متن پاییز

هیچکس
هیچکس
انتظار ِ انارها را به وقت ِ چیدن ندیده است
ندیده و از درون
صدای ِ ترَک هایشان را نشنیده
به جز پاییز
که برای همیشه دل گیر شد
و زمستان که تا ابد
دل سرد

یلدا ، نوروز ، بهار
تقویم برای ما
همان پاییز است !
روزهایی زرد
و صورت هایی
از سیلی سرخ شده
یلدا ، شب پیوند ما
با پاییزی دیگر است !


مجید رفیع زاد

پاییز فصل ضیافت هایی
از جنس ماندن بود
وقت رقصیدن برگ های سرخ
و فصل نوشیدن قهوه ی یکرنگی
ای کاش بودی
تا برای تمام دلتنگی هایم
ترانه می خواندی
و چون پاییز
فصل دلخواه من می شدی


مجید رفیع زاد

صدای پای یلدا می اید..

انتهای خیابان اذر...

خزان بوی رفتن میدهد...
وقرار عاشقی برف و
برگهای رنگی وعشق بازی

عاشقانه عروس فصلها..،؛
چه کسی گفته پاییز کرک وپر ندارد
پاییز جان میدهد..!
زمستان جوانه میزند..!
وهمه چیز به اسم بهار تمام میشود.
اسمان بغض میکند...
پاییز چمدان بدست ایستاده.....

درخشش نور مهر بر پاییز نشسته
برگی بر زمین، رویای بی پایان را در خود جای داده
در آرامش خواب، نیایشی بر کنار زمین آغاز شده
برگها با نوازش باد، به رقص درآمده
نور درخشیده، مانند شعله های روشن می درخشد
درختان میراث پاییز را می پذیرند،
در تابش سوزان...

برگای زرد
منو یاد تو میندازن
چه زود رسید پاییز ،بازم
اما این بار تو مال من، نیستی
روزا دارن
آروم آروم سرد میشن
غروبا دلگیر ترن
همه دنیا بهم میگن ،نیستی!
تو راحت از عشقم، گذشتی و بازم
من آرزوم اینه برگردی پیشم
همیشه تو ذهنم میمونی
اما من...

کاش میتونستیم بمونیم ،از این غم کهنه رها
با دست هم پل بسازیم ،میون این فاصله ها
بی تو گریه کردن چه بده ،باچشمای ماتو غم زده
گریه های مستی سردادن ،تو هوای تلخ میکده
خوب من خوب من ،خوب من خوب من
بی تو دلم میگیره
این پرنده بی...

در نیمکت چوبی می نشیند
پایم را نوازش می دهد تار و پود فرش پاییزیی
روحم از زردی و نارنجی گل ها آرامش می گیرد
مشغول تماشای تابلوی پاییزی هستم
سبزی رنگ خاطرات زرد می شوند و رقصان بر زمین می نشینند.
زیبایی پاییز، رنگ دیگری به دنیای ما بخشیده.

در این روزهای پایانی آذر ماه
پاییز با تمام زیبایی هایش رو به پایان است آرزو می کنم عاشقان این فصل شگفت انگیز با احساساتی گرم از آن خداحافظی و با عشق،
امید و شوق زندگی به زمستان پیش رو سلام کنند.
پاییزتان پر از عشق و صفا
و زمستانتان...

چای دم کرده ام و نشسته ام به گوشه ای
به تماشای برگ های زرد پاییزی

آسمان آبی است و خورشید می درخشد
و من در آرامشی وصف ناپذیرم

لذت بردن از این لحظه زیبا
بهتر از هر چیز دیگری است

پنجره ی روحم سوی آغوش طبیعت
گشاده ست و می نگرم به پاییز

از شور و شعف پر است دلم از این فصل
که می شود پناهگاه روحم

در پاییز، برگ ها می ریزند
و روحم را به سوی خدا می کشانند

در پاییز، آسمان آبی تر است
و روحم...

پنجره، آغوش طبیعت است
که روح را از قفس می رهاند
و در آغوش هزار رنگ پاییز
به پرواز درمی آورد

پنجره، پناهگاه روح است
که از هیاهوی شهر و روزگار
به آرامش می رساند
و در خلوت خود، با خالق هستی
به راز و نیاز می نشیند

صبح پاییزی، چای داغ،
آرام و بی دغدغه،
لذت و سرور در قلبم،
چنان که گویی در بهشتم.

از پنجره به بیرون می نگرم،
برگ های زرد و نارنجی،
در باد می رقصند،
و من سرمست از زیبایی شان.

ای یار، تو را به فصل پاییز می سپارم
که فصل شور و شعف و عشق است

پنجره، دریچه ای است به سوی طبیعت
آغوش سبز و خرمی که روح را می نوازد
پاییز، فصلی است که زیبایی طبیعت را دوچندان می کند
و پناهگاهی است برای روح خسته از زندگی شهری


غزل قدیمی

آتش می ریزد
به تن باغ
پاییز.

رضاحدادیان
شعر سپیدکوتاه

صبح پاییزی، هنوز تاریک است، اما با طلوع خورشید، زیبایی رنگارنگ پیرامونم را نمایان می سازد. با لمس لطیفِ یک لیوان چای گرم، طعم شیرینش آرامشی ناشناخته در دلم بیدار می کند. این لذت ساده ولی دل چسب، حرارت خنک صبح پاییزی را در بر می گیرد.

غزل قدیمی

پاییز در قلب این شهر،
برگ های رنگین کتاب روی شاخه های درختان جلوه گری می کنند
موج صدای لحظه ها در گوش زندگی نغمه سرایی می کنند.
نغمه ای روشن از پشت کتاب ها، همراه با تلالو روشنایی خورشید .
شهر را از تاریکی جهل بیدار می کند.

پائیز آمده است اما
در سرم هوای بهار موج میزند
پاییز آمده است اما
من در آغوشت
همیشه سبزم

میان
ترافیک آدمها
ماشین ها
میان بوی ماه مهر
دلم هوای مهر رفته ات را
بوی خوش پائیز را
عطر چای را
عطر کلوچه لاهیجان را
عجیب میخواهد
اماااا
پائیز آلبومی است
که باید تنهایی ورقش زد

از میهمانانِ زمستانیِ این کره ی خاکی بودیم و انتظار کشیدیم...

در پاییز برگ های پوشاننده ی شرم مان را

متقابلن زمین ریختیم

و زمستان برهنه وار گذشت

تا پاییز آینده، باید بپوشانیم شان

برگ ها به جای شان باز نمی گردند

زخم ها بسته نمی شوند

همه چیز باز...

خسته ام
مثل آخرین نفس یک برگ
زیر پای رهگذری بیخیال

ارس آرامی

با آفتاب خسته ی پاییز
تو را گرم می کنم
تو را که آبیِ آسمانیِ
هیچ فصلی
در پلک های خسته ی نگاهت
رنگی ندارد
و باران و آفتاب شهر
هر دو تو را
اندوهی دلپذیرند
که رنگین کمان
به زیبایی ِجعبه ی مدادهای رنگی ات
به رنگینی کتابهای مصور...

سبز می شود
و سرخ ،
و زرد ،
و میان این همه شدن
هیچ کس بر تنِ پاییز
خسته نباشی
حک نمی کند.