متن کاش

کاش،،،
شعری باشم وُ،
تو زمزمه ام کنی!



سعید فلاحی(زانا کوردستانی)

کاش آنجا که تو رفتی، غم عالم می رفت
کاش این غربت جمعی، همه باهم می رفت

کاش در پایانِ تموز
همزمان با فصلِ ترک های انار
دل من بر میداشت،ترکی
هرچند
خُرد
و زِ طعم مَلَسِ غم هایش
صاحب این خانه
بانگ خوش سر میداد... .

من نوشتم که تو را دوست ندارم،
ای کاش نامه ام گم بشود، نامه رسان بر گردد...

ای کاش جهانمان غم آهنگ نبود

ای کاش نصیب آینه، سنگ نبود

از فاصله ها گلایه دارم بی تو

ای کاش که بودی و دلم تنگ نبود

شهراد میدری

چه کم!
باید فکری کرد...
"دوستت دارم"
جملهٔ کاملی نیست...
سیر نمی کند،
کاش...
کلمه ها بیشتر بلد بودند...

کاش...
بودن ها را عکس نمی گرفتیم
که نبودن ها، آینهٔ دق شوند...

"با من بیا و رد شو آهسته
از کوچه های سرد پاییزی
تا پُر شود در سینه ی این شهر
یک عطر باران دل انگیزی
ای کاش چون پروانه ای عاشق
گم میشدم در آسمان تو
یک لحظه میخندیدی و بعدش
یک عمر میمردم برای تو
گفتی چه هستی از...

کاش آرام بگیرد دل دیوانه
کاش آتش نکشد طاق ودر این خانه
کاش کمتر طلب یار دل آزار کند
کاش منت نکشد گلشن خود خارکند
کاش اَشکش سرازیر نگردد زِغمت
کاش قلبش به درآورده نگوید سخنت
کاش آسان بگیرد که زمان در گُذرست
کاش بیهوده نخواهدهرچه را بی ثمرست
کاش...

هر زمان می بینمت از قبل بهتر می شوم
فکر کن با هر نگاهت شعری از بر می شوم

سنگم و با رود می غلطم به شور دیدنت
هرکجا باشی به سمت تو شناور می شوم

آشنایم با زبان سنگ و باران و علف
شانه هایت را که می بارم...

کاش می شد
صدای تو را بوسید

با آمدنت دلم را روشن کردی
با رفتنت سیگارم را...
تو بگو
چگونه دل خاکسترم را
گرم و پر نور نگه دارم
برای آمدنت
با رفتنت اردیبهشت مان
دیگر گل نداد
دکان گلاب گیری مان
کور شد
تو بگو
برای آمدنت با کدام گلاب
کوچه را جارو زنم
گر چه...

چنان دوستت دارم که کاش
کسی این گونه مرا دوست می داشت

دیوانِ شعرم،

آه،،،

کاش

بخوانی یک بار مرا!!!

من و تو مثل دو تا رود موازی بودیم
من که مرداب شدم کاش تو دریا بشوی

رزق و روزی را خدا تقسیم کرد!
اما گمان کنم ملائک، جای نان ها را به اشتباه انتخاب کردند،
که یکی سر به طلاست و دیگری زباله را در آغوش میگیرد!
سر به طلایان به ریش ملائک میخندند
و در آغوش گیرانِ بدبختی، نمی دانند اشک هایشان را پاک کنند...

عمیقاً متاسفم برای همه ی آدمایی که
انسانیت را به شهوتشان فروخته اند...
کاش آوارگی، برهنگی، پریشانی و... را درمیان همه انسانها به مساوا تقسیم میکردند
تا همه ی مردم احساس سرخوردگی، درد، عشق، و.... را درمیان خودشان تشخیص داده و درک میکردند.
من از آینده ی این آدمیان میترسم...

آخرین
پائیز
قرن
شده ام

کاش
بر می گشتی...

کاش به خودمون بیایم؛
بریم بهش بگیم که چقدر از هر چیزی توی این دنیا قشنگ تره،
که چقدر وقتی میخنده دنیا رنگی تر میشه،
بهش بگیم که چقدر خوبه فکر کردن بهش،
کاش بهش بگیم
که چقدر همیشه دوسش داشتیم!
نکنه یه موقع به خودمون بیایم و دیر شده...

مگه قراره چند روز دیگه زنده باشیم؟
اصلا از همین فردا از ناکجاآباد یک سنگ خورد توی دل مون چی؟
اگه عمرمون نبود به دنیا چی؟
پس کی دیوونه باشیم؟
پس کی قراره از ته دل مون بخندیم؟
برقصیم...
پس کی بریم روی پل هوایی بشینیم ماشین ها رو نگاه...

ای کاش پرنده بودم تا میتوانستم از بالای ابرهای بغض آلود، زندگی کردنت را تماشا کنم .
ای کاش دریا بودم تا میتوانستی سنگِ دغدغه هایت را در دلم پرتاب کنی و ساعت ها به من خیره بمانی .
ای کاش فردا بودم تا هر روز در انتظارم بنشینی
و...

با هم کوچه ها را سربسته قدم می زدیم
از تمام پنجره های نیمه باز
حرف های نزده را
روی کاغذی نوشتیم
و به شکل موشکی
به حیاط احساس هم فرستادیم
این حرف ها بزرگ تر از حیاط همه خانه های شهر بود
و چقدر خوب
که هنوز پرده ی...

کاش بارانی ببارد قلب ها را تر کند
بگذرد از هفت بند ما، صدا را تر کند

قطره قطره رقص گیرد روی چتر لحظه ها
رشته رشته مویرگ های هوا را تر کند

بشکند در هم طلسم کهنه این باغ را
شاخه های خشک و بی بار دعا را تر...

وقتی که نیستی؛
دلم،،،
اسیر زمستان ست...
♥
کاش ،
با دست هایت،
-- کمی بهار بیاوری!



لیلا طیبی (رها)