متن غم

در بند غم شدم و بی قرار تو

خوانم غزل غزل غم دل در جوار تو

ای بی وفا ز لبم خنده پر کشید

مجنون نبوده ای که بمانم کنار تو

بادصبا

سهم ما در وسط معرکه ی عشق چه بود؟
غم و دلتنگی و حسرت، همه یک جا با هم

ای خاک به خون شسته چرا بر سر مایی
از ما تو چه دیدی که چنین پیک بلایی

هر گوشه ی تو ریخته است خون جوانی
انگار فراموشِ تو شد خاک کجایی

دانم که تو از درد خیانت به عذابی
رسم این نَبود دادِ خود از ما بستانی

روز و...

از ته دل به کسی جز تو نمی اندیشم
همدمم! هم سخنم! هم نفسم! هم کیشم!

اعتباری نه به مردم نه به دنیاست دَمی
همه رفتند ولی باز تو ماندی پیشم

غم تو چنگ زند بر دل صد پاره ی من
شادی ات چاره غم های درون ریشم

از سرم...

‍ غم دل را نه شب تار فرو می ریزد
نه پشیمانی هر بار فرو می ریزد

بندبند دلم از حس قشنگی پر شد
که هر آن پرده ز اسرار فرو می ریزد

بغض غمگین نگاهم چه غریبانه و تلخ
در همان لحظه ی اقرار فرو می ریزد

هرچه دیوار...

هر روز تو بر عشق بزن لبخندی
بر هر غم و اندوه بزن لبخندی

با عشق بلند شو به پا خیز هر روز
ای آنکه مثال گل ، به ما میخندی

«بهزاد غدیری»

غم انگیز بود
انگیزِ حمل بُغضی چند تنی روی گلو

کلمه آدم میکشه !
یه وقتایی دستتونو چاقو میبره
یه وقت لبتون رو کاغذ می بره
اون وقت که با کاغذ میبره دردناک تره
چون کاغذ برای بریدن نیست !
کلمه نیومده بود ما باهاش آدم بکشیم
اومده بود ما باهاش به هم ابراز محبت کنیم
دست همو بگیریم
غم...

دلم را هنگامی غم می گیرد
که نگاهم به دستانِ گره خورده ی
دو آدم
خیره میماند..!

عشق همان غمی ست که
نقاب لبخند بر چهره دارد...

شاعر: ارس آرامی

آتش کدام غم
خاطره ات را از من دور می کَنَد ؟
سخت است ؛
مثل کندن زالو
از روی پوست می ماند!

بجز برای سوختن
پری را وا نمی کند این عشق
پری را وا نِ ...


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو

هیچی کهنسال
با عصایی از سوزن
روی تداوم سکوتم راه می رود ...
بی فایده ست !
بیداری ام ،
با این غم سنگین بعد از تو
خواب رفته است!


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو
فعال محیط زیست

غم گذر می کند از هر دل،ولی
جای آن باقیست تا عمری هست

عدم ازلی

« بگویید، از کجا به سراغ تان می آید این غم غریب

بالارونده، همچون دریا از صخره ی تیره و برهنه؟»

— آن هنگام که قلب مان همچون خوشه ی انگور

فشرده شد

دریافت که زیستن درد است. رازی آشکار بر همه کس.

رنجی بس ساده و نه...

چو درد من سری پیدا ندارد

شب یلدای من فردا ندارد

وقتی آدم ها در غم یکدیگر شریک نشوند،
غم در آدم ها شریک می شود

خنده ی بچه ها در سیل غرق شده است،
خانه ها بست نشسته اند
پای کوچه در گِل،

کوله ی پدر پُر از چه کنم،
غم دارد قایق سواری می کند...

گفته بودم چوبیایی غم دل باتو بگویم/چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی

خاک تنهای خاک خورده ی من
خسته ای از سقوط میدونم
تو دلت هی عزا و آشوبه
خسته ای از سکوت میدونم
خاک من خاک غرق در آشوب
خاک خون آلوده ی همیشه تباه
داری میمیری از درون و فقط
چیزی از تو نمونده غیر یه آه

جنگ ها تو...

کودکی چه دوران خوبی بود. کوچک بودم
و غم‌هایم یک فسقلی بود. اندازه غم‌هایم
از خودم خیلی خیلی کوچک‌تر بود.
بزرگ شدم، خودم و غم‌هایم پا به پای هم رشد کردیم.
اما بزرگ شدنمان مانند هم نبود.
من شدم یک متر و خورده‌ای، غم‌هایم شدند
یک خروار و خرده‌ای!
اما...

نفس بکش...
عمیق ، آرام ، شادمان...!
بگو غم رد شود،
که قلبت،
آرامگاهِ اندوه نیست!

از درد و دل کردن برای خلق بیزارم
هرشب غمم را می‌کِشد بر دوش سیگارم

داد و بیداد نکردم
که در اندیشه ی من
مرد آن است که غم را به گلو میریزد

بِدون تو هَرجایی غَمِ بِخُصوصِ خودِشو دارِه️