متن خانه

ایستاده ام ...
کنارم کسی نیست
خودم با خودم ، برای خودم ، تا رسیدن به خودم
به دور دست ها خیره ام ...
بغض ، لای حنجره ام خانه کرده
قورت داده ام حسرت را
با یک لیوان بیخیالی
تا پایین ببرد طعم تلخ خستگی را
به کوتاهی دیوارم...

«دل بیقرار»

غریبانه سر می شود
بی قراری های دلی که
گوشه گیر قفس تنهایی است
میان بی تابی های یک سکوت سرد ...
در انتظار گرمای مهربان ترین ...
تا آب کند یخ زدگی های خنده را
دستی از آسمان می رسد
تا آسمان ریسمان های سردرگمی را ریسه...

دریا را دید
اقیانوس را هم
هیچ کدام اما ،
شبیه خانه نبود
ماهی کوچک ...
به تنگ خود بازگشت !
نور زارع

من هنوز منتظرم
"امید" و "آرزو"
دست در دست هم
به خانه برگردند...!

منم و خانه و دلتنگی تکراری و غم
منم و دلهره از شایعه رفتن تو...

دنیا جای بزرگی است
می دانم

من این خانه ی کوچک با تو را دوست دارم

می گویی تنها سه ساعت اختلاف ساعت داریم. می گویی سه ساعت اما نمی دانی در مسیر تنهایی، در مسیر پیدا کردن گمشده ها و گم کرده هایت، هر یک ساعت مثل میلیون ها سال نوری کش می آید. سه ساعت اختلاف زمان یعنی وقتی تو چای خوشرنگت را می...

باز باران ، با ترانه ، می خورد بربام خانه ...

خانه ام کو ؟

خانه ات کو ؟

آن دل دیوانه ات کو ؟

روزهای کودکی کو ؟

فصل خوب سادگی کو ؟

یادت آید روز بارن گردش یک روز دیرین ؟

پس چه شد دیگر کجا رفت ؟...

خانه آنجاست که دل خوش باشد.

پنجره ها را بسته ام.
نمی خواهم ذره ای از هوای نفسهایت، از درزهای خانه هدر رود. نفس می کشم. نفس می کشم و ذرات تو را در ریه هایم ، بو می کشم.
هوای خانه؛ هوای توست. هوای وطن است. هوای مزرعه ها...

کدام پُل، در کجای جهان شکسته است
که هیچ کس به خانه اش نمی رسد

اوریانا فالاچی:

خانه ی تو آنجایی نیست که در آن متولد می شوی!

خانه ی تو آنجا است که
وقتی به عقل می رسی و می توانی تصمیم بگیری که چه چیز را دوست داری و چه چیز را دوست نداری، برای بقیه ی سال های عمرت انتخاب می کنی...

یک چمدان
پر از اشکِ من

یک خانه
پر از عطرِ تو

حالا تو بگو؛
آن که می رود کیست؟

پنجره را باز کردم
بوی تو داشت می رقصید
حالا
هزارسالی می شود
از باد می پرسم
پس کی به خانه برمی گردیم!

هر شنبه که دیدار میسر گردد
روزم به وجود تو منور گردد

هر وقت تو باشی همه جای خانه
با عطر حضور تو معطر گردد

قرار است از من چه تصویری بماند...
و
خانه را ترک میکنم!
و این تکرارِ هر روز من است.

️
این خانه
موریانه نداشت
یادِ تو
به جانٓ ش انداخت!

همه ی عمر
درد را زندگی کرده بود
مرگ را زندگی کرده بود
اینبار
درد را به خاک می سپارد
شاید
زیستن جای دیگری باشد....
شاید
یک جای دیگر
یک جای بهتر
خانه اش
رو به آفتاب و آرزوهایش باشد...
درد های من نگفتنی است....

هر جایی که سقف داشت و بویِ غذا از آن به مَشام می رسید که اسمش خانه نیست...
خانه یِ آدمی
درست در میانِ
بازوانِ دلبری است که بویِ عطرِ تنش
به یاد ماندنی ترین رایحه یِ دنیاست...

او رفته بود و من به این باور رسیده بودم،
که قوانینِ این کشور
به هیچ دردی نمی خورد
وقتی مهمان می تواند وقتِ رفتن،
خانه را نیز با خودش ببرد!

دریا را دید
اقیانوس را هم
هیچ کدام اما ،
شبیه خانه نبود
ماهی کوچک ...
به تنگ خود بازگشت !

دیر برسی همه چیر تمام می شود
حتی مادر .......
لبی که آمده بود بگوید دوستت دارم
بوسه ای شد بر پیشانی سردش
کاش می دانست
آن فانوس روشن بر درگاه خانه همیشه روشن نخواهد ماند

این مه غلیظی که آن سوی آب ها
به خانه ات رسیده است
تمام اسپندهای تهران بود
که دیروز
برای سلامتی ات دود کردم

یک خانه وقتی خانه می شود که غذا و آتش را علاوه بر بدن، برای ذهن هم فراهم کند.

این بهار
در خانه سبز می شویم
در خانه جوانه میزنیم
در خانه شکوفه می دهیم