متن بهار

بهار زیباست ..
بهار را دوست می دارم ...
بهار خبر از آمدن مهمان است ...
بهار خط پایان بر زمستان است ...
بهار تب زمستانی ست که یخ بسته بود ...
بغضی است رسوب کرده در یخی که آب شده است...
که من بغض رسوب کرده را در آب...

ای یاس در هم تنیده ؛
ظرافت  لبخندی در عبور!
به دیدنم بیا!
صدا بزن مرا
که در ادامه ات نشسته
هزار ناگهان تازه
مریم گمار

کی میایی.؟


زنده ام با نفس تو که نسیم عشق داری
عاشقم دربدر تو
این بهار.!
کی میایی.؟

‏به آسمانِ
‏دیوانه ی
‏ماه اوّل بهار
‏می ماند دل!

دوبیتی (شماره ۲)
💠۱
دل و دین می برد طرز نگاهت
دو چشم فتته مژگان سیاهت

بهارم را مهیا کن دوباره
به مهر و لطف و عشق رو براهت

♤♤♤
💠۲
بهار آمد، سر یاری نداری؟
به کار عاشقان کاری نداری؟

به تیر غمزه ای، سحر و فسونی
هوای مردم...

بگذارپوست بیندازد گونه ی درخت !
در این فصل بی سایه
ومن برگردم به بند ناف
 به برگ های بهار
که لب های این قرن به لکنت افتاده
مریم گمار

ریشه در خاک

ریشه در خاکم ولی زخم تبر دارد دلم
سیب سرخی در کنار نیشتر دارد دلم

تا بهار از آسمان این حوالی سر کشد
صد زمستان قصه خون جگر دارد دلم

چون سپیدار بلندی لابلای شاخه ها
حال و روز ساقه خم تا کمر دارد دلم

سال های...

باتو
بهارسبزتر شد
ایستگاه بعدی

اردی بهشت

ای عهد تو عید کامرانی پیوست
افتاد بهار پیش بزم تو ز دست
زیبنده تر از مجلس تو دست بهار
بر گردن عید هیچ پیرایه نبست

شراب عشق می دهی، خمار می کنی مرا
شمیم مهر می دمی مهار می کنی مرا
تمام شعر شاملو تمام حس حافظی
و شعر می شوی شبی بهار می کنی مرا
ز چشم سرخ فام تو دو تیر داغ می چکد
کمی نگاه می کنی شکار می کنی مرا …...

من پاییز را جارو می کنم،
زمستان را پارو می کنم،
تابستان را می شویم تا همیشه بهار باشد؛
من رفتگرم،
آفتاب و آب و باد همکاران من هستند؛
اما کاش می توانستم دل های مردم را هم آب و جارو کنم …!

پاییز می وزد و تو لبریز خنده ای
امّا من از بهار خودم گریه ام گرفت

پیش آ بهار خوبی تو اصل فصل هایی

تا فصل ها بسوزد جمله بهار ماند

مباش چشم به راهِ خزان و باور کن
تو را شکوفه شکوفه بهار می فهمد

رضا حدادیان

بهار بدون لبخند نمکین و زیبایش آمده، طبیعت را بیدار کرده و رفته...!

سپیده که سر بزند،
در این بیشه زارِ خزان دیده
شاید دوباره گلی بروید؛
شبیه آنچه در بهار بوییدی ..

‍ یک عمر مرا تو یار هستی ای دوست

هم مونس و جان نثار هستی ای دوست

گل داده همیشه، حال خوبم با تو

یک باغ پر از بهار هستی ای دوست

می دَمَد آلاله قامت ، می نماید سرو ناز
چشمِ نرگس های فرودین زده مست و خمار

می برد دل را به صحرای جنون هر بامداد
برگ هایِ مستِ بارانِ خورده ی باغِ انار

می چکد آهسته بر کنجِ دلم هر بامداد
اشکِ شوقِ قاصدک های نحیفِ بی قرار

نعره...

عید من بهار لبخند توست که بذر عشق را شکوفا می کند

ریشه می زنی در دلم
مثل بهار در آغاز سال...

غزاله غفارزاده

بهار که رفتن اسفند و آمدن فروردین نیست !
بهار یعنی
جای بوسه های مردی که تو باشی
روی گونه های زنی که من باشم
شکوفه بدهد !

ای اقبال سبز
بگو چند ستاره به خواب بهار تکانده ای؟
که حالا به هر سو قنوت می گیرم
تو روییده ای!

بهار نرم نرمک میرسد
اینجا کسی هست که به اندازه شکوفه های بهاری برایت آرزوهای خوب دارد
فرخنده باد بر شما مقدم بهار

تو را کسی که شد آیینه  دار ، می فهمد
کسی که می کِشد از خود کنار می فهمد

نه هرکه از مِی و میخانه دَم زَنَد ،تنها
شراب را چشمانِ خُمار  می فهمد

تویی که لحظه به لحظه دلت تَرک خورده ست!
سکوتِ خونینت را ، اَنار می فهمد...