متن ناز

سر ذوق آمدم از خنده ی تو،باز بخند
بی تفاوت به جهان باش و فقط ناز بخند

تو اگر ناز کنی، ناز کشیدن بلدم
ناز از آن چشم پر از عشوه خریدن بلدم

قفس خستهٔ دلی های من عاشق را
باز کن تا که ببینی که پریدن بلدم

لب تو باغ انار است، به شوق آوردم
میوهٔ عشق ز لبخند تو چیدن بلدم

خنده کن تا بشوی...

هزار دیده به روی تو ناظرند و تو خود

نظر به روی کسی بر نمی کنی از ناز

مثل طرح های قاجاری!
مثل سیبِ سرخِ تب داری!
باشکوه مثل یک دریا
هرچه زیباست، تویی! آری!

هرچه چشمِ شور، دخترجان!
از تو دورِ دور! دخترجان!
شعر هرچه هست، تقدیمِ:
خدای غرور! دخترجان!

مثل کوچه های تبریزی!
مثل کوردها دل انگیزی!
ای شمالِ خاطرات سبز
ای جنوبِ زردِ پاییزی!

خنده...

از تو ناز و از منم باشد نیاز

طبق قانون، ناز دلبر می کشم!

ارس آرامی

نگار بر سر ناز است وای بر من و دل

ز غمزه شعبده باز است وای بر من و دل

ارس آرامی

دلبرم گاهی به من زل میزند

در کنار گیس من گُل می زند

در سرم آواز بلبل می زند

نغمه های او به هر دردی دواست



دوست دار چشم و ابرویش منم

عاشق امواج گیسویش منم

کشته ی ماه بر و رویَش منم

اخم هایش می کند طوفان به پا...

صبح آمده
تا دلبری آغاز کنی
تا پنجره روی باغ گل
باز کنی
دم کرده ام عاشقانه
یک قوری شعر
من چای بریزم
بلدی ناز کنی؟

‎ای آنکه مرا برده ای از یاد، کجایی؟
‎بیگانه شدی؟ دست مریزاد، کجایی؟

‎در دام توأم، نیست مرا راه گریزی
‎من عاشق این دام و تو صیّاد، کجایی؟

‎محبوس شدم گوشه ی ویرانه ی عشقت
‎آوار غمت بر سرم افتاد، کجایی؟

‎آسودگی ام، زندگی ام، دار و ندارم
‎در راه...

شمیم غنچه های ناز دارد

هوای شعر و رقص و ساز دارد

گذشت اردیبهشت و دفتر من

هنوز عطر گل شیراز دارد

شهراد میدرى

عشق...
یعنی تو، در زیر باران
یعنی من، گم شده در میان نامردان
یعنی تو، با درد های فراوان
یعنی من، به همراه یک درد بی درمان
عشق؛
یعنی من و تو، به همراه حرارت آتشین دست های مان...
عشق؛
یعنی من و تو، به همراه بوسه های داغ لب...

شیدایی


مجنون تر از مجنون، لیلا تر از لیلایی
من ناز کنم شاید، سوی مَنَت باز آیی

یکبار تو را دیدم، در دام تو افتادم
دیوانه شدم، مجنون، از بس که تو زیبایی

مجنون شدم و واله، سر نهاده ام به باده
من جانِ دلت هستم؟، تو جانِ دلِ مایی...

دختر حوای آدم ناز کمتر کن بگو:
دوست دارم با تو باشم همنشین و هم کلام

میدانست
شلاق زمستان چه میکند !
با تن لخت میدانست اما اعتنا نمیکرد ؛
به ناز و ادای نارنجی برگ ها درختی که دل
در گردی شکوفه ی بهار نهاده بود ...

تو چه زود بزرگ شدی !

و من چه زود پیر !

انگار زمان ناز تو را کشید !

و بر من تازیانه زد !

دخترم آمدی به دنیایم
عطر گل پخش میشود با تو
بوسه ات روی گونه های پدر
زندگی بخش میشود باتو

بغلت میکنم که ناز شوی
و ببوسم تو را که لوس شوی
ارزو میکنم بمانم تا
تو به دست خودم عروس شوی

دخترم ، ناز من غزل بانو
شاعر بیت...

دلبرا یک بوسه دادی این قدر نازت ز چیست؟
گر پشیمان گشته ای بگذار در جایش نهم..!

در جواب دلبری هایم، شروع ناز کن
پای چشمان سیه را،در جهانم باز کن

گیره ی موبند را،از گیسوان خود دَرار
سردی آغوش من را، با تنت اهواز کن

منکه شاعرگشتنم،باچشم زیبای تو شد
حضرت انگیزه ام، کشف رموز راز کن

خوبرویان جهان را،رسم بربد عهدی است
بشکن این زسم...

با وجود اینکه صاف و ساده بود
چشمهایش ناز و فوق العاده بود


هرچه از زیباییش گویم کم است
ماه گویی بر زمین افتاده بود

علی اکبر اسلامیان بیدل خراسانی

شکوفه
روزی فکرش هم نمی کرد که از جان درخت بروید ...
و حتی خود درخت پس از گذران زمستانی سخت...
 فکر نمی کرد میوه ای از او به بار بنشیند
و قصه برگ 
و پاییزی که تقدیرش است ...
شاید فکرش هم نمی کرد از بالای سر به زیر...

ای باد صبحگاهی از من ببر سلامی
در نزد آن دلارام نا گفته هر کلامی
آرام و بی هیاهو بوسه بزن به مویش
تا روز گردد آغاز با ناز و شادکامی

این غزل ها به خدا مفت نمی ارزیدند
اگر این دختر و این عشوه و این ناز نبود!

دلم پرواز می خواهد
به سوی آشنایی ها
به جای دست، جفتی بال
به رنگی ناز می خواهد
دلم با راز می گرید
ولی آواز می خواهد
دلم کابوس می بیند
ولیکن خواب می خواهد

دلم تنگ است
دلم پرواز می خواهد

نوازش کن دلم را، ناز می خواهد
دلم...

ما زنها
هزار و یک ادا و اطوار داریم!
راست می گفت فروغ
که به دل آری و به زبان نه داریم!
دست خودمان نیست
خدا هم وقت آفرینش
نازمان را کشیده!