متن بغض

من، کوچه، دردی بی عبور...
این بغض دارد طعمِ گور!
دلتنگ چشمان توام
در غربتی تاریک و کور
بیزارم از هر فاصله
شد بی تو بودن حرف زور
با اشک هایم، باز هم
می بوسمت از راه دور...


شاعر: سیامک عشقعلی

به غیر از بغض پنهانم برایم هیچ راهی نیست
نشستی در کنار من ولی از عشق نگاهی نیست

امید زندگانی می شود دور از دلم هر روز
شبیه باد پاییزی که گاهی هست و گاهی نیست

چهار سویم بیابانیست و من تشنه تر از تشنه
ببار ای ابر باران خیز...

بغض ابر، باران می شود
بغض انسان، اشک
و برگ های پاییز
بغض درخت ....

از یک جای یک جایی به بعد نشد از هیچ چیز حرف بزنم، چون هرکسی چیزی را نداشت و حرف زدن از آن، خاکسترِ حسرت هاش را شعله ور می کرد. از یک جایی به بعد ترسیدم بگویم بابا چه خوب که هستی ، چون کسی بود که پدر نداشت،...

اصلا احساس خوبی نسبت ب صحبت هایش نداشتم
از این دکترها بود ک آسمان ریسمان میبافت تا حرفش را بزند
بی حوصله نگاهش میکردم و او هم گویی برای خودش حرف میزد
نگاهش کردم و گفتم:
\دکتر! اصل حرفتونو بزنید\
دکتر آب دهانش را قورت داد و نگاهش را از...

درد دارم از خاطرات با تو بودن درد میفهمی که چیست
یک خیابان انتظار در زمستان سرد میفهمی که چیست

جای پای رفتنت در کوچه ها بالا و پایین میکنم
در بیقراری پرسه های تلخ یک شبگرد میفهمی که چیست

مثل ابراهیم اما قصه ام بر عکس اوست
کعبه را...

خدایا یک بغض کهنه در انتظار شکستنه...

همیشه من می مانم و خدای خودم؛
هیچ و پوچ و شکسته احساساتم...
سنگینی تپش های درون قلبم،
همراه با بغض بدون شرح
و سیل عمیقی از اشک های بی صدا
بی تردید!  بی وقفه!  و بی صدا...

اشک هایم شدید تر از باران است
بغضم سنگین تر از کوهستان است
نبضم پر تپش تر از رعد آسمان است
و نبود تو به اندازه کل جهان است

غم غربت بگیرد مثل بغضی سخت نایت را
محرم آی می چسبد بگریی غصه هایت را

غربت یعنی
تمام وجودت بغض شود
و برای دریا شدنش شانه ای نباشد
جز شانه ی دیوار ...!!

در میان شکوفه های گیلاس قدم می زدم
عطر شکوفه ها بوی تو را می داد
و تنها من بودم که در این تنفس سبز
تنها قدم می زدم
گنجشکان با هم آواز عشق می خواندند
و تنها من بودم
که با خاطراتمان قدم می زدم
ناگهان بغضم ترکید
و...

این زندگیمونه یه سفره ی خالی کف خونه این زندگیمونه با ما کسی جز ما نمیمونه
هر روزمون اینه آیینمون حتی مارو نمیبینه هر روزمون اینه تشویش و بغض و حسرت و کینه
روزا هلاک نون شب نون زدن تو خون بیرون و تو زندون این زندگیمونه
چاقوی تو مشتم...

این روزها
به هر که سلام میدهم بغض می کند
.
حتا همین آفتاب نیمروزِ تابستان
مثل ابرِ بهار می بارد از عذاب و اضطراب
.
کاش یک نفر
برای این جماعت همیشه عزادار و گرفتار
"خندیدن" را صرف کند

بغضیم که تویِ سینه ها پنهانیم
خاکسترِ زیرِ آتشِ دورانیم

در باور بی کرانه ای از اندوه
ابریم که در تدارک بارانیم

ولی من میگم تن فروشی رو خودتون بهمون یاد دادین¡ همونجایی ک آرایشگره برگشت گفت موهات هم بلنده هم خوش رنگ اگه بخوای می تونی از ته بزنیش اون وقت با قیمت خوب برات می فروشمش
و این تازه اول ماجرا بود...

خسته ام کاش کسی حال مرا میفهمید
یا که دل با غم و اندوه جهان میجنگید
خسته ام کاش که این بغض گران سر برسد
عمر دنیای من ای کاش به اخر برسد
نه به غربت دل من شاد و نه در خانه دوست
زخودی خوردم و از دوست رسد...

«سکوت بغض»

چه سکوتی گرفته بغضم را
انگار که مرده است بیخ گلو
می فشارد حنجره حرف را
تا صدای سینه را خاموش کند ...
و آرام در خود فرو بریزد
تنهایی پر هیاهوی خیال را ...
کز کرده در کنج زندان سینه
و شوق آزادی را در خود کشته...

دوباره ابر سیاه و هوای بارانی
هجوم بغض گلوگیر و اشک طوفانی

دوباره فکر و خیالت احاطه کرده مرا
به انتظار نشستم زمان طولانی

عجیب پای دلم را هوای خاطره ها
کشیده سمت مسیری به سوی ویرانی

وبال کوچه ی سر در گمی شدم انگار
دوباره یاد نگاهی به سینه...

ایستاده ام ...
کنارم کسی نیست
خودم با خودم ، برای خودم ، تا رسیدن به خودم
به دور دست ها خیره ام ...
بغض ، لای حنجره ام خانه کرده
قورت داده ام حسرت را
با یک لیوان بیخیالی
تا پایین ببرد طعم تلخ خستگی را
به کوتاهی دیوارم...

«اشک آسمان»

می خورد بر شیشه ی دود گرفته ی دنیا
قطره قطره اشک آسمان ...
تا بشورد کهنه زخم زمین را
و بشکند بغض غمباد گرفته در عمق گلو
باران ...
چه تعبیری ، چه تقدیری...
لمس دستان زمین بین نگاه آسمان
می بارد از دلتنگی
می بارد از...

از سنگسار دردهای بی شمارم
دیگر به پایان آمد آرام و قرارم

بغض قلم لبریز شد از حسرتی که
شد عاقبت گل واژه بر سنگ مزارم

«بهزاد غدیری»

گوشه ای دنج در این حادثه ی تلخِ غروب
می روم دل به خیالت بِسِپارم من باز
در میانِ نفسِ زرد و نارنجی پاییزِ پر از تنهایی
چشمِ چون شب سیَهَت، می کند ویرانم
جان فرو می ریزد، دل تورا می طلبد...
قطره اشکی که به سانِ باروت، رها گشته...

و مرا از خاطرت برد یک نفر شبیه آلزایمر توی سرت
می برم خاطرات رابطه را که نپیچم دوباره دور وبرت...

تو چمدان غرور می بندی من دو بعد خسته دیدم
با کوله باری از نگفته ها که کاش بشکند با درد کمرت..

می روی بغض گلو می شکند ،...