وقتی غروب زود می رسد کسی از جایی دور نِی می زند و زمزمه ای نزدیکتر، می نشید جایی میانِ پیچ و تاب موهایم اما هر چه نگاه می کنم آنسوی پنجره ، چنارها بی برگ! سالهاست از فصل کوچ گذشته ومن در کالبدم جا مانده ام، حالا گرمایی نیست...سرمایی...
اینجا هوا ابری ست و من در آبشخور حوادثش پیِ تنهاییِ خود می گردم.... درختی شده ام بی بار که برگهایم سبز است و ریشه هایم زرد پنهانش می کنم تا سپیده ، غروب را در من نیابد
پاییز باشد... جمعه باشد... غروب باشد... و دلتنگی ؛ دلتنگی...! عجب جمعه ی دلگیری داری پاییز !
(بی گمان می گذرد) بی گمان، خواهد رسید روزی، که بشویی دست و دلت را، در جوی روان بی گمان آید روزی، تا بنشینی کنار آتش چای بنوشی با شیرینی عمر زندگی را باز ببینی، که باز می خندد به روی تو نترس ای جانم، نترس... بی گمان از پس...
خیابان غروب می کند در اندوه گام هایم خانه ام کجای شهر گم شده است؟
بیچاره آفتابگردان تا غروب هرچه خود نمایی کرد عشقش را ندید!...
بریز عطر نفس هایت را روی تن تب دار جمعه مطمئن باش صبح هایش طعم سیب و غروب هایش... رنگ بهشت خواهد گرفت!
هر برآمدنی فرو رفتنی دارد کاش هرگز به غروب نرسیم
غروب اجراى هر روزه نمایش دلتنگیست همین قدر زیبا همین قدر با شکوه همینقدر غمناک گویى غم جهان است که در جان آدم ته نشین میشود
دوست داشتنت هر صبح در من طلوع میکند و این یعنی غروب تمام غصه هایم...
شمشیر را از رو بسته شبی که غروبش دلگیر است...
چه بی موقع رفتی... تازه داشت شباهت غروب و گونه هایم... طلوع و موهایم... انار و لب هایم را باورم میشد ...
پاییز پرنده رفته و متروک لانه اش به جا مانده و کوهستان گویی که تیره تر شده است غروب و من کنار چشمه ای که سر از سنگ ها درآورده و نِی لبکت را که در بهار زیرِ شاخه های سبز گم شده بود دیدم به زیرِ نورهای غروب، شعله...
در دل من... همیشه زمان به وقت چشم های توست... چشمهایت را که می بندی... غروب می کنم...
روزی خواهد آمد صبح یکی از همین روزهای باقی مانده جاده ی رو به غروب را قدم خواهم زد . با شتابِ بال پروانه و نرم آهنکِ صدای پایِ حلزونِی کوچک که به جای صدفش صندوقچه ای بر گُرده اش آویخته با مُهر یادگاری هایِ خَراشانیده همه جایش تو به...
دلتنگی نه خیابان است نه کوچه نه شب می شناسد نه روز نه جمعه است و نه میان هفته دلتنگی لحظه ی غروب است برای آسمان دلم که نظاره میکند فقط دور شدنِ تورا ...
نمی شود از فصل ها پاییز را کنار گذاشت .. از هفته ، جمعه را حذف کرد و از روز ، غروب را ندید . نمی توانم از جهان کشورت را نخواهم از کشورت ، جاده هایی که به شهر تو می آیند و از شهر تو ، خیابان های...
درست همان لحظه که غرق آرزوهایت هستی ساحل ،زیر پایت را خالی می کند خوب غروب را نگاه کن شاید آه و بغض مرا ببینی
تو را بی چتر می بینم زیر باران با موهای ریخته بر گونه تو را در ساحل می بینم تا مچ در آب می خرامی و می بری دل را تا افقی سرخ در غروب تو را در باغ انگور می بینم مست از شاهانی ی شراب نشده تو را...
بعداز اون غروب دلگیر توی ماشین وقتی پردادی همه رویامو میدونستم که پی بهونه هستی میدونستم دوباره نمیخوای که بشنوی حرفامو دیگه خسته از گلایه کردنم دیگه خسته ام از اینکه هی بخوام بگم عاشقانه باز دوستت دارم بگو ای عزیز دل نازک من چی دوباره دلتو خون کرده عشق...
دنیا نمےگذرد این ماییم کہ رهگذریم... پس در هر طلوع و غروب زندگے را احساس کن و مہربان باش، شاید فردایے نباشد شاید باشد و ما نباشیم... فراموش نکن دنیا به کام توست. پس برقص تا دنیا مجبور شود سازش را روی حرکات تو کوک کند. برقص و زیباترین رقصت...
ای انسان... نور خورشید دارایی تو نیست!!! تویی که گلوی هر طلوعی را با دستانت می فشاری و غروب ها را با غرور به تماشا می نشینی... تو حتی دریا را رو به پنجره ات سرپوشیده انتخاب می کنی. کوری میراث ابدی توست. در هزار توی ذهنت تنها و تاریک...
روزهای هفته فرقی بر سر حالمان باز نمی کنند جمعه باشد یا شنبه،غروب،غروب است... عشق بازی های خورشید و افق ماشه ی دلتنگی را می چکاند و فشنگ فخر فروش بوسه هاشان، خون آلود می کند دل آدمی و آسمان را... حال تو بگو سهراب پشت دریاها،مغرب اش غروب ندارد...
چه سرخوش است جمعه بی خبر از دلمان،با طلوع زود هنگامش و از غروبی که جانمان را میگیرد تا به سر آید
