شعر

نداری بیکسی هردو چو آتش بسوزانده دل و بال و پر من
ندارم من دگر سودای پرواز نمانده چون دگر هیچ باور من
خلایق یک به یک دل را شکستند تراشیدن بت غم پیکر من
همه عشق و جوانی ام ربودند از این شد قصه غم ازبر من...هجران

تو آن سیلی و من آوار گیلانم تو می دانی؟!
که هر دم غرق می گردم میان این هیاهویت؟

شبیه شعر می ماند نگاه گرم و گیرایت
پر از اسرار پنهانی است چشمان هنرجویت

کمی دیگر بمان تا شب بمیرد... سحر آید سیاهی پر بگیرد...

شب غم افزای قهوه دم کرده است
به یاد آن غروب خاطره سوز دلبسته است
رنگ روز نارنجی در آسمان گرم
با نغمه های خمار شعر، شب نشسته است
تا که غروب روح آرامش بهار است
قهوه، قصه ی مرهم اشتیاق دلستان است


غزل قدیمی

هنگامی که خورشید غروب می کند،
به کافه ای می روم و قهوه می گیرم،
سکوت در این کافه می نشیند،
غروب در چشمان خسته ی مردم می نشیند.
سکوت سنگینی در فضا حکمفرما است،
زبان ها خموشند، قهوه ای که می نوشم،
خروش دل تنهایی ام را به جوش...

حال ما را کسی نمی فهمد
سال ها سوختیم و دود نداشت
زندگی یک دروغ مسخره بود
هیچ کس واقعا وجود نداشت!

با تو
امشب فکر تو در خیالم پر می زند
عاشقانه های تو بر دلم سر می زند
سالهاست به دل قبله گاه عاشقی شده ای
که بر کعبه ی دلت خالصانه در می زند
روشن دل گشته ام در ره عشقت لَختی بتاب
که تاریکی شبهای من با تو...

قصه عشق
از ازل قصه ی عشق بر سند دل زده اند
عاشقان را عقل نیست ، چون عاقلان می زده اند
در نبرد عاشقی نیم بیشتر خونین جگر
آنان که شیطان صفت اند از پشت خنجر زده اند
سینه به سینه دست به دست گشته کتاب عاشقان
آنان که...

به باغچه رفتم

گل های رنگین دیدم

اما بوی تو نبود

به درخت نگاه کردم

برگ هایش رفته اند

مثل دوستان من

در این پاییز زرد

برگ ها می ریزند

من هم ، مثل آن ها

به دریا نگاه کردم

امواج آرام بودند

مثل قلب من

در این شب تاریک

فقط چراغ خیابان

رفیق من است

شهادت میدهد قلبم که پُر بودم ز احساست

ولی این کار بیهوده گرفت از من جوانی  را

سجاد یعقوب پور

بیچاره دلم تنگ شده , یار ندارد
افسرده شده با احدی  کار ندارد

در زندگی و ساختن شور  جوانی
در جمع همه هست ولی تار ندارد

سجاد یعقوب پور

زیر مجموعه ی خودم هستم

مثل مجموعه ای که سخت تهی ست

در سرم فکر کاشتن دارم

گرچه باغ من از درخت تهی ست

عشق آهوی تیز پا شد و من

ببر بی حرکت پتوهایم

خشمگین نیستم که تا امروز

نرسیدم به آرزوهایم

نرسیدن رسیدن محض است

آبزی آب را...

ویرانه نه آن است که جمشید بنا کرد
ویرانه نه آن است که فرهاد فرو ریخت

ویرانه دل ماست که با هر نگه دوست
صد بار بنا گشت و دگر بار فرو ریخت

بهزادغدیری ، شاعر کاشانی

دلتنگ تو هستم که دلم کردہ هوایت
شک نیست، مرا می کشد این درد نهایت

تا چند لب پنجرہ ها کز کنم از غم
با پنجرہ ها از تو کنم حرف و حکایت

هی با خود و با این دل تنگم بزنم حرف
خالی شود از غصه به دل یکسرہ...

دره سرسبز آرزوی من است
با برگ های شسته ی درختان
آبشاری دارد پراز خوشه های شکوفه
گرمای آرامش در خود نهفته

غزل قدیمی

فراق و دوریت دیوانه ام کرد

چو مجنون راهی ویرانه ام کرد

چنان داغی به دل ماند از جدایی

که با هر آشنا بیگانه ام کرد

دیرگاهی است،
که ریخته سیاهی شب،
همه جای این دشت،
ارمغان آورد خاموشی لب.
دیر زمانی است،
که شب سرد است و من افسرده،
همه جای این باغ،
تیرگی هست و گل ها پژمرده.
ایامی است،
که پیکرم بی جان است و دلم لرزان،
همه جای این تن،
دلتنگی و...

بگذار بگویند و بگویند و بگویند
بگذار ببُرند و بدوزند و بپوشند
تو بخند، گوش بده، خیره بمان، هیچ مگو!

من چه هستم
شعری غمگین،
زخمه ای حزن انگیز بر سه تار،
یا که آوازی غمین.
نکند قطره اشک بی قراری های شبانه
که از چشم مردی تنها در سکوت می چکد.
من چه هستم
ناله ای از دل بی قرار،
آهی جهان سوز،
یا که اندوه چشم به راهی...