متن امیدبخش

تکیه بر او بکن!
بهترین یارت اوست؛
همه، غمخوارت اوست؛
غمگسارت اوست...
تکیه بر او بکن!

یک نفر هست نزدیک به تو؛

نزدیکتر از شاهرگ جانت،

یک نفر هست با تو؛

که تو را هر لحظه می‌پاید،

و نگاهبانی می‌کند از جانت!

تکیه بر او بکن!

*«امروز، شعری است که تو می سرایی...*
صبحگاهان، با نگاهت گلبرگِ خورشید را باز کن و بگو: "زمین، زیر پای من سبز است!"
ظهرها، اگر خستگی بر شانه هایت نشست، یادت باشد که رودها هم خمیده میشوند، اما همیشه به دریا میرسند.
عصرها، پرندهٔ امید را از قفسِ لحظه ها...

امید
به پیغام تو نزدیکست صبحی که لبریز شبانگاه امید است
خبر دارد طلوع روشنا را سحرخیزی که آگاه امید است

پر است از پرتو نور محبت تمام خوشه های کهکشان ها
به اوج آسمان غرق در نور دلی که محرم ماه امید است

به پای عهد و پیمانیکه دارد...

خوش خواب ترین حالت زیستنم
هنگامه ایست که لک لک ها
نوزاده های کامیابی را تقسیم میکنند

رفیق ساعتی زنگ دارم بیاور
و اندکی همت
تازنگ رخوت ام بزداید
که بی همتان ناکام انند

چیدن خورشید 
از بال گنجشکان
در لباس آبی
نام دیگر صبح است

آن روز خواهد آمد آن روزِ مقدس که فراموشی
و شادی همچون عسل غلیظ در کام انسان غم‌زده آب شود و شکوفه‌های جوان و رنگارنگِ بهار، بر تمامیِ زمین خشک و تشنه بپراکند.

من فکر می کنم هر آنکس که قصد دارد
این دنیا را برای همه ی آدم ها جای بهتری کند،
یک قهرمان است.

- "گاهی کسی در زندگی‌ات می‌آید که در سخت‌ترین روزها، سایه‌ات می‌شود و در سردترین لحظات، خورشیدت."

دل‌هایمان میان دو نور سرگردان است…

از یک سو، عطر بهار در کوچه‌ها، و از سوی دیگر، نسیم شب‌های قدر که جان را می‌لرزاند.
چه تقارنی!
بهاری که زمین را تازه می‌کند و شبی که تقدیر را.

می‌گویند: "شبِ قدر، شبِ برگشتن است."
پس اگر آرزویی جا مانده، اگر دلی...

چو غنچه گر چه فروبستگی‌ست کارِ جهان
تو همچو بادِ بهاری گره‌گشا می‌باش

تو آفتاب محبت بی‌کرانه‌ای
مهری که بی‌دریغ، به دل‌ها نشانه‌ای
چون شانه‌ای که غصه‌ی مویم ربوده ای
چون سایه‌ای که بر سر من بی‌بهانه‌ای
در چشم‌های خسته‌ی تو خواب گم شده‌ست
اما هنوز روشن و گرمِ ترانه‌ای
دستت پناهگاه من از بادهای تلخ
آغوش تو امید منِ کودکانه‌ای
وقتی که...

(او خواهد آمد)

او خواهد آمد تا دهد گـرما به دل‌ها

او خواهد آمد تا دهد پایان به سرما

او خواهد آمد تا جهان سامان بگیرد

او خواهد آمد تا دهد بر عشق، معنـا

خورشید دوباره با نوید آمده است
از پنجره ی ابر سپید آمده است

برخیز ببین دوباره از مشرق عشق
یک صبح پر از نور امید آمده است

تو خنده‌های شادی،
شادی‌های نابی،
که در تاریکی شب،
روشن می‌کنند،
چراغ‌های امید را.
ذوق رنگین‌کمان،
که پس از هر باران،
به زمین هدیه می‌دهد
رنگ‌های زندگی را.

تو صبح سپیدی،
که در تاریکی شب،
نوید می‌دهد،
طلوع خورشید را.
امید فردایی،
شوق رهایی،
روشنایی راهی؛
تو سپیدی.

شنبه ها از جنس تولدند مثل نوزادی که با گریه ای تلخ، آغاز می کند، اما با لبخندی شیرین، دنیایی را روشن می سازد.
در قلب شنبه، صدای ثانیه ها متفاوت است؛ انگار زمان دست هایش را به سوی ما دراز کرده تا باز هم فرصت نوشتن روی برگه های...

محبوبم سنگ مرمر همانقدر که درخشنده و زیباست، همانقدر هم سرد است...تن آدمی خنک می شود وقتی به آن تکیه می دهد...آنقدر خنک که پوست مور مور می شود و یواش یواش دلزده ات می کند...آنقدر که می گریزی و دوباره به گرمای زندگی در درون خودت چنگ می اندازی...نمیدانم...

به تو فکر کردن زیباست
و امیدبخش،
چیزی ست شبیه شنیدن زیباترین آواز
از زیباترین صدای جهان.

اما امید دیگر برایم کافی نیست؛
دیگر نمی خواهم
فقط گوش بدهم،
می خواهم آوازی بخوانم.