متن شاعر

شعرهایم را،،،
مُثله کردم وُ،
به آتش انداختم...
...
تو اما؛
ابراهیم بودی که،
از شعله و دود-
به پا خواستی!


لیلا طیبی (رها)

گیجم و قرن هاست گم گشتم، در شب خسته ی جهان خودم
مثل اصحاب کهف در خوابم، مانده ام دور از زمان خودم

ورق خفته در کتابچه ام، کودکانه مرا \طیاره\ بساز
بپران و کمی بلندم کن، نیست پرواز در توان خودم

دل من قسمتش پریشانی ست، شاعرم عادتم خود...

کوردم؛
آی ی ی کوردم،،
کورد!
شبیه بلوطی که
با هیچ باد و بارانی
ریشه های ستُرگم؛
کنده نمی شود!



سعید فلاحی (زانا کوردستانی)

لب به احساس زدم مست شدم، فهمیدم
شاعران مست ترین طایفه هشیارند!

بی خود از حال شدن گرچه گناه است ولی
شاعری جرم قشنگیست اگر بگذارند!

ارس آرامی

شعر می خواندم که شاید از سرم بیرون روَی

در عوض یک شاعر مخصوص دربارت شدم

ارس آرامی

جانی و در خاطرم شاید از آن هم بیشتر!
.
یک هوا از دلبر و آرام جان هم بیشتر!
.
با منی! تویِ اتاقِ آبیِ احساس هام
.
مهربانم با تو! نه! از مهربان هم بیشتر!
.
نوتری هر بار در مصراع ها، در بیت ها
.
از زبانِ روز...

شعر اگر نتواند
موهایت را بسراید
وکلمات،زیبایی چشمان مشکی ات را توصیف کند.
وقافیه ها با عطر تو پر نشوند.
به چه کار می آید؟
به صبح می رسد؟
آیا ارزش وقت را دارد؟
لیکن شعری که شما را ندارد،محبوبم.
من را شاعر نمیکند...
نه پاریس
نه اینجا
نه دمشق...

جه ماڵی تۆ پڕ له ژانه،

رێشه دڵیان

-- ئه و پیاوه کانی وا تۆیان دیه ی!

...

له ئێش ئیشق تۆ،

-- یان ئه مرن،،،

یان که شایه ر!!!





∞ برگردان فارسی:



زیبایی ات دردناک است،

زخمی بر دل دارند

-- مردهایی که تو را دیده اند!

...

از...

پدرم،
شاعر نیست!
پدرم هرگز یک شاعر نیست
پدرم،،،
اما می داند،
خوب هم می داند
دردِ یک سُفره ی خالی
چاره اش:
نان ست!


سعید فلاحی(زانا کوردستانی)

پدرم،،،
شاعر نیست...
رنج هایش را اما
می گِریَد،
می موید
با خودش زمزمه هم گاهی دارد
از زمان هائی خوب
پدرم،،،
شاعر نیست!
ولی از وزن \جدائی ها\ آگاه است
صاحب دفتر و دیوانی از\
\اشک\ است
پدرم می داند، می داند؛
(درد)هم قافیه ی (مرد)ست


سعید فلاحی(زانا کوردستانی)

پدرم،،،
شاعر نیست...
گرچه از اوج غزل آگاه است
شعر او موی سپید،
شعر او؛
یک تنِ رنجور وُ؛
نحیف!
خسته از تنهایی
سال ها بی مَحرم!


سعید فلاحی (زانا کوردستانی)

دست در دستت نَهَم ای بی وفا

تو نکردی روزگاری با من جفا

من که یک دَم داده ام به تو صفا

تو گرفتی از دلم عشق و ثنا

شاعر: همایون بلوکی

هر صبح به زنبور🐝، عسل می چسبد

شاعر که شدی فقط غزل می چسبد

امّا به مذاق زوج های عاشق

صبحانه لب و بوس و بغل میچسبد
«همایون بلوکی»

دردانه ی من چه ماجرایی داری
چه شاعر خوش ذوق و بلایی داری

دیوانه ی اشعار منی می دانم
سلطان دلم، عجب رهایی داری

شادم که تو هستی و جهان باتو بهشت
تا هست جهان ، گلم فدایی داری

در قاب نگاه پاک و رامشگر عشق
یک عالمه تصویر خدایی...

توعاشق شعری ومن شاعرترینم
بگذارعشقت دردلم سامان بگیرد

بایک غزل،یامثنوی،یاشعرنوئی
بگذاراین دیوانگی درمان بگیرد

توشاعرم کردی مراباچشم مستت
بگذاراین چشمان خسته جان بگیرد

گاهی غزل هم رنگ میبازد دراین عشق
بگذاراین باراین خطا، آسان بگیرد

رقیه اکبرپور (شبنم)

او شعر بود و من شاعرش؛

این بود قصه آفرینش !

ارس آرامی

مردی که جلوی تاکسی نشسته بود، گفت: «هنوز باورم نمی شه عباس صفاری هم رفته باشه.» مردی که عقب تاکسی نشسته بود، گفت: «کی بودن؟» مرد جلویی گفت: «شاعر مورد علاقه ام.» مردی که عقب تاکسی نشسته بود، گفت: «می شه یکی از شعرهای ایشون را برامون بخونید؟» مرد کتابی...

اگر احساس من در قلبت،ارزشمند می افتاد
کنار قهوه ی تلخ نگاهت،، قند می افتاد

اگر همسایگی، با چشم های تو، میسر بود
اگر تصویر تو، هر دفعه با لبخند می افتاد

تماشایت، دگر در انحصار چشم هایم بود
اگر این آرزو، با عشق و تو،هم بند می افتاد

من...

تو
به شب های پاریس می مانی
آرام و رومانتیک و شاعرانه
کافی ست
مردی به تو برسد
خواه ناخواه
شاعر می شود ...

رها کردی مرا هرچند در آغاز فصلی سرد
ولی با خاطرات شاعری عاشق چه خواهی کرد!؟

قدم زد پا به پایم کوچه، هر شب خاطراتت را
برای زندگی کردن شدم روحی خیابان گرد

مرا بردی کنار چشمه ات، لب تشنه آوردی
دلت می خواست از گرمای آغوشت شوم دلسرد

برایت...

میخواهم تمام لحظه ها را از تو پر کنم تا تمام زندگی من بشوی؛
به من یاد بده چگونه نگاهت کنم که خنده ات باشم؛
چگونه صدایت کنم که پاسخت باشم؛
و چگونه در آغوش بگیرمت که قرارت باشم؛
به من یاد بده ناگفته ای از سکوتت، معمایی از خنده...

واقعا نمیدانی؟
برای تو چه تفاوت دارد
که چند خزان ، موهایم ریخت!!
چند زمستان ، محاسنم سپید...
و به پیشانی ام چین افتاد!!
آن روزها
که عشق سرِ زا رفت
باورکن ، منِ شاعر
پای گهواره ی ِ بغض هایی پُر تکرار
پیر شدم رفتنی را
بانی اش؟
هی......

برای محافظت از خود در برابر چاپلوسی راهی غیر از این نیست که به مردان بفهمانید که گفتن حقیقت شما را آزرده خاطر نمی کند.

با تناسخی بی نقاب
--شاعرم آفریدی!
مگر آئینه ی خلقتم بودی؟
که ابر شدی وُ،
باریدی،،،
که به جوشم وُ شعر بنویسم!؟
...
باور کن،،،
تکلمی در کَرت های تاکم نیست.
مگر پلکی شراب فرو ریزی!
آنگاه،،،
با من شعری فاصله نمی گیرد!

به تقویم تازه ام،،،
-- امتدادی فرما!...