متن بهار

چشم هایم،،،
بارانی ست.
☆
من،
نامم بهار!

لیلا طیبی

تو بهاری ؟
نه! بهاران از توست؛
از تو می گیرد وام
هر بهار، اینهمه زیبایی را...
هوس باغ و بهارانم نیست؛
ای بِهین باغ و بهارانم تو!

بهارِ ما انگار اشتباه ورق خورد! امسال به جای دروغ سیزده، حقیقت زندگی را چشیدیم! زندگی بالا بلندی دارد درست، ولی ما به نسل های قبل و بعد تاریخ ثابت کردیم با سختی ها هم میشود کنار هم بهتر از بهار ساخت.. از هر فصلی بهتر، فصلی تازه... ایران ای...

گاهی صدای پای تو می آید
با اضطراب به سمت در می آیم
در را که باز میکنم
بهار آمده
و
تلخ ترین حقیقت این است که
سه فصل دیگر نبوده ایی!

دروغ چرا؟!
من هم افتادم
با آخرین برگ های پاییزی
و بعد از تو
زندگی همهمه ی پوچی بود
که در سرم پیچید
و آرام آرام
مرا در قعر زمین فرو بُرد
.

اما
بهار که بیاید
استخوان هایم
شکوفه خواهند داد
و از عطر تنم
دوباره گیج خواهی شد...

بباف بانو
بباف
دلشوره ی حصیر دلت را
بباف بی قوارگی حوصله را
وقتی روبروی صبح می نشینی تمام آینه نفس می کشد
زمین میرقصد
ماه چشمانم کامل میشود
بهار به نیایش تو می آید
ای نسل سبز گیل
ای از تبار آفتاب
میخواهم به تماشایت بنشینم
شعری بباف
تا...

هر کجا هستی خودت را زودتر برسان

این زمستان بدون تو

هیچ بوی بهار نمیدهد...

خواهر همان پرنده ایست که
حتی اگر پاییز باشی...
به روی شاخه های
بی روح و بی رنگ تو
آواز خوش زندگی میخواند،
تا بهار
سمت تو بیاید...

هر فصلی یک نقاشیِ بی نقص است؛
که از رسوماتِ دلبری پیروی می کند.
باید لا به لای خستگی ها
مو به موی طبیعت را با چشم دل نگریست،
و آرامش را درون رگ ها جاری کرد.
باید پا در کفشِ آدم گذاشت و
سیب های ممنوعه ی زندگی را...

تویى بهارِ دلم
با تو احْسَنُ الحالَم
بیا بهار شود
چار فصلِ امسالم

بیا مُقَلّبِ قلبم،
دلیل نوروزم
بیا ڪناره
بگیرد بدی از اقبالم

نویدِ رویِ تو را
مے دهد بمن حافِظ
بیا ڪه فال
گرفتم تو بوده ای فالم ...

پنجره باد می زاید
دیوار، زندان
در، رفتن
تابستان، پاییز
پاییز، جاده را مچاله می کند
زیرِ سر می گذارد
به خوابِ زمستانی فرو می رود؛
در میانِ قدم هایِ آشفته یِ یک مرد
جاده را بهمن دود می کند
بهار، سقط شد
در و پنجره، دیوار
جاده، دود
وَ...

بهار دختریست زیبا
با
چشمانِ رنگی
که دلبری هایش
دل از همه میبرد!!
لبالب از طراوت
می ایستد
در مسیر نسیم عاشقی
تا یک شهر
کوچه به کوچه،خیابان به خیابان
از عطر موهایش
شکوفه دهند...

محبوبِ من
امروز آرام در گوش آسمان آبی نجوا کردم
در گوش گلهای کوچک حیاط رازی گفتم
و برای گنجشک های روی درخت حرفهایی زدم
و از خدای بهار خواستم با بهار حال خوب بیاورد که
ما کشتی شکستگان خسته ایم و جز امید به لطفِ
ناخدای هستی،هیچ کس را...

درخت را به نام برگ
بهار را به نام گل
ستاره را به نام نور
کوه را به نام سنگ
دل شکفته مرا به نام عشق
عشق را به نام درد
مرا به نام کوچکم صدا بزن

مادرم
مثل بهار
گوشه ی پارچه گل می ‏دوزد
نخ گلدوزی او کوتاه است
مادرم می‏ترسد
غنچه ها وا نشوند...
عمران صلاحی

اسفند را دوست دارم
نه زمستان است و نه بهار
گاهی سرد است
و گاهی درختانش شکوفه میزنند
مثل توست
مثل من ست
مثل ما آدمهاست...

بهار یعنی
غنچه ی بوسه ی لبهایم
در میان باغ لبهایت
شکوفه کند

پاییز است
اما
تو می آیی
و بهار را با خود می آوری

می شود بیایی
می خواهم
بسوزانم همه ی خاطراتِ تلخِ گذشته را
باید این بهار
جورِ دیگری
دوست بدارم تو را...

اگر نقاش بودم
تصویر تو را با لبخند می کشیدم
تا همه ببینند
دلبر پاییزی من
در انحنای لب هایش
بهار دارد.

روی ِ تمام ِ آینه ها ردّ ِ پای توست

هرگُل،بهارِ کوچکی ازچشمهای توست

این بهارِ ناب، چون شعرِ تَر است
مثل یک دیدارِ تازه، نوبر است

آسمان، آیینه کاری می شود
در زمین، آیینه، جاری می شود
.
می شود با خطّی از باران نوشت:
بهترین ماهِ جهان، اردیبهشت...

زمستان می رود
بهار می آید
تنهایی می رود
تنهایی می آید!

در انتهای کوچه آذر
دختریست به نام یلدا.
با موهای بلند و مشکی، پوستی سفید و گونه های سرخ مثل انار.
دختری که منتظر است کسی بیاید و با عشق، دقایق منجمدش را گرم کند.
آواز با هم بودن را در گوش هایش زمزمه کند و با دیدار های کوتاه...