متن دلتنگی

وطن، وطن
نظر فکن به من که من
به هر کجا، غریب‌وار٬
که زیر آسمان دیگری غنوده ام
همیشه با تو بوده ام
همیشه با تو بوده ام...

وطن! وطن!
تو سبز جاودان بمان که من
پرنده‌ای مهاجرم که از فراز باغ با صفای تو
به دور دست مه گرفته...

تو نیستی و باز دلتنگی
مرا خفه خواهد کرد
بدونِ تو حتی هوا هم
برای ما کلاس می‌گذارد.

ایمان مـــرا..،
چشم سیاہ تو بـہ باב בاב.

مدت هاست رفته ای
نبودنت و جای خالی ات
مرا تنگ به آغوش می کشد
کاش حتی به خواب هم شده
یکبار می آمدی و میگفتی
من این هم آغوشی را نخواهم
که را باید ببینم .

من به زیباییت بارها غبطه خواهم خورد
به عطر گیسویت شب بو را خواب خواهد بُرد
هر کجا باشم با تو عاشقی ها خواهم کرد
مصرع به مصرع برایت در این عشق خواهم مُرد

به اندازه ی زیبایی پاییز برایت دلتنگم
چشمانت شکست غرور را در دلِ سنگم
روز و شب و لحظه های من همه سیاه است
بسکه دیروز و امروز و فردا هم برایت دلتنگم
بیا و زِ چشمانم بخوان حجم این عشق را
بیا که جان به لب رسید بخدا برایت...

بی تو...
تنهاتر از آن فصل برگریزانم.

در من شکوفا کرده ای بی تاب بودن را
نیلوفری در مسلخِ مرداب بودن را

کابوسِ بی تو بودنم بر جانم افتاده ست
از من بگیر این تلخیِ در خواب بودن را

سرگیجه هایی که از عشقت یادگاری ماند
آموخت بر دنیای من گرداب بودن را

بوسیدمت دیوانه وار امّا...

میدان شهر،
شعری را شلّاق می زدند
پرسیدم جرمش چیست؟
گفتند: مستی
گفتم: شعر مگر شراب می خورد؟!
گفتند: نه،
امّا
دیشب
از حوالیِ
"چشم های تو" رد شده..

ما درختان کهن
که سالها
همصحبت رودها بودیم،
چه زود
تسلیمِ
آبیاری قطره ای شدیم..

گاهی نبودن کسی، مثل سکوتِ شبِ بارانی‌ست.
نه قابل فراموشی‌ست و نه می‌تونی با خاطره‌ها جاشو پر کنی.
دلتنگی فقط مرور نیست.
یه جور زیستن بی‌صداست در امتداد حضورش.
در لحظه‌هایی که هنوز بوی نگاهش به مشام میرسه.
کاش می‌شد فاصله‌ها رو با واژه‌ای کوتاه کرد.
با یک "دلم برات...

عشقم
تو
همان سوره‌ای هستی
که در میان تلاوت باد
برگ‌های خسته‌ی پاییز
جان می‌گیرند

و من
در هر قدمِ با تو بودن
از قفس تن
رها می‌شوم
تا پرواز کنم،
با همان پرنده‌های آسمان

درختی بود سبز و سرزنده
که شادابی اش
زبانزد همه گیاهان و پرنده ها بود
اما
این دلخوشی دیری نپایید،
وقتی باغبان
شاخه امیدش را برید
و در خاکی دور کاشت..
دلش تنگ می شود برای آغوشی گرم،
جگرگوشه اش را
بار دیگر به تنش بفشارد
هر صبحدم
شبنم ها...

تو
دلیل حال خوب منی

آقای "شالاو علی" (به کُردی: شاڵاو عەلی) شاعر معاصر کُرد زبان عراقی‌ست.



بازگرد،
به کجا چنین شتابان؟!
به کجا می‌خواهی خوش باشی،
غیر از آغوش من.!
هر کجا بروی
آواره و پناهنده‌ای...

حرص نخور زین عالم فانی
که هر تیره شبی را سحری هست..!

در تن اگر شوق نفس هست،
از بودن توست.

وقتی که شب

چادر ستاره دارش را

از گیسوان کهکشان ها بر می دارد

ماه

چشم بر هم می نهد

خورشید

کلید اسرار ازل را

بر قفل شب می چرخاند

تا سپیده رخ در رخ خاک بگذارد،

ردای زرّینش را

بر دوش زمین بکشد

و جهان یک نفس بایستد

در...

در را می گشایم

به کوچه نگاه می کنم

و

دوباره می بندم..

در اتوبوس تنهایی ام

ده ها مسافر نشسته اند،

مقصد همه

آبادی چشمان توست..

نفس‌های من به نفس‌های تو، پیوندی‌ست که هرگز جدا نمی شود حتی با مرگ.

تلخ کرده زندگی را،
این نبودن های تو.

قصد جانم کرده اند چشمان او
جانم فدای چشم او.

خاکِ خارِ جاده، نشونه‌ی رفتن
اما یادِ تو همیشه می‌مونه، بی‌پایان
در هر گام، در هر لحظه از راه
عشقِ ابدی‌ات، با من همیشه‌ست، همراه

هر سنگ، هر خار، با یادِ تو زیباست
این مسیرِ پر از درد، به عشق تو پر از احساس
حتی وقتی جاده‌ها به بن‌بست می‌رسن...