متن شاعر

دست در دستت نَهَم ای بی وفا

تو نکردی روزگاری با من جفا

من که یک دَم داده ام به تو صفا

تو گرفتی از دلم عشق و ثنا

شاعر: همایون بلوکی

هر صبح به زنبور🐝، عسل می چسبد

شاعر که شدی فقط غزل می چسبد

امّا به مذاق زوج های عاشق

صبحانه لب و بوس و بغل میچسبد
«همایون بلوکی»

دردانه ی من چه ماجرایی داری
چه شاعر خوش ذوق و بلایی داری

دیوانه ی اشعار منی می دانم
سلطان دلم، عجب رهایی داری

شادم که تو هستی و جهان باتو بهشت
تا هست جهان ، گلم فدایی داری

در قاب نگاه پاک و رامشگر عشق
یک عالمه تصویر خدایی...

توعاشق شعری ومن شاعرترینم
بگذارعشقت دردلم سامان بگیرد

بایک غزل،یامثنوی،یاشعرنوئی
بگذاراین دیوانگی درمان بگیرد

توشاعرم کردی مراباچشم مستت
بگذاراین چشمان خسته جان بگیرد

گاهی غزل هم رنگ میبازد دراین عشق
بگذاراین باراین خطا، آسان بگیرد

رقیه اکبرپور (شبنم)

او شعر بود و من شاعرش؛

این بود قصه آفرینش !

ارس آرامی

مردی که جلوی تاکسی نشسته بود، گفت: «هنوز باورم نمی شه عباس صفاری هم رفته باشه.» مردی که عقب تاکسی نشسته بود، گفت: «کی بودن؟» مرد جلویی گفت: «شاعر مورد علاقه ام.» مردی که عقب تاکسی نشسته بود، گفت: «می شه یکی از شعرهای ایشون را برامون بخونید؟» مرد کتابی...

اگر احساس من در قلبت،ارزشمند می افتاد
کنار قهوه ی تلخ نگاهت،، قند می افتاد

اگر همسایگی، با چشم های تو، میسر بود
اگر تصویر تو، هر دفعه با لبخند می افتاد

تماشایت، دگر در انحصار چشم هایم بود
اگر این آرزو، با عشق و تو،هم بند می افتاد

من...

تو
به شب های پاریس می مانی
آرام و رومانتیک و شاعرانه
کافی ست
مردی به تو برسد
خواه ناخواه
شاعر می شود ...

رها کردی مرا هرچند در آغاز فصلی سرد
ولی با خاطرات شاعری عاشق چه خواهی کرد!؟

قدم زد پا به پایم کوچه، هر شب خاطراتت را
برای زندگی کردن شدم روحی خیابان گرد

مرا بردی کنار چشمه ات، لب تشنه آوردی
دلت می خواست از گرمای آغوشت شوم دلسرد

برایت...

میخواهم تمام لحظه ها را از تو پر کنم تا تمام زندگی من بشوی؛
به من یاد بده چگونه نگاهت کنم که خنده ات باشم؛
چگونه صدایت کنم که پاسخت باشم؛
و چگونه در آغوش بگیرمت که قرارت باشم؛
به من یاد بده ناگفته ای از سکوتت، معمایی از خنده...

واقعا نمیدانی؟
برای تو چه تفاوت دارد
که چند خزان ، موهایم ریخت!!
چند زمستان ، محاسنم سپید...
و به پیشانی ام چین افتاد!!
آن روزها
که عشق سرِ زا رفت
باورکن ، منِ شاعر
پای گهواره ی ِ بغض هایی پُر تکرار
پیر شدم رفتنی را
بانی اش؟
هی......

برای محافظت از خود در برابر چاپلوسی راهی غیر از این نیست که به مردان بفهمانید که گفتن حقیقت شما را آزرده خاطر نمی کند.

با تناسخی بی نقاب
--شاعرم آفریدی!
مگر آئینه ی خلقتم بودی؟
که ابر شدی وُ،
باریدی،،،
که به جوشم وُ شعر بنویسم!؟
...
باور کن،،،
تکلمی در کَرت های تاکم نیست.
مگر پلکی شراب فرو ریزی!
آنگاه،،،
با من شعری فاصله نمی گیرد!

به تقویم تازه ام،،،
-- امتدادی فرما!...

عشق بی اندازه ارزان شد، کسی چیزی نگفت
بی بهایی نرخ انسان شد، کسی چیزی نگفت

حرمت و احساس مان، شد پلّه ی شأن هوس
رد شدن از هرکه،آسان شد کسی چیزی نگفت

عشق، تنها ماند و هرگز عرض اندامی نکرد
دل،مطیع امر شیطان شد، کسی چیزی نگفت

گفت \ف\،،،...

من شاعر چشمان تو بودم ، توندیدی
هر ثانیه خواهان تو بودم ، تو ندیدی
☆☆☆
تو یوسفِ در بند ، دل من چو زلیخا
اندر پی ِ پیمان تو بودم ، تو ندیدی
☆☆☆
فرمانده این لشکر اندوه چه خواهی ؟
من کُشته بفرمان تو بودم ، تو ندیدی...

روسری ای که در باد می رقصد
رویای رنگ پریده ی... زنی است
که از فرسنگ ها فاصله
تو
را
به.... ««نام »»می خواند

گیسوان بیقراری ام
در هوای مهربانی ...شانه هایت
سفید
خواهد شد
در شبی که ابر دلتنگی
بغض های نباریده ی "دوستت دارم" را
بر تنت می...

مرا با شعر کاری نبود!
طرح لبخندت را دیدم،
حیف بود آن را نَسُرایم...

جنگلی را

سر بریدند؛

کاغذها شاعر شدند

تو،،،
شاعری!
وَ من؛
تندیسِ شعرهایت!


(رها)

بسم رنگ آن دو چشمت شعر من آغاز شد
اولش گفتم، بگویم شعر مایل بر کجاست
تا که رویت هست از چیز دگر گفتن؟... نخیر
شعر من امشب تمام و تام راجع به شماست
شعر من با روی زیبایت عجین گردیده است
حقُ وَالاِنصاف رویت اَحسَنُ الخلقِ خداست

شعر من...

نام مرا گذاشتند امیر به معنای واقعی
اما به دست عشق شدم اسیر به معنای واقعی

عالم مرا به نام شاعر تو میشناسدم
با گفتن از شما... شدم شهیر به معنای واقعی

راهم ز راه عشق سوا بوده از ازل
دیدم تو را و عوض شد این مسیر به معنای...

خسته ام از تو و از مکر و ریا می فهمی..؟
بی وفا بودنت و ژستِ وفا می فهمی..؟

خسته ام خسته تر از کودک کبریت فروش
زیر باران و ... کسی گفته گدا می فهمی..؟

مثل مردی که از او مانده فقط یک پسر و
شده آلوده ی تزریق...

عاشق نشدم که بی تو شاعر بشوم
در خوردن بغض، بی تو ماهر بشوم
لبخند زدی خودت نمیدانستی
یک روز به عشق، بی تو کافر بشوم
بعد از تو قرار شد بمیرم اما
انگار بناست بی تو ظاهر بشوم
کابوس ندیده ای که احساس کنی
در مرگ چقدر بی تو...

رفته ای
وَ بر دفترِ شاعر ، نقطه چینِ ردِ پای توست
چیزی نمی شود جای آن نوشت... .


حادیسام درویشی