید از هرکسی انتظار هرکاری را داشته باشم
باید خودم را از این جماعت منفعت طلب دور کنم ، حتی اگر درحال مرگ باشم...

چه کنیم دیگر جز انتظار...
این انتظار لعنتی آدم هارا پیر می کند،
این را امروز فهمیدم
وقتی مقابل آیینه اتاقم ایستادم ،
چند تار موی سفید میان لشگری
از موهای مواجم دیده می شد...

پایان پاییز را به انتظار نشسته ام...
شاید،زمستان که بیاید!
ببارد بر سرم،
برف خیال تو...

من زیاد زندگی را به خودم زهر کرده ام. زیاد خریت کرده ام. جمعه های زیاد، عیدهای فراوان، سفرهای دور و دراز، شب هایی که باید موفقیتم را جشن می گرفتم، وقت هایی که باید از طعمی که میچشم لذت می بردم، من حتی ایستادن زیر ایفل را به خودم...