متن باران

چک چک
می چکد باران،
جای خالی لباس هایت را
بند رخت هم فهمید.

پاییزی ست تلخ...
میان سمفونی باران وُ،
--غروبی دردمند!
که رقص برگریزانش حتا؛
حسِ دلگیرم را
به وجد نمی آورد!
وَ در این شب ها
مهتابی سراغم را نمی گیرد
***
آه، پاییز!
اندوهم بی پایان ست!



سعید فلاحی (زانا کوردستانی)

پاییز آمدست که خود را ببارمت
پاییز لفظ دیگر"من دوست دارمت"

بر باد می دهم همه ی بود خویش را

یعنی تو را به دست خودت می سپارمت

باران بشو ، ببار به کاغذ ،سخن بگو

وقتی که در میان خودم می فشارمت

پایان تو رسیده گل کاغذی من

حتی...

باران که می بارد
انگار کسی بر کلونِ دل
تق تق می کوبد

هوای اوست که بی تابانه
بر دروازه ی قلبم می کوبد

و چه مشتاقانه دل را
به هوایش باز می کنم !

آتریسا

در خانه
مانده ایم
باران
می شویم
خیابانی را
که از پشت ِ پنجره
نگاهمان می کند.





ائوده قالمیشیق
یاغیشا دوشموش خیاوان
بیزه باخیر
پنجره نین آرخاسیندان.
1399/1/24
شعر
مهرداد پیله ور

مترجم
کامیل قهرمان اوغلو

▪︎خەیاڵ:

خەیاڵەکانت
ئەوندە باڵا کردونە کە
ڕۆژێ چەن جار دێنە سەر دانم،
باران هەتا شەو دەبارێ و بەدوایی
-با- دایکی پیرم هەموو بەیانی
کۆلانە خوولینەکەمان گزک ئەدا
بەڵکەم کە بیت و سەرێکم لێ بدەی و
ئەم زامە کۆنە لەژێر چاومدا لابدەی و بیفڕێنی.
دڵم، شیشەیکی ناسکه بەڵام
دڵگیریەکانم و دڵگیریەکانت...

آسمان را ببین!
با آنکه همه جهان ،در آغوشش هستند برایشان اشک می ریزد.
آسمان اشک میریزد ؛
تا گلی دوباره متولد شود
تا درختی،شکوفه دهد
تا انسانها با دلی غمگین،زیر باران قدم بزنند

پنجره را باز کن
و از این هوای مطبوع بارانی لذت ببر
خوشبختانه باران، ارث پدر هیچ کس نیست

میچسبد در این بهار
کنارِ این شکوفه ها
کنارِ باران های بی قرار و ناگهانی اش
یک فنجان چای "بهار نارنج"
که کنارش آدمی از جنس عطرِ اردیبهشت نشسته باشد...

پاییزی شد دلم
با برگ های عشقت
باران آمد
برگ های عشقمان جدا نشدند
زندگی ،خود را تکان داد
من پنهان شدم در سایه عشقت
تو پنهان شدی در سایه عشقم
اما زمستان آمد
جدا کرد ما را از هم
گویا او خبر ندارد
هیچکس نمی تواند جدا کند برگ...

چشمانم را به آسمان دوختم،گویی آسمان هم آرام و قرار ندارد.
،دلش میخواهد ببارد اما غرورش اجازه نمی دهد.
همانند من
این روز ها هرچیزی هرچند کوچک مرا یاد تو. می اندازد تمام حرفهایم را برایت میزنم عکس العمل های همیشگی ات جلوی چشمانم نقش میبندد
بالاخره غرور اسمان هم...

خاستم فراموش کنم
خاطراتت را
ولی پاییز و نم خیابان

امان از باران
امان از باران...


ارس آرامی

بیا قدم بزنیم امشب این خیابان را
دوباره حس بکنیم احتمالِ باران را

چه زود می گذرد مهر و از همین حالا
گرفته ایم به خود، رنگ و بوی آبان را

غمی میانِ نفس های سرد پاییز است
که می بَرَد به تناسُخ روانِ انسان را

بیا به یاد هزاران...

عبور می کنم از کوچه های دلتنگی
به گوش می رسد امشب صدای دلتنگی

دوباره شرشر ِ باران ؛ بدون چتر و کلاه
زدم به کوچه فقط در هوای دلتنگی

به جز تو حال مرا هیچ کس نمی فهمد
ببین رسیده ام آخر کجای دلتنگی

گذشت عمر من اما چه...

بر مزارم بنویسید: پریشان بودم
دوره گردی که در این قافله مهمان بودم

در هجوم شب و شوریدگی و شیدایی
ظاهرا رام ترین گونه ی انسان بودم

درمیان همه ی رایحه های دنیا
عاشق عطر نجیب نم باران بودم

در دل ماه بهشت آمدم و بعد بهار
مدتی ساکن شب...

دلبرجانم هیچ میدانستی که باران همان اشک شوق ابرهاست که روانه میشود بر سر عشاق تا دوباره حس طروات را به کوچه خیابان های مرده شهر بازگرداند

ماه که باشد
آسمان
بوسه هایش را
در فنجان شب
می ریزد و
باران مستانه می رقصد
می بینی
پای عشق که در میان باشد
ابر هم سر پوش می گذارد
بر معاشقه های بنفش...!

بوی پاییز می آید
و دلم شبیه همان انارهایِ بی قرار
ترک بر می دارد
و پلک هایم بسان ترنم نازِ باران
تو را نمناک می بارد...
کجایِ این فصل ها ایستاده ای
که
تمام سال
بوی تو را دارد
و رنگ تو را یدک میکشد....

خیالاتِ تو،،،
به ارتفاعی قد کشیده اند که،
روزی چند بار به ملاقاتم می آیی.
هر روز صبح
مادر پیرم،
--باد!
کوچه ی خاکی ما را جارو می کند!
باران می گیرد تا،
شب ها،
به من سر بزنی!
شاید این درد کهنه را
از گَودِ چشم هایم بشویی
قلبم،...

بی چتر زیر این باران کنار تو بودن ؛
حظ عمر من است

ارس آرامی

عصر جمعه دختری ست که:

دلتنگ می شود، غروب می گیرد
بغض می کند، شفق می شود

می گرید و گیسو می افشاند
باران بهاری نازل می شود

شب با بستن چشم هایش
خورشید را خاموش
و برای دیدن (صبح وصال) به رویا می رود...

ارس آرامی

در من ببار
تا گُل دهم
حتی در این دلمردگی

من غم انگیزترین حالت این بارانم...،،

ارس آرامی

روزهایم رد پاى باد و باران با من است
شب بجاى خواب اندوه فراوان بامن است

تا تو برگردی و فانوس دلم روشن شود
ظلمت و اندوه و درد و چشم گریان با من است

رفتی و چون رشته ای سردرگمم در کار خویش
پیله های بسته ی پیدا و...