نه زیبا بود نه مهربان ، هیچ هم چشم های گیرایی نداشت ! کجاست ببیند که پناه میبرم به دروغ از شر دلتنگی ... مداوا میکنم دلتنگی ام را با دروغ ، آری : نه زیبایی ، نه پُر مهری ، نه چشمی دلربا داری!
سرد است هوا پناه بر آغوشت اینجا خبری نیست مگر آغوشت راه از همه سو بسته و یخبندان است ای عشق مرا بگیر در آغوشت !
پدر یک کلمه سه حرفی که پشت خیلی هامون بهش گرمه. ستون محکم شونه هاش پناهگاه امنیه که میشه خیلی از دلتنگی ها رو توش بارید. وقتی پتک روزگار ، بنای وجودت رو از هم می پاشونه با پناه دستای مهربونش دوباره آجر به آجر ساخته می شی. دختر که...
تنها من می دانم که پشت لبخندهایت آرامش دنیا را سهم سهم پنهان کرده ای ... و شب از ترس به سایه ی پشت چشم هایت پناه آورده... می خندی و من از جهان جا می مانم.. . بگذار شعر راه بیفتد بی کلمه تا به دست های تو برسد...
کسی را بیاب که بتوانی، تمامِ او را در عشق خلاصه کنی. که حاضر باشی، میان کلافگی هایت ساعت ها با او هم کلام شوی. و با کمک انگشتِ اشاره اش ؛ الفبای عالم را بیاموزی. کسی باشد که از تمنایِ نگاهش بخوانی؛ باید چهره ی واقعی ات را به...
پناه مى برم به خیال از شرِّ حقیقت... بیا باران بزنیم و مست بشیم...
آدم گاهی از یک سرزمین مهاجرت می کند، گاهی از یک فرهنگ، گاهی از یک رشتهٔ تحصیلی، و البته گاهی از یک آدم. مهاجرت از آدم ها شاید سخت ترین نوعِ مهاجرت باشد. باید از یک گوشهٔ قلبِ خودت به گوشه ای دیگر مهاجرت کنی. به آن گوشه ی کوچکِ...
یکدفعه نگاهی سنگین را بر تنم حس کردم. همان لحظه که برس را لای موهایم پایین می کشیدم و مست تماشای آسمان بودم. آبی مدهوش کننده! با چند تکه ابر بزرگ در حال بازی با باد . پیرزن همسایه ی روبرو بود.... هر روز صبح وقتی برای برس کشیدن موهایم،...
پناه به که باید بُرد که اشارهء ابروهای شیطانی اَت سمتِ خداست...؟ حادیسام درویشی
بچه بودیم و چیزی نمی فهمیدیم، بچه بودیم و بی خیال بودیم، برای خودمان دنیایی ورای این دنیا ساخته بودیم و در آن سیر می کردیم، شنگول و سرخوشانه تک تک کوچه های کودکی را گشت می زدیم، چرخ می زدیم و برای خودمان خیال های جانانه می بافتیم. بچه...
«ماه را...» گاهی همهء زیبایی های آسمان تنها می شوند و می ترسند اما این ترس را به روی خودشان نمی آورند تا زیبا بمانند! تنهایی شان که فراوان شود آنها با آن همه زیبایی به کجا پناه می برند؟ ماه را می دانم! ماه را هرکجا که تو پناه...
دیگر کسی به رازِ کنار زدنِ پرده ها پی نخواهد بُرد. ماه پشتِ ابر، من در تخیلِ تو، تنها...تنها...تنها! دیر شده است دیگر هیچ غریقِ بی راهی دلیل درستی برای دفاع از دریا نخواهد داشت. کلمات...به زانو درآمده اند شاعران... بُریده وُ من... بی معلوم! سرانجام آیا همهٔ ما به...
چشم های درشتی داشت...می شد توی برکه ی آبی رنگ چشمهایش تا صبح شنا کرد و خسته نشد... می شد هر صبح مثل آینه قدی ایستاد توی نگاهش و قد کشید... چشم های درشتی داشت...اما امروز دو تا برکه ی چشمهایش به رنگ خون شده بود...سرخ... سرخ تر از آتش...
ببین چطور پرنده ها بر پلک های من بال می زنند و ابرها بخت بلند پیشانی ام را بارانی کرده اند همه چیز این جهان به سایه پناه برده است فقط دگمه های پیرهن تو در افتاب می درخشد میله های بافتنی مادربزرگم را با آن دست های سفید کم...
خوش آن زمان که سرم در پناه بال تو بود....️
باید به آغوش عکس هایت پناه برد؛ از شر شب های "مطلقا بی تو" ....
هر زمان که درد خیلی کُشنده و شدید باشد مطالعه ، چاقویِ درد را کُند می کند برای منحرف کردن ذهنم از افکار مأیوس کننده صرفاً نیاز دارم به کتاب ها پناه ببرم
تو آه منی اشتباه منی؛ چگونه هنوز از تو میگویم تو همسفر نیمه راه منی؛ چگونه هنوز از تو میگویم؟! پناه منی تکیه گاه منی؛ که زمزمه ات مانده در گوشم گناه منی بی گناه منی! که بار غمت مانده بر دوشم…
پناه گرفتم میان بازوانت آن وقتی که آغازکردی قصه مان را آرام آرام با نگاهت با تو راه میرفتم و انگار تو یادم میدادی دوباره راه رفتن را چه سود از گذشته های تلخ نوشتن آن وقتی که تورا با خودت فهمیدم و نوشتم از هر چه هست کنار تو...
این تویی که به هر حادثه ای جهت میدهی این تویی که هر تلخی را شیرین میکنی این تویی که میتوانی با نگاهی متعالی هر اتفاق ناخوشایندی را به "برکت" تبدیل کنی . . . از اعماق درونت قدرتت را احساس کن و به آفتاب که بر روح و جسمت...
من بلد نیستم وقتی دلم گرفت، باکسی درد دل کنم... بلد نیستم وقتی بی پناه بودم، به کسی پناه ببرم... من عادت کرده ام همه جا قوی باشم! و این بیشتر از همیشه ضعیفم می کند... .
تحمل . . . سردرگمم رگهایم پر از زهر حلاحل می شود وقتی تمام لحظه های عمر من دور تسلسل می شود آه! در این دور باطل چه باید کرد؟ پناه چیست؟ وقتی تمام زندگی واژه ای از تحمل می شود مصطفی ملکی ،۲۵خرداد۱۳۹۹
دخترکم برگرد، حتی اگر هزارسال است که رفته ای، برگرد به آغوشم، حتی اگر ده ها هزار بار اشتباه کردی... تو تکه ای از جان منی و من در قبال جان کوچکم مسئولم. لعنت به من اگر با تو آنقدر بد تا کنم که از بی مهری ام به دست...
برف و هوای سرد و زمستان..️ بهانه ی خوبیست برای گرفتن دست های یار، دلیلِ موجهیست برای پناه بردن و آرام گرفتن میانِ بهشتِ آغوشِ دل و دلبر... وگرنه به سرما اگر باشد، با جیب و ژاکت و آتش و چای هم می توان گرم شد..
