متن پرواز

دلت را به کوه بزن ...
سنگیست اما از تبار مردانگیست ...
از بالا شهر عزیزت را تماشا کن شهری که از دور تماشایی تر است ...
مردمی را ببین که در باتلاق تکبر دست و پا می زنند و فریاد های غرور آمیزشان گوش فلک را هم کرده است...

در جادهٔ پاییزی جوانی گام بر می دارم ...
برق غرور در چشمانم می درخشد و با نوای رویاهای شیرین می رقصم
گوش هایم از شنیدن درست و غلط های مکرر اطرافیان به درد امده است و تظاهر می کنم به فهمیدن !
در رویاهایم سینه سپر می کنم و...

گاهی ماندن سخت می شود ...
ماندن در همان دنیای تکراری و امن ، اما بدون نقطهٔ اوجی ...
باید دل کند و سقوط کرد به پرتگاه زندگی ...
که گاهی سقوط بهتر از پرواز است ...
سرنوشت اتفاقی نیست ...
برای موفقیت باید ریسک سقوط و قبول کنی ......

خسته نشدی از تکرار تکرار ها ؟
از مرور هر روز خاطرات ؟
از بی حواسی و ریختن چای در بشقاب ؟
تا کی میخواهی در گذشته سیر کنی ؟
یک بار برای همیشه
شجاعانه مقابل گذشته بایست از دل اشتباهات تجربه را بیرون بکش و پلهٔ راهت کن ......

تق تق زده در،به قلب من عشقت باز
قلبم به تلاطم و وجودت اعجاز
یک لحظه کنار تو چه رویایی شد!
دل غرق سرور و روح من در پرواز

آسمان از لا به لای میله ها
در سعی بالهایم
پرواز می کارد
من، چشم از زمینِ بی دلیلِ دلهره
برمی دارم
و خسته از آوار این شبرنج بی فردا
تا دوردستِ
خواهشِ خورشید می پربازم...
حالا ببینید
در نگاه قوم سنگ و ساچمه حتی
یک قفس آزادی دارم
یک...

اسیر قفس

در خیال

آموختم

پرواز را

ای کاش پرنده بودم تا میتوانستم از بالای ابرهای بغض آلود، زندگی کردنت را تماشا کنم .
ای کاش دریا بودم تا میتوانستی سنگِ دغدغه هایت را در دلم پرتاب کنی و ساعت ها به من خیره بمانی .
ای کاش فردا بودم تا هر روز در انتظارم بنشینی
و...

نگاهت آنقدر عمیق بود که اگر هرگز شنا کردن را یاد نمیگرفتم در آن غرق میشدم.نگاهت آنقدر حرف داشت که اگر هیچوقت خواندن را بلد نبودم تو را نمیفهمیدم؛نگاهت آنقدر سنگین بود که اگر حتی قدری قوی نبودم آن را تحمل نمیکردم.اما نگاهت عجیب دور بود آنقدری که هیچگاه نتوانستم...

نگاهم غرق سرابی بود که فکر میکردم تو آنجا پرسه میزنی.
گوش هایم تیز به کلماتی بود که هیچ گاه به زبانت نیاوردی...
حواسم از ارتفاع دوست داشتنت پرت شد
و هیچ گاه پرواز را به خاطر نسپردم؛
و من هزاران بار در این راه جان دادم و تو من...

آغوش آسمان باز است
درمن
پرنده ای فوبیای پرواز دارد...

از آسمان
چشم پوشیدیم،
پرواز را
فراموش کردیم
و در کنج قفس
به روی خود نیاوردیم
پرنده شدن\r
آخرین رسالت مان بود.

آنچه چشمهایت به شما می گویند باور نکنید. همه آنها نشان می دهد محدودیت است. با درک خود نگاه کنید ، آنچه را که از قبل می دانید پیدا کنید و راه پرواز را خواهید دید.

باز مستی ها ز دل آغاز شد
باز کار مرغ دل پرواز شد
نام یارم بر لبم جاری شدو
این دلم آیینه ی اعجاز شد


مصطفی ملکی

کدام پرنده
‏با بوی تن تو پرواز می کند
‏که باران را
این گونه
‏عاشقانه می نوشم؟

‏

من بی تو می میرم اگر با من نباشی باز !
این زندگی بی تو ندارد نقطه ی آغاز !

چون غنچه ای پژمرده می مانم بدون تو
باران عشقت می کند در قلب من اعجاز !

مثل پرستو در قفس ، غمگین و زندانی
در آرزوی آسمان و حسرت...

من راه رسیدن

به چشمهایت را خوب بلدم

فقط از بوسه هایت

دوبال

به من بده

و یک آسمان آبی

برای پرواز ...

شب
اشک زهره می چکد
برگونه های ماه
تلخند خاطره ای خوش
که خوش نماند
افیون خواب را به کامم چکانده است
تصویر سرد دیوار روبرو
رویای کودکانه پرواز را
خمیازه می کشد
تا انجماد خواب
و رهایی
زین آه بی پناه
یک پلک فاصله است
هرچند یاد تو
بیداری...

دلتنگت که می شوم،
حسِ پرواز--
به سرم می زند...
افسوس!
من پرنده ای محبوسم
[زخمی ی میله ها]!



لیلا طیبی (رها)

عقاب و کلاغ و درخت پیر

فصل، فصل زرد پاییز است
آسمان دلگیر و خاموش و زمین سرد و غم انگیز است
روی عمر سبز جنگل، گوئیا پاشیده بذر مرگ
همچو اشک آن سان که انسانی به حسرت
روز تلخ احتضار خویش
می چکد از چشم جنگل، دانه های برگ...

پسر که باشی
دلت هم که گرفته باشه
بی اختیار دلت یه جاده میخواد
سواره یا پیاده اش فرقی نمیکنه
مسیری خلوت و ساکت و دور از آدمای این دنیا
پسر که باشی دلت هم که گرفته باشه
دلت سیگار میخواد تا دود شی و از این شهر پرواز کنی...

قلبی که به من
سپرده ای پس ندهم !

دل در گرو توست
به هرکس ندهم !

پرواز در آسمان
قشنگ است ولی

من جای عقاب را
به کرکس ندهم !

پرنده نیستم
که بگویی: دوستت دارم، پرواز کنم!
آدمم،
بیشتر عمر میکنم...

لااقل پیش بیا تا غزلی ساز کنیم
قصه و شعر و سَر راز دلی باز کنیم

دفتر بغض و عداوت بگشاییم به عشق
تا که از معجزه ی عاشقی اعجاز کنیم

بنوازیم به صد شور و شعف دل ها را
به شب خلوت مان همهمه ابراز کنیم

با نشستن به...