100 متن کوتاه سایه ۱۴۰۳ جدید 2024

یک روز رسد غمی به اندازه کوه

یک روز رسد نشاط اندازه دشت


افسانه زندگی چنین است گلم

در سایه کوه باید از دشت گذشت

چنان دلبسته ام کردی که با چشمان خود دیدم خودم می رفتم اما سایه ام با من نمی آمد

سایه به سایه...
همسایه ات گشته ام
جدا جدا می شود هر بندم
اگر در بندم نباشی

و بیابان
زیر سایه ی درخت
و سار کوچکی
غنوده بر رویای آسمان

با بعضیا بشینی لب جدول زیر سایه درختم بت خوش میگذره
با بعضیا شهربازیم بری باز کسل و بیخوده
جاش مهم نی آدمش مهمه ...

سایه‌ام عاشق سایه‌ات شده
می‌خواستم ببینم آیا می‌توانیم همسایه شویم؟

پدر همان کسی است
هرگز سایه منت مهرش را
حتی در نگاهش ندیدم

تا بهار دلنشین ، آمده سوی چمن
ای بهار آرزو ، بر سرم سایه فکن
چو نسیم نو بهار ، بر آشیانم کن گذر
تا که گلباران شود ، کلبه ویران من





️️️

و آنگاه ، حضور،حضور،حضور تو
چنان برافروخته ام می دارد
که سایه ام حتی زمین را می سوزاند.
بمان! بمان و بگذار همچنان رشک خورشید باشم.

همیشه باش
مثل نفس کشیدن ، مثل راه رفتن
مثل خوابیدن ، حتى مثل سایه
یک سایه هم آغوش من باش ️


️️️

خورشیدم
طلوع که میکنی
سایه ای میشوم
درکنارت

خالی میکنن پشتتو حتی سایه ها!

همه چیز، حتی دروغ ها، در خدمت حقیقت هستند.
سایه ها نمی توانند آفتاب را خاموش کنند.

در مملکت سایه زِ خورشید نشان نیست...

سایه ها نمی توانند خود را در آینۀ آفتاب ببینند.

شخصیت همچون درخت است و شهرت مثل سایه آن است. سایه چیزی است که ما در موردش فکر می کنیم، درخت خود واقعیش است.

یک نفر امروز زیر سایه نشسته است چون که یک نفر مدت ها قبل درختی کاشت.

همسایه ی دیوار به دیوار نخواهم
تو سایه ی همراه به دیدار دلم باش

آدمها مثل سایه اند
ازشون فرار کنی دنبالت میدوند
دنبالشان که بدویی ازت فرار میکنن

فاصله یعنی
در پی زمستان که فراموش شد سایه ی درخت...!

حادیسام درویشی

لطف بزرگ خورشید
گرما نیست
سایه ای ست که مرا از تنهایی نجات می دهد...

وِ
سایه ها را
خورشید آفرید...!


حادیسام درویشی

پیله کردم به تو هربار که پروانه شوم

آن قدر چرخ زنم چرخ که پروانه شوم



آرزویم همه این است که یک لحظه فقط

بر سرم سایه شوی بر سر تو شانه شوم

علی اکبر اسلامیان بیدل خراسانی

از نور به روشنی، از سایه به تاریکی، از بامداد به سپیده، میرسم
تنها از توست که بازهم به تو میرسم
تو مرکز پرگارِ عالمی و من دایره ای که دیوانه وار به دور تو میگردد

تقدیرغریب ب اتمام میرسد...
وپس از ان
تقدیر قریب...
سایه به سایه ام میماند... (:

بعضی وقتها
آن قدر از خود دور می شوم
که دستم به سایه ام هم نمی رسد...

سایه هایمان چقدر بهم می آید
من اگر تو را
در ازدحام افکارم گم کنم
سایه ام هرگز ،
هرگز مرا نخواهد بخشید

رعنا ابراهیمی فرد

هوشنگ ابتهاج:
امیدوارم پس از مرگم اینگونه از من یاد کنند که
هر چه می گفت با صداقت گفت و باور داشت

خوشا آنانکه با «سایه» همسایه شدند...

(بیاد مرحوم هوشنگ ابتهاج)

بهزاد غدیری/ شاعر کاشانی

سایه ات سنگین بود

نگاهم
از پا افتاد ...


مهری چراغی (موژان)
موژان (م.چ)

ارغوان را دیدی سایه؟

سلام مرا برسان …..

دگر هیچ سایه ای مردانگی شعر هایت را ندارد…..




نویسنده و روانشناس:المیراپناهی درین کبود

من اگر مَه، تو مَه شیدی
سایه اَم من، تویی که خورشیدی
شیما رحمانی

سایه را کردی بغل تا من رَهَم را گم کنم؟!
بهترینم، مِهر در چَشمِ تو غوغا می کند.
شیما رحمانی

سایه را در بَر گرفتی تا رَهَم را گم کنم؟!
لعنتی، خورشید در چَشمِ تو غوغا می کند.
شیما رحمانی

شک می کنند هنوز
بر همه چیزها و باز،
بر شعرهای من...
لبخندهایِ تو...
بر سایه هایِ دراز خویش...
بر رنگین کمان هم...
شک می کنند هنوز ؟!

گم می شوم در ازدحام دنیا؛
وقتی که نمی شود پیدا؛
حتّی،
سایه ای از بلندای قامتت،
در انزوای پس کوچه های خلوتِ احساسم!

زهرا حکیمی بافقی (الف احساس)

هیچ اگر سایه داشت من همان سایه ی هیچ ام ...