متن تک بیت

ای از ورای پرده ها تاب تو تابستان ما

ما را چو تابستان بِبَر دل گرم تا بُستان ما

زخواب نازِ هستی غافلم لیک اینقَدَر دانم

که هر کس می برد نام تو من بیدار می گردم

عشق داغیست که تا مرگ نیاید نرود

هر که بر چهره از این داغ نشانی دارد

سرو من برخاست، از قدش قیامت شد پدید

غیر آن قامت، که من دیدم، قیامت را که دید؟

جدائی تو هلاکم ز اشتیاق تو کرد

تو با من آن چه نکردی غم فراق تو کرد

محتشم کاشانی

همه آرام گرفتند و شب از نیمه گذشت

آنچه در خواب نرفت چشم من و یاد تو بود

ارس آرامی

دلی که پیش تو ره یافت باز پس نرود
هواگرفته ی عشق از پی هوس نرود

تو در کمال هستی و من در زوال، آه
تو قلّه ی طلوعی و من درّه ی غروب.
رضا حدادیان

درد دارد که ندانند و قضاوت بکنند
آه از مردم این شهر که ظاهر بینند

خواب و خیالی پوچ و خالی
این زندگانی بود و بگذشت

زخمی به گل کهنه ما کاشت خداوند
اینجا که رسیدیم همان زخم دهان شد

دنیا چقدر فاصله انداخت بین ما !
تو جنگل شمالی و من ساحل جنوب

رفتی و بعد تو، احساس قلبم دود شد
جای خون رگهای من، با غم فقط مسدود شد
شاعر/ فاطمه قاسمی اسکندری (هورزاد)

آتشی در سینه دارم جاودانی
عمر من مرگیست نامش زندگانی است

چه غم که شانه ی امنی برای هق هق نیست
برای ما که غریبیم چاره بسیار است!

رنج،میراث گرانمایه ی آبادی ماست
گریه،دیریست که ساز و دهل شادی ماست

ای که گفتی بی قراری های من بازیگری ست
بیقرارم کرده ای اما دلت با دیگری ست

چشم من در چشم تو چشمان تو جای دگر

من تماشای تو دارم تو تماشای دگر...!؟

ارس آرامی

بند همه غم های جهان بر دل من بود

در بند تو افتادم و از جمله برستم

وقتی جوابم می دهی با عشق: جانم !
من صاحب عالی ترین حال جهانم

من از چشمان سبزش در شگفتم
که حتی در زمستان هم بهاریست

جوانی به بر کرد رخت سفر
چو پیری رسید و عصا زد به در

مشو از باغ شبابت بشکفتن مغرور
کز پیش آفت پیری بود و پژمردن

سبزه ها را گره ای کور مزن تا شاید
یک نسیمی نظری کرد به هم برگشتیم