متن غمگین

زمستان بعد تو،
در حالت تکرارش ماند ...!

ارس آرامی

این غم هایِ صاحب مُرده
اِرثیه اجدادی من است!!

ارس آرامی

حال من

حال خاکی ست

که افتاده به پای ماهی

برای محو شدن ردپا روی برف،
فقط آمدن یک برف تازه لازم است

به همین راحتی فراموشم کرد!


ارس آرامی

رفتی ولی این را بدان ،

ماموت ها از تنهایی منقرض شدن نه از سرما !!
ارس آرامی

‏دردناکترین قسمت مرگ علی انصاریان اینه در جواب چرا ازدواج نمیکنی گفت خیلی دوست داشتم اینکارو بکنم اما مادرم تنهاست .فکر کردم تنها بودن مادرم شاید اذیتش کنه برای همین سعی کردم بیشتر وقتمو الان بیشتر تایممو بزارم برای مادرم که از این تنهایی بتونم درش بیارم . مرگش مادرش...

تو هستی، من هستم،
ولی ما نیست!

امان از این ضمیر جمع
که برایم جور نشد!!

ارس آرامی

|| ایستگاه درد ||

ما اگه مسافر قطار بودیم
پس چرا کسی بلیط ما را پاره نکرد؟

قطار در روحمان سوت کشید و رفت،
ریل ها در استخوانمان آتش گرفتند!
و سوزن بان با بستن ریل،
ما را در این :ایستگاهِ درد: محبوس کرد...

ارس آرامی

‏تو از همه به من نزدیک تر بودی
و رفتنت مرا از همه غمگین تر کرد
به من بگو
آخرین شاخه چطور می شکند؟

روزی آمدی که همه رفته بودند،حالا همه آمده اند و تو نیستی و روزهایم پر از خالیست بی تو..

هفته پیش گواهینامه را گرفتم
همان طور که همیشه درموردش حرف می زدیم

چون تو خیلی هیجان داشتی
که بتوانم تا خانه ات رانندگی کنم

ولی امروز به سوی حومه شهر رانندگی کردم
با گریه؛ چون تو آنجا نبودی!

از گورستان قلب من که می گذری
کمی آرام، گام بردار
سال هاست آنجا
مجنونی آرمیده است
که آغوش هیچ لیلایی
آرام اش نکرده بود.



سعید فلاحی (زانا کوردستانی)

باران که بارید فهمیدم,
میتوان چه آسان اشک ریخت,
و کسی را ندید
و تنها مات و مبهوت بی تمرکز از هر قدم زدن
به صدای باران گوش داد
و آهسته دسته ی چتر را ,
از تنهایی بویید.

چه توفیری دارد
در شکلِ اسارتم
--لباس سفید،
یا راه راه!؟
وقتی،،،
تن پوشِ روزهایم،
-- سیاه ست!



سعید فلاحی(زانا کوردستانی)

این روزها
نفس نه
آه
می کشیم

«ما زنده ایم که زندگی کنیم و زندگی زنده است که زین در دست قضا دهد و آن گونه که او می گوید زندگی کند.
سرنوشتی که خیلی وقت ها مسخر می شود و زین خودش را می دهد به دست خودمان،اما بسی موسم ها هم سرنوشت لامروت خودش زین...

ساقیا در جام قلبم مِی ز جنس زهر ریز
کز مذاقش بی وفا یک دم کند از دهر خیر

بعد از آن روز دیگر نه صدایت را شنیدم و نه چهره ات را دیدم.
سال ها می گذرد از آن روز تا امروزی که دیگر چهره ات را به یاد نمی آورم. سخت بود ولی از هر چیزی که تو را به من وصل می کند فاصله گرفتم. نباید...

یک شهر پر از آدم
و این
حجم پر از درد،
لعنت شود آن شب
که توُ را
بُرد و نیاورد..

غمگینم، چونان پیرزنی که آخرین سربازی که از جنگ بر میگردد پسرش نیست.

گاهی چشم ها راست نمی گوید
نِگاه هایی که طعم گَس داردو هوس هایی که طعم لبخندو غلط کردن های بی جای عاشقی.
دریای خوش باوری ها هیچ وقت ساحل ندارد و همچون سَراب صحرا تو را سمت جنون میبرد.
بیهوده بود بی خوابیها وبه آتش کشیدن سیگارها برای ترک...

ما دو پیراهن بودیم
بر یک بند... یکی را باد برد
دیگری را باران هر روز
خیس میکند...

در این روزها گریزانم از منی که
به تاراج می برد هستی خویش را
باید کفش هایم را در بیاورم
و پاورچین پاورچین
از خودم دور شوم
آنقدر دور که دیگر
نباشم ،
نبینم ،
نشنوم

زهرا غفران پاکدل

بی تو من ماندم و این خانه و این سرنوشت
بی تو من دیگر نمیدانم چه باید گفت و چه باید نوشت