متن گریه

هیچکس تنهایی ام را حس نکرد
وسعت ویرانی ام را حس نکرد
در میان خنده های تلخ من
گریه پنهانی ام را حس نکرد

کجای گریه بخندم، کجای خنده بگریم
که پشت گریه و لبخند، توامان تو نباشی

هیچ وقت فکرش را نمیکردم این دنیا
اینقدر ظاهر بین باشد
من هر نقشی را به خودم گرفتم.
او همان را بال و پر داد
گریه کردم،خواست افسرده ترم کنه
خندیدم،خنده روی خندم گذاشت
نقش ادم ضعیف گرفتم،
فهمیدم چه ضعیف کشی ست
هر روز میخواهد تو را ضعیف تر...

تنها شده ام در شب تاری بغلم کن
گر حال مرا دوست نداری بغلم کن

کارم همه جا در همه ساعت شده گریه
همراه همین گریه و زاری بغلم کن

باید بقبولی و نپرسی: به چه علت؟
من مال توأم گاه گداری بغلم کن

گفتند: حلال است به ایام شبابی...

وای به حالِتان
اگر دُختری بُغضش را به جای گریه
بخندد .. کارتان تمام است ..!
دیگر او سنگی شده است ،
با نقاب فرشته ..!
دیگر کارتان تمام است ...

می گی: اینجا پاییز نیست. شبیه خوابه. پرواز نمی کنم، ولی سبک شدم

می گم: خوابم ... دارم خواب می بینم. تو رو می بینم. اون دور وایستادی. خودت دوری، ولی.... ولی صدات نزدیکه .... انگار کنارم نشستی ....

می گی: آره. منتظرم. منتظرم یکی بیاد از دورتر حالمو ببره...

درختان، برگ می ریزند و گریه می کنند
و ما روی اشک هایشان قدم می زنیم
کدامشان زخمی تبر شد
کدامشان را سر بریدید
که سالهاست، پائیز که می رسد
تمامشان به درد یکی پیر می شوند

به باران واگذارت می کنم به ابرها
وقتی دلت گرفت،
ببار
اجازه داری که گریه کنی!

دنیای زنده دفن شدن زیرِ دردها
دنیای نم کشیده ی ما پیرِمردها!

ما مهره های کوچکِ از دست رفته ایم
بازنده ایم در همه ی تخته نردها

سربازهای گم شده لبخند می زنند
وقتِ عقب نشینیِ ما در نبردها

دریای سر بُریده ی مان گریه می کند
همراه با جنازه...

غصه گر هست بگو تا باشد
من هنوز می خندم...
《بی خیالِ من و این مردم و
هی زخم زبان می خندم》
گریه دارم ولی باز ببین می خندم
من خدایی دارم ...
که در این مهلکه ی دردآشوب
سَرِ هر زخم دلم می گرید

زهراغفران

تمام کوچه های شهرمان را غم گرفته
درون خانه جای همهمه ماتم گرفته

برای ما تمام زندگی رنگ خزان است
زمین از گریه های نو بهارش نم گرفته

کجای زخم های کهنه را محکم ببندیم
که زخم تازه جان از پیکر آدم گرفته

دوایی را برای دردمان پیدا نکردیم
تن...

میان آرزوهایم فقط اسم تورا خواندم
بجز تو هر که نزدیکم رسید از پیش خود راندم

تو آن عشقی که هر لحظه بیادت گریه ها کردم
نبودی در کنارم تا ببینی من چه ها کردم

خیالت را نمی خواهم، خودت باید که برگردی
چه بی رحمانه عشقم را ندیدی و...

سالها بعد
مثلا دوسال بعد
من همه چیز را فراموش کرده ام,از همه چیز گذشتم, روز های بد را پشت سر گذاشته ام!
آدمهای بدِ زندگی ام را حذف کرده ام, دیگر بخاطر آن چیزی که امروز برایش گریه کرده ام, گریه نخواهم کرد!
میدانی,سالها بعد خیلی دیر میشود, برای...

نمی دانم حالا چه وقت نشستن و خیال بافتن است. باید در تدارک آمدنت باشم. باید برایت کلی لباس بخرم، عطر بخرم و روفرشی های نو. باید کمدت را مرتب کنم و با همه سعی ام همه چیز را سر و سامان بدهم. آخر تو می آیی و حال و...

دلتنگ که میشوم
با تو قدم میزنم
تو سکوت می کنی
من لبخند میرنم
تو نگاه میکنی
من لبخند میزنم
تو گریه میکنی
من غرق میشوم
وناگهان کسی بر شانه هایم می زند

به آفتاب احتیاج داشتم ...

احتیاج داشتم به دمیدن صبح
تا بیدار شوم از کابوس

خوش آمدی!
روزگار غم‌انگیزی داشتم بی تو

پرده‌ی پنجره‌ام از ابر بود

هر شب
با گریه به خواب می رفتم

و کشتی ها
در بالشِ من غرق می‌شدند..!

بهتر و زیباتر از لبخند می دانی که چیست؟
گریه های بی ریا و باشکوه آبشار

لبخند

مرده ام
سر راهی بی راه
که چه هستم آیا
که چه خواهم باشم
خسته ام
حزن و اندوه رفیقم هستند
گریه ام بارانیست
کوچه ای خلوت است
جویباری پر خشم
لب پنجره دل دعایی کردم
که بیاید و بماند
سر راهم بگیرد و بخواند
آن سرود لبخند
تا...

هزار تا حرفِ قشنگ بلدم بزنم که دست یه نفرو از باتلاق بگیره بکشه بیرون اما خودم تو همون باتلاق در حال غرق شدنم. هزار راه بلدم که حال کسی رو خوب کنه اما حال ِ خودم انگار سر جاش نیست. انگار تو هر جمعی میتونم با همه بجوشم اما...

دلتنگی دیگه یه حدی داره
خیلی از آدما میخندن و روبراه دیده میشن
اما میشه فهمید که واقعا حالشون خوش نیست
مرد و زن و پسر و دخترم نداره
تا یه جایی آدم تحمل میکنه و بلاخره از یه جایی میزنه بیرون
یکی گریه میکنه
یکی قدم میزنه
یکی آهنگ...

دلتنگی
گاهی
هوای انباشته ی توست
درسقف کوتاه شده ی اتاق
زنی ست
که خودش را می زند
به آن راه
وبن بست را
تا صدای تکه تکه شده ی مردی
در بزرگ راه
گریه می کند
مردی است
ایستاده بر چتر مچاله شده ی آفتاب
در انجماد باران
وبغض...

مسافر کناری ام که پیاده شد
پنجره ای گیرم آمد
باقی مسیر را گریستم...

گریه هایم در مسیرِ عشق یادم داده اند

آنکه حسش بیش ، اشکش بیشتر ...

تمام آنچه از تو می خواستم این بود که خودت را برسانی به دلتنگی هایی که همیشه همچون سایه ای دوش به دوش تمام راه را با من قدم میزد. همین که نبودنت بسانِ رقیبی می ماند که از بودنت پیشی میگرفت سخت ترین عذاب دل به حساب می آمد....