متن خورشید

خورشید
برای تو آفتاب است امروز
برای من اما
داغی بر پیشانی ...

دیده ات فروزان از کنج غم و اندوه دلم
تا چه روی نگاه پشت ره توست از تنم
هر آن جا رود خورشید دل آفتابگردان می رود پی اش
امان از لجبازی خورشید می کِشد ریشه از وجود زنده اش
گاه خیره و مبهوت به دل آفتابگردان
گاه آفتابی و...

« سایه ی من »

پنجه در پنجه ی او افکندم
سایه ام بود ولی بازیگوش
گاه او گرگ پلیدی میشد
من کنار تن او چون خرگوش

راه می رفت چو مردی با من
همه جا فکر من و با من بود
مشت بر صورت او کوبیدم
دست من زخمی...

صبح آمده از پنجره با نور و هیاهو
خورشید و گل و معجزه و بوسه وجادو
بگذار که امروز فقط روز "تو" باشد
بگذار گره باز شود از خم ابرو...

هرچه تا به حال برایت گفته ام را از ذهنت پاک کن...
امروز جور دیگری میگویم!
همچو گیاهی که برای زندگی به آب و آفتاب نیاز دارد..
تو آب و آفتابی..
همچو بلبل... که به صدایش شناخته شده..
با طُ شناخته میشوم!
همچو خورشید که به نور و روشنایی معروف...

خورشید منی بیا و بر من تو بتاب
اندر بغلم بیا و آسوده بخواب

سر را تو بذار بر سر شانه ی من
با نغمه ی خوش بخوان تو یک قصه ناب

«بهزاد غدیری»

خورشید
روسری اش را پهن کرده روی میز
گنجشک ها
سر و صدایی به پا کرده اند که نپرس!
و من مانده ام
چایی اول صبحم را
با شکر خنده ات بخورم
یا
قند لبت...

بامدادانی که خورشید
بر فرازِ کوهساران
با نوازش گام می زد
گاه با لب های زرّین
بر چمن ها بوسه می زد
گاه با جادوی چشمش
آب ها را رنگ می زد
بارها آن ابرهای تیره و سرد
راه بر او می گرفتند
تا که وا دارند او را
غم...

ماه م

خورشید را


به که سپرده ای


صیدنظرلطفی

ماه م
سرمست از نگاه تو

به خورشید نسپار مرا

عطر هلو و شلیل با باد رسید

نوبت به دو چای در فرحزاد رسید

خورشید شکفت دلخوش و گرمابخش

تقویم ورق خورد و به خرداد رسید

شهراد میدری

تو مثل یه خورشید
تابیدی به منِ تاریک...
از اَبرای تیره که فاصله میندازن بینمون، بیزارم...

صد بوسه ی نداده میان دهان توست

من تشنه کام و آب خنک در دکان توست

سر تا به پا زنی تو و زیباست این تضاد

زان شرم دخترانه که در دیدگان توست

باغی تو با بنفشه ی گیسو و سرو قد

یاست تن است و گونه وگل ارغوان توست...

بنام حضرت دوست

من از خورشید تقلید می کنم
که به ابرهای تیره اجازه می دهد
زیبائیِ او را در زیر هوای مه آلود بپوشانند
تا وقتی باز میل به خودنمایی می کند
از پسِ ابرهای زشت و ناپاک
و بخارهای وهم انگیز
که نفَسِ او را تنگ کرده اند...

خداوند مثل خورشید است. وقتی خورشید می تابد، برای همه می تابد. خداوند برای همه است.

خورشید چون گُلِ سرخی دمید و
ماه چون کبوتری سپید گریخت
آفتاب به درّه خیمه برافراشت و
شب دوباره بر همه چیز پرده کشید
نسیم در رایحه ی گُل ها پیچید و
سایه ها در خواب های طلایی
پراکنده شدند
همچون پرندگانی که
در میانِ شاخ و برگِ درختان
سُرور...

صبح که می شود
خورشید از سمت چشمان تو به تاریکی پایان می دهد
و آغازی میشود برای تولد هروز من

صبح ...
خورشید با نگاه دلرباى تو طلوع میکند
و صبح بخیرهایت
همیشه گرما بخش است
مثل چاى تازه دم
صبحت زیبا جانم

تو را چون خورشید
که هر صبح از گریبان شب برون آید
و باز عاشق صبح میشود دوست دارم

ارس آرامی

طلوع زیباست ولی
باید خورشید را در آغوشِ غروب خفه کرد
نوری که نتوان با آرامش نگاهش کرد
بمیرد بهتر است

شب میرود، روشن ترین خورشید می آید آرامش و عطر درخت بید می آید
دلواپسی، تردید، غم اینجا نخواهد ماند
عید و طلوع و معجزه، امید می آید

خورشید  را
آنچنان  حقیر کرده اند
که  به هر  سایه ایی
کُرنش  می کند

مثل ادم برفی که درگیر عاشقی باخورشید شده

آرام جانم

هر روز صبح ،خورشید

با چشمان تو قرار دارد

ازین روست

کہ آرام و قرار ندارم...️