متن درخت

کلبه گفت :
کاش آغازِ من
پایانِ هیچ درختی نبود
و
دسته یِ تبر
از شرم شکست.

به درخت نگاه کردم

برگ هایش رفته اند

مثل دوستان من

درختی
در کنج خیابانم
که ریشه اش
معادله ی جدول ها را
بهم زده است
رضاحدادیان

باد
پس می زند پرده ها را
تا رسوا شوند
درختان عریان
پاییز آمده است.
رضاحدادیان

مشتی آرزو
برای پرنده ریختم ،
درخت پر زد ، تا اجاق افروزد،
آسمان
سقف لانه ی پرنده هاست .
حجت اله حبیبی

درخت ریشه دار
به سبیل باد
می خندد .
حجت اله حبیبی

برگ ها را ریخت
اما
از پس درخت بر نیامد
باد .
حجت اله حبیبی

+ به اولین گلی فکر کن که بر زمین رویید
- به آخرین برگی که از درخت افتاد
+ به اولین برق برخورد دو چشم
- به اولین قطره ی اشک
+ به شوق و شکوه ابراز
- به درد و غم وداع و انکار
+ من از وصال می...

همان لحظه که آینه را دیدی
درختی کاشتم
درخت بزرگ شد
سایه ها بلند
شالیزارها کوتاه،در آغوش سبزه ها
چشمان پر مِهرت را
میان گلهای جوان پنهان کردم
ترسیدم!
ترسیدم از ورای نابودی ها
کسی بی صدا تو را بدزد
و من دستهایم زیر درختی که کاشتم
گِل آلوده بماند...

درخت؛
از ترس ذغال شدن؛
کتاب شد!.





زانا کوردستانی

تو چون پرستویی و...

ذوق رفتن داری

من بیچاره درختی ،

که عمری ست

به کوچ پرستو ها عادت دارم...

ثمر و سایه..
دهش بدون خواهش..
درخت بلند...

درخت شدم
تا پرنده های دلتنگ
سربرشانه ام بگذارند.
رضاحدادیان

آفتاب آمده
صحبت سنگ و درخت
دور از چشم باد...

درختان سبز
به هم تکیه داده اند
هوا تاریک است ...

باز می گردم
از نیمکت چوبی پارک
به درختی پُر آواز
رضا حدادیان

درختان سبز
به هم تکیه داده اند
هوا تاریک است...

شب از راه رسید
این درخت صنوبر
آواز می خواند...

ایوان خانه ماه شب چهارده سایه ی درخت

درخت باش و بمان روی ریشه های خودت!
قبول کن که ثَمر اتفاق می افتد!
رضا حدادیان

شعر نو : درخت اسمان
رقص قطرات باران
خطوط فرضی میکشد بر دل پنجره ها
صدای مهیب آسمان غمگین است
و چشمانش از اشک لبریز
ضربه ها میخورد تن فرتوت درخت
زیر رگبار بی رحم باران
نفسهای سالخورده ی درخت
با وجود درد در رگ و ریشه هایش
گویا مجنون...

از این هردم شکستن ها هنوز آرامشی باقیست
پریشانی نکن ای دل تا در تو سوزشی باقیست

این دود ها یعنی اینکه تو تنها نیستی ای مرد
هنوز سیگارهایی را که داری میکشی باقیست

از این دنیا همین قدرش برایم بس که می بینم
در امتداد این خانه از دودها...

نشسته ام بازم با خدایِ درخت ها
با احساس برگ رهایِ درخت ها

منم آن صاحب تشویش و تکلف
تا رسیدن به سبزی فضایِ درخت ها

دلم پر میکشد تا روز بارش باران
تا پرنده بخواند با صدایِ درخت ها

منم جان در تنِ خاکی ی آن آدمی
دمیده شد...

یک عمر روی پای خود بودی، درخت من!
هرگز نیفتاده به روی شانه ای بارت
رضا حدادیان